บทที่5[100%]
1052 คำ
ตืดๆ... เสียงมือถือดังขึ้น แคร์หยิบมาดูปลายสายก็กดทิ้งทันทีและปิดเครื่องด้วย ร่างเล็กนั่งไขว่ห้างกอดอกนั่งมองบรรดาคนที่มาฟิตติ้งต่างพากันโพสท่าได้แบบมืออาชีพ จนเธออึ้งไปทันที... แต่ละคนสวย เก่งทั้งนั้น เธอคงไม่ติดหรอก แคร์นั่งรอจนถึงเที่ยงก็ถึงคิวของเธอ ร่างเล็กมองแพนด้าที่ยกกำปั้นให้เธอสู้ๆ ก่อนที่แคร์จะเกิดอาการประหม่านิดหน่อย ช่างภาพก็พยายามยิ้มให้เธอ ร่างเล็กหลับตาลงกำมือตัวเองแน่นสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกสติ ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาจนคนในกองถึงกับอึ้งไปทันที แคร์โพสท่าตามฉบับที่ตัวเองชอบโพสบ่อยๆ ดูเป็นธรรมชาติจนช่างภาพยกนิ้วชม
“เยี่ยมมากครับน้อง... สวยครับ หันหลังแล้วหมุนใบหน้ามายิ้มให้พี่นะ โอเคครับ สวยงามมาก!!”
“ขอบคุณค่ะ” แคร์ถอนหายใจออกมาที่การถ่ายภาพผ่านไปได้ด้วยดี แพนด้าก็ยิ้มให้เธออย่างดีใจ... เพราะเธอดูเป็นธรรมชาติแบบนี้ เจ้าของต้องชอบมากแน่ๆ แพนด้าบอกให้แคร์เข้าไปพักที่ห้องรับรองเพราะมีของว่างเตรียมไว้ให้ ทันทีที่ร่างเล็กเข้ามา ผู้หญิงหลายคนก็ต่างพากันมองแคร์ด้วยแววตาหมั่นไส้ แต่มีเหรอว่าแคร์จะสน
“เหอะ คนเรามันอยากจะดังก็เงี้ยล่ะนะ เข้าทางโปรดิวเซอร์...”
“...”
“แบบนี้ล่ะน่า คนมันไม่มีความสามารถก็ต้องใช้ทางนี้ล่ะ หึ ขอให้ได้นะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเ
บะปากใส่แคร์ พร้อมกับคำพูดที่แคร์ฟังก็ต้องหงุดหงิดทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดมันพาดพิงถึงแพนด้า
“ฉันไม่ได้เข้าทางพี่แพนด้า”
“ห๊ะ ร้อนตัวเหรอ? ให้ตายเหอะ ฉันพูดลอยๆ นะเนี้ย” หญิงสาวคนนี้หันไปมองเพื่อนอีกสองคนที่ยืนขนาบข้างอยู่ ทำให้สาวสวยที่เข้ามาฟิตติ้งงานถึงกับมองแคร์ด้วยสายตาไม่ชอบใจ
“ฉันไม่ได้ร้อนตัว แต่สิ่งที่เธอพูด... มันพาดพิงถึงพี่แพนด้า”
“เหอะ ถ้าไม่ร้อนตัว เธอจะแก้ตัวทำไมล่ะ?”
“ฉันเปล่า พี่แพนด้าแค่ให้ฉันมาฟิตติ้งเท่านั้น... อีกอย่างฉันกับพี่แพนด้าเราไม่เคยเจอกัน ฉันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษได้แค่สามอาทิตย์ เพราะฉะนั้นไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องอยากได้งานนี้”
“หึไม่อยากได้ แล้วเธอมาทำไมล่ะ?” แคร์ลุกขึ้นประจันหน้ากับเธอคนนี้ที่กอดอกมองแคร์อย่างเอาเรื่อง แต่ร่างเล็กก็ได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ ปกติเธอจะต้องปรี๊ดแล้วนะ... แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่สมควร ที่นี่ไม่เหมาะ แต่ถ้าอดทนไม่ไหวก็อาจจะมีบ้างล่ะนะ
“ที่ฉันมาก็เพราะอยากจะมาลอง... พวกเธอที่มาที่นี่ก็อยากจะมาลองฟิตติ้งกันไม่ใช่เหรอ? หรือไง ถ้างั้นคนอื่นที่พี่แพนด้าเทกแคร์ เขาก็เข้าทางพี่แพนด้ากันหมดนะสิ จริงไหม?” ทุกคนที่ได้ฟังแคร์พูดก็หันไปพูดและพยักหน้ากัน เพราะแพนด้าไม่ได้เทกแคร์เธอแค่คนเดียว แต่เธอดีกับทุกคนที่มาฟิตติ้ง
“พี่แพนด้ากับฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน และที่พี่เขาทำแบบนั้นก็ทำกับทุกคน ไม่ใช่แค่ฉัน... Understand!!”
