“จะไปไหน”
เสียงที่เอ่ยออกมาทำให้คนที่กำลังขยับเงยหน้ามอง มินตรากระพริบเปลือกตาแดงช้ำ จ้องร่างกำยำใส่เพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว มันบางซะจนมินตราเห็นความโค้งเว้าของแก่นกายด้านในแกว่งไปมาตามจังหวะการเดิน คนที่เคยรุ่มร้อนเพราะเห็นมันในตอนนี้กลับกระถดตัวหนี
ร่องรอยจูบกลีบกุหลาบบนตัวเธอยังเด่นชัดบนผิวขาว อาทิตย์เห็นร่างบางงัวเงียตื่นได้สักพักแล้ว เขายืนพิงกำแพงมองหญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวให้พ้นร่างชายฉกรรจ์ข้างตัว ตัวก็เธอเล็กเพียงแค่ครึ่งหนึ่งของพวกมัน ยิ่งทำให้ดูเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่กำลังเอาตัวรอดจากหมาป่าที่กำลังสลบเมือด หลังกลืนกินเธอตลอดทั้งคืน
แต่สายตาของหมาป่าอีกตัวหนึ่งก็ไม่ได้อ่อนโยนเท่าไหร่นักหรอก มินตราหลุบตาต่ำคว้าผ้าห่มดึงมาปิดร่างตัวเองเอาไว้
ร่างกายเธอบอกว่าให้หนีมันไปซะ
เธอรับมันไม่ไหวอีกแล้ว หญิงสาวหน้าซีดเผือดจนคนมองยังเผลอหัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู
อาทิตย์เหลือบมองแม่ตัว
