บทที่3.ปัญหากวนใจ
ผมฝืนยิ้มเซียวๆ ให้ ก้มหน้าทำงานต่อจนถึงเวลาพักกลางวัน ผมเดินหาซื้ออาหารจานเดียวและมองหาที่นั่ง หย่อนก้นลงนั่ง เกล้าก็เดินมานั่งด้วย พร้อมกับจานอาหารในมือ
“คงเรื่องเมียสินะ” ระหว่างรับประทาน เกล้าเลยลองเดา เขาเพิ่งแต่งงานใหม่ นอกจากเรื่องงานก็คงไม่พ้นปัญหาส่วนตัว
“ครับพี่...” ผมพยักหน้ารับ เหลือบมองข้างๆ ตัว เพื่อนร่วมงานคนอื่นไม่ได้เดินมาสมทบ พื้นที่ด้านข้างว่างมากพอที่โต๊ะถัดไปจะได้ยินสิ่งที่เขาพูด
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” คนยังไม่แต่งงาน แต่อายุมากกว่า ถึงกับปวดขมับ คนเพิ่งแต่งงานใหม่มีสีหน้าอมทุกข์ คนโสดอย่างเขาคงต้องทบทวนใหม่ หากยังอยากจะแต่งงาน เพื่อมาเจอสภาพชีวิตคู่ที่ไม่สมปรารถนา
“ผมจะอธิบายยังไงให้พี่เข้าใจดี”
มันเหมือนน้ำท่วมปาก ซึ่งหาทางแก้ไม่ได้ หากเจ้าตัวยืนกรานแบบนั้น
“เมียชาย...ไม่เอาไหน หรือว่าหล
