บทที่8.สถานะของเธอคืออะไร?
ชายชลกลับช้ากว่าปกติ ผมทำงานไม่เสร็จ กว่าจะเคลียร์งานจบก็เล่นเอาเลยเวลาเลิกไปไกลโข ผมเดินลากขาเข้าบ้าน บ่าและไหล่รู้สึกหนักอึ้ง เหมือนมีใครเอาหินก้อนใหญ่ๆ มาให้ผมแบกไว้ เรื่องที่เกิดขึ้น เป็นความผิดของผมเต็มๆ ตัณหา ราคะ ที่เกิดขึ้น ผมควรยับยั้งใจได้ ไม่รู้อะไรสิที่ทำให้ผมหน้ามืดตามัวแบบนั้น
ตัวบ้านมืดสนิท เหมือนไม่มีใครอยู่ ชายชลถอดรองเท้าวางไว้ที่เดิม ผมหิวหน่อยๆ แต่ดันสะเพร่าลืมซื้อของกินติดมาด้วย ตอนที่ลงจากรถประจำทาง ตลาดโต้รุ่งด้านหน้าหมู่บ้าน ร้านขายของเริ่มทยอยเก็บ และผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะเดินเข้าร้านสะดวกซื้อ อดข้าววันเดียวคงไม่ถึงตาย
ชายหนุ่มหมุนลูกบิดประตู ยังไม่ทันได้เปิด คนด้านในก็ดันประตูให้เปิดออกมา
ชายวัยกลางคนผงะ!! เล็กน้อย เขายิ้มจืดๆ ส่งให้กับผม
ชายชลยืนตัวแข็ง ลืมกระทั่งเบี่ยงตัวหลบ ตอนที่ชายคนนั้นเดินออกมา หัวไหล่กระทบกัน แต่ก็ไม่ได้แรงอะ