“แก!!”
“ฉันชื่อแคร์ ไม่ใช่แก...”
“หึแคร์? งั้นจำชื่อฉันไว้ด้วย จำให้ขึ้นใจเลย ฉันชื่อจีน่า... มันไม่จบแค่นี้แน่ ไป!!” จีน่าหัวเสียทันทีก่อนจะเดินชนไหล่แคร์ออกไปจากห้องรับรอง สาวๆ อีกหลายคนก็ยิ้มให้เธอและคุยกับเธออย่างเป็นมิตร จนกระทั่งทีมงานมาตามทั้งสิบคนให้เข้าไปรอเจ้าของที่ห้องประชุมสุดหรูอลังการ แพนด้านั่งอยู่ทางซ้ายมือของโต๊ะตัวกลางที่ยังว่างอยู่ และบนจอแอลซีดีก็ขึ้นรูปของนางแบบทั้งสิบคน ร่างเล็กกุมมือตัวเองแน่นทันที
“ขอโทษนะครับ มีคนมาหาน้องแคร์?”
“หา? แคร์เหรอ... ใครค่ะ”
“อ่อ พี่ชายน้องแคร์นะครับ”
“!!!” แคร์ถึงกับตกใจทันที... พี่ยูเหรอ? มาได้ไงกัน ร่างเล็กขออนุญาตแพนด้าที่ให้เธอออกไปหายูอาได้แค่ห้านาทีเท่านั้นเพราะเดี๋ยวเจ้าของบริษัทจะเข้ามาเลือกนางแบบแล้ว แคร์เดินออกมาจากห้องประชุม เห็นร่างหนาที่สวมเสื้อสูทสีขาวกับกางเกงขาเดฟสีดำ ยืนหันหลังอยู่
“พี่มีอะไร?”
“แคร์? ทำไมไม่รอพี่... พี่โทรมาก็ไม่รับ”
“แคร์ยุ่งอยู่ อีกอย่างก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด พี่กลับไปเถอะ... เดี๋ยวเขาตัดสินแล้ว แคร์จะกลับเอง”
หมับ!! มือหนาคว้ามือเล็กที่กำลังเดินหนีเขาไป ยูอาถอนหายใจออกมาทันทีที่มองใบหน้าสวยคม... แคร์งอนเขาอยู่แน่ที่หลายวันก่อน เธอโดนเขาตะคอก
“พี่รอนะครับ”
“ไม่ต้องแคร์กลับเอง...”
“นะครับเด็กดี แล้วพี่จะพาไปทานข้าวนะ” แคร์เงยหน้ามองร่างหนาที่ส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน ทั้งที่ในหัวใจของเธอตอนนี้มันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกกับสายตาและคำพูดของเขา
“แต่แคร์...”
“แคร์ ให้พี่ได้ไถ่โทษนะ... เอาเป็นว่าพี่จะตามใจแคร์เลยหนึ่งวัน โอเคไหม?”
“...”
“นะครับ ตกลงไหม?” ยูอาพยายามเลือกวิธีที่ดีที่สุดเพื่อให้ร่างเล็กตรงหน้าใจอ่อน ก็ตั้งแต่ที่เธอร้องไห้วันนั้นเพราะเขา ยูอาก็ใจไม่ดีเท่าไหร่ที่เผลอทำให้เธอร้องไห้... อีกอย่างดีที่แคร์ให้เขาดูนามบัตรของบริษัทไม่งั้นเขาก็ต้องตามหา แคร์ทำหน้าบูดๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาทันที
“แน่ใจนะ”
“ครับ โอเคนะ... พี่จะรอเราที่หน้าห้องนะ”
“ก็ได้ สัญญาแล้วด้วย” แคร์มองยูอาที่ยิ้มให้ก่อนจะยกมือลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ ใบหน้าสวยโน้มใบหน้าไปหอมแก้มยูอาทันทีจนเขาตกใจ มองใบหน้าสวยคมที่ยักคิ้วให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์
“มัดจำไว้ก่อน เดี๋ยวเสร็จตรงนี้แล้วเจออีก”
- ผู้เขียน
