“แล้วถ้าเขารู้จักกันล่ะจ๊ะสาวน้อย อย่าลืมนะจ๊ะว่าโลกใบนี้มันกลมจะตาย” คางมนถูกเชยด้วยเล็บสีแดงกรีดลากยาวมาถึงพวงแก้ม เอ่ยประโยคที่นอกจากไม่ทำให้สบายใจ ยังทำให้มินตรากังวลใจมากขึ้นอีก
วิฬาร์ขยับยิ้มพราว เท้าคางมองคนที่เปรียบเสมือนน้องสาวด้วยแววตาซุกซน
“เจ๊...”
“แค่เปิดดูซะก็จบเรื่อง เอาโทรศัพท์มา ชื่อไอจีพวกนางชื่ออะไร เดี๋ยวฉันสืบแป๊บเดียวก็เจอ” เดี๋ยวนี้สืบง่ายจะตาย ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงแกว่งไปมา เปลือกตาสีเปลือกมังคุดหลุบมองสาวน้อยที่ทรุดนั่งอยู่ที่พื้นด้วยแววตาหลากหลาย จะสงสารก็สงสาร จะรำคาญก็อดไม่ได้ ยิ่งเจอคำตอบยิ่งต้องถอนหายใจ
“ไม่เอาค่ะ”
“ไอ้โรคกลัวความจริงของแกเมื่อไหร่จะหายสักทีนะมินตรา” วิฬาร์เอ่ยแล้วถอนหายใจ “จะใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ เรียนก็จะจบแล้ว ดันมาตกม้าตายกับพวกนักศึกษาเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แทนที่จะเอาร่างสวย ๆ ของแกไปจับพวกผู้ชายรวย ๆ มั่นคงสักคน”
“มินไม่ได้ม
