บทที่-11-อีกหนึ่งตัวละคร (NC)
“แล้วไมติดต่อมึงไม่ได้ ตกลงอยู่ที่ไหน มึงทำเหี้ยไรอยู่ นี่มันจะตี 2 แล้วนะ” เสียงของเพื่อนดูเป็นห่วงอย่างมาก จนสุพรรณรู้สึกผิด ที่ไม่ได้รับสายเพื่อน ก็เธอไม่ได้ยินนี่นา สู้กันเปรี้ยงปร้างขนาดนั้น ใครจะได้ยิน หรือได้ยินก็คงไม่กล้ารับหรอก เผื่อลูกกระสุนเจาะเข้าขมับ เธอก็คงตายไปเฝ้าพระอินทร์สิ
“เออ กูขอโทษ เดี๋ยวกลับแล้ว ไอ้ขวัญอยู่นั่นปะ”
ถามหาเพื่อนรักอีกคน ซึ่งเธอมั่นใจที่สุด ว่าจอมขวัญจะต้องรอการกลับมาของเธอ
“เออ อยู่กับกูนี่แหละ”
“เออ ๆ ขอบใจ ๆ พวกมึงไปนอนเหอะ เดี๋ยวกูก็กลับแล้ว”
“งั้น กลับมาถึงบ้านแล้ว มึงบอกกูด้วย ว่าไมมึงกลับมาช้า” กดดัน
“…เออ” ตัดสายไป
“ไม่ต้องบอกเพื่อนนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง แค่บอกว่า อายังไม่กลับ เลยนานไปหน่อย” หาทางออกให้ เพราะรู้ว่า คนในอ้อมกอดกำลังกังวลใจ
“…เคค่ะ เอ่อ อาพิชคะ” อ้อมแอ้มพูดขึ้น
“หืม” ขานร
