“เชิญคุณแสงไปนั่งรอด้านนอกก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะจัดการทำความสะอาดภายในห้องให้”
ช่อพิกุลเอ่ยพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะเธอต้องต่อสู้กับเสียงสะอื้นของตัวเองที่ยังคงมีให้กับความเสียใจและหวาดกลัวกับเหตุการณ์เมื่อคืน
พร้อมๆกับรวบรวมสติไปด้วยไม่ให้แตกกระเจิงจนหนีกลับบ้านไปก่อนที่จะทำงานครบเดือนตามเงินเดือนที่รับไปแล้ว
“พยุงไปซิ”
รัตติขยับร่างกำยำที่ดูผ่ายผอมลงไปเยอะนั้นของเขาลุกขึ้นนั่ง หย่อนปลายเท้าลงไปที่พื้นเตรียมพร้อมที่จะลุกขึ้นยืน โดยรอให้เธอนั้นที่มีหน้าที่เป็นพยาบาลพิเศษเข้ามาพยุงเขา
“ค่ะ”
ร่างบางขยับเท้าเดินเข้าไปหาเขาที่ดูจะเป็นมิตรมากขึ้นเพราะเขาเป็นฝ่ายเรียกเธอเข้าไปหาไม่ใช่ออกปากไล่เธอ
แต่ก็ยังคงหวาดกลัวไม่น้อยจนไม่กล้าสบตาเขา ได้แต่เดินก้มหน้าเข้าไปทำหน้าที่เพื่อให้ทุกอย่างผ่านไปให้เร็วที่สุด
ร่างหนายอมให้เธอเข้าประคองแต่โดยดีไม่ได้กลั่นแกล้งอะไรเธอ และก็เดินไปนั่งยังโซฟาที่ตั
