บทที่11.โลกไม่ได้โหดร้ายนักหรอก
ปราณก็ไม่ต่างอะไรกับนิดา หลังตอบเธอไป เขานั่งจมกับความเศร้า สิ่งที่เขาตั้งใจทำ เขาแน่ใจแล้วใช่ไหม? ปราณถามย้ำกับตัวเอง
“แน่ใจ!!”
มุมปากสีเข้มมีรอยยิ้ม เขาไม่เคยแน่ใจกับการตัดสินใจของตัวเองครั้งไหน...เท่ากับการตัดสินในครั้งนี้เลย
ปราณผุดลุกขึ้นยืน เขาเดินกลับเข้าไปบ้าน ชำเรืองมองบ้านตรงกันข้าม แสงไฟฟ้าสว่างขึ้นมาแล้ว เขาอมยิ้ม ถอดเสื้อเชิ้ตออกจากร่างกาย เดินเข้าไปในห้องน้ำ และอาบน้ำจนตัวสะอาด เขากลับออกมาหลังจากอาบน้ำนานเกือบ30นาที ปราณบรรจงแต่งตัว เขาฉีดน้ำหอมที่ลินดาซื้อให้ น้ำหอมที่เขาวางทิ้งไว้เป็นปีๆ โดยที่ไม่คิดจะแตะต้อง วันนี้เขาหยิบมาใช้ ด้วยความตั้งใจเสียด้วย
เสื้อสีดำที่เขาหยิบออกมาจากตู้ จะช่วยพรางสายตาสอดรู้ของคนบ้านข้างๆ
ยามวิกาลเช่นนี้ การเดินเข้าไปในบ้านอีกหลัง บ้านที่ไม่ใช่บ้านเขา และบ้านหลังน
