บทที่10[30%]
1467 คำ
Ur & Care
10
ช่วงเช้าของวันยูอากับแคร์ก็มาถึงบริษัทด้วยสภาพที่แทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน จะว่ายูอาหื่นคนเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อคนตัวเล็กเองพอเจอเขาจุดประกายก็เล่นเขาซะแทบจะไม่ไหว กระตุ้นตัวเขาให้ตื่นตลอด เพิ่งจะนอนกันจริงๆ จังๆ ก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง ร่างหนาเดินเข้ามาในบริษัทพร้อมกับร่างเล็กที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
“พี่รอแคร์หน้าห้องนะ เดี๋ยวแคร์ไปรับงานก่อน...”
“ครับ” ร่างเล็กยิ้มแล้วเดินเข้าห้องทำงานของทีเดย์ไปก็เห็นว่าร่างหนากำลังมั่วอยู่กับผู้หญิงอยู่ ทำให้แคร์หยุดชะงักและจะเดินออก
“เดี๋ยวสิ เข้ามาแล้วจะออกไปทำไม?”
“ก็คุณทำธุระอยู่...” ทีเดย์แสยะยิ้มที่มุมปากทันทีก่อนจะไล่สาวออกไป แล้วลุกขึ้นจัดสูทของตัวเองให้เข้าที่ แคร์เดินตรงเข้ามานั่งที่โซฟาก่อนจะมองทีเดย์ที่ยื่นเอกสารงานให้
“ฉันจะไปกับเธอด้วย แพนด้าไปรออยู่แล้ว”
“ค่ะ ถ้างั้นฉันไปก่อนแล้วกัน”
“เดี๋ยวสิ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไปด้วย เพราะงั้นเธอต้องไปกับฉัน” แคร์หันไปมองร่างหนาที่เดินตรงเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากจะเด่นชัดจนเธอเบือนหน้าหนีทันที
“พี่ยูจะไปกับฉัน”
“อ๋อเหรอ? พาแฟนมาด้วย...”
“ใช่ค่ะ เพราะงั้นฉันจะไปกับพี่ยู... นี่คุณทีเดย์!!” มือหนาจับข้อมือเล็กไว้แน่นจนแคร์นิ่วหน้าทันที ทีเดย์เอียงคอมองด้วยสีหน้ากวนๆ ใบหน้าหล่อถอนหายใจออกมาทันที
“ไปด้วยกันเลยไง มาสิรถตู้พร้อมแล้ว” ร่างหนายิ้มแล้วจูงมือแคร์ออกมาจากห้อง ยูอาที่นั่งรออยู่ถึงกับหงุดหงิดทันทีมองแคร์ที่พยายามบิดมือออกมา จนเขาเดินตรงไปจับมือแคร์ออกมาทันที
“คุณควรมีมารยาทบ้างนะคุณทีเดย์ แคร์คือแฟนผม”
“อ้าวเหรอ? ลืมไปอ่ะ โทษทีนะ” ทีเดย์แสยะยิ้มแล้วปล่อยมือออกทันที พร้อมกับเดินนำทั้งสองคนไป... แคร์ลูบข้อมือตัวเองไปมาจนยูอาจับใบหน้าสวยให้เงยหน้าสบตากับเขา
“ทีเดย์ทำอะไรเปล่าครับ?”
“เปล่าค่ะที่รัก ไปกันเถอะ... เราต้องนั่งรถตู้ไปกับเขานะ”
“ครับ นี่พี่ต้องดีใจใช่ไหมที่คิดถูก... จะมากับเราด้วย”
“คิดถูกสิค่ะ จะได้มาเป็นกำลังใจให้แคร์ไงเนาะๆ” แคร์ยิ้มแล้วควงแขนยูอาทันทีโดยไม่สนใครทั้งนั้น เพราะเธอ I don’t care อยู่แล้วล่ะ ขอแค่มีพี่ยูของเธออยู่เคียงข้าง เธอก็ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น!! ทั้งสามคนนั่งรถตู้ไปด้วยกันทันที แคร์ก็ไม่สนใจทีเดย์ที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างเพราะเธอกับยูอานั่งด้านหลัง ร่างเล็กซบหน้าลงกับไหล่หนามือก็สอดประสานกันอย่างแนบแน่นจนทีเดย์ชำเลืองตาไปมองด้วยสีหน้านิ่งๆ
“กลับกันวันนี้พี่จะทำอาหารให้ทานนะครับ...”
“จริงเหรอ? เอาสิ แคร์อยากกินอาหารฝีมือพี่ยู” ทั้งสองคนพูดคุยกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เพราะกว่าจะถึงที่หมายก็คงอีกนาน... ร้านอาหารดังในย่านตัวเมืองที่มีชื่อว่า Lastneem กำลังวุ่นกับลูกค้าที่เข้าร้านจนเจ้าของร้านแสนสวยอย่าง ลาสนีมต้องลงแรงและใจช่วยพนักงานของตัวเองที่กำลังเดินเสิร์ฟ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะมองลูกค้าที่เริ่มทยอยออกไปกัน พร้อมกับนั่งลงที่เคาร์เตอร์อย่างเหนื่อยหอบ
“เฮ้อ เหนื่อยหน่อยนะทุกคน...” ลาสนีมยิ้มให้กับพนักงานของตัวเองก่อนจะได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น ซึ่งหมายความว่ามีลูกค้าเข้ามาอีกแล้ว ร่างบางลุกขึ้นมองไปที่ชายร่างสูงที่คุ้นตาตอนนี้กำลังยืนมองไปรอบๆ ใบหน้าหล่อใส บวกกับวันนี้ที่เขาแต่งตัวออกแนวฮิพฮอพ ใบหน้าหล่อเปิดกว้างขึ้นเพราะเขาสวมหมวก ใบหูทั้งสองข้างถูกเจาะหูจนเต็มทั้งสองข้าง บริเวณแขนของเขาก็มีรอยสัก นิ้วมือกำลังคีบบุหรี่ออกจากปาก พร้อมกับริมฝีปากแดงที่พ่นควันออกมา ก่อนที่สายตาคมจะตวัดมามองเธอแล้วยิ้มทันทีอย่างดีใจ
“พี่ลาสนีม...”
“เชค” ร่างบางเดินตรงไปหาเขาทันทีก่อนจะมองเขาที่เงยหน้าพ่นควันบุหรี่ขึ้นไป จนเธอดึงบุหรี่ออกจากนิ้วมือเขาแล้วทิ้งลงกับพื้น ใช้เท้าเหยียบจนมันดับไป... นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่ป้ายห้ามสูบบุหรี่ ทำให้เชคหันไปมองด้วยสีหน้าขำขันและยกมือทั้งสองข้างขึ้นทำนองว่ายอมแพ้
“โอเค ขอโทษนะครับ...”
“มาทำไม?”
“หือ? ผมมาร้านพี่ คงไม่ได้มาซักผ้ามั้งครับพี่ลาสนีม”
“เชค...”
“มากินข้าวครับ มากินข้าว...หิวพี่ทั้งคืนเลย ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยอ่ะ T^T”
“นะ นี่พูดอะไรของนาย?” เชคแสยะยิ้มแล้วเดินมาประชิดร่างบางทันทีจนลาสนีมผลักอกแกร่งให้ออกห่าง เชคเซนิดหน่อยก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะทันที หยิบเมนูมาดูด้วยสีหน้ายิ้มๆ ลาสนีมเดินไปหยิบสมุดจดมองเชคที่เงยหน้ามองเธอ
“รับอะไรดี?”
“พี่...”
“อะ ห๊ะ!!”
“เอาพี่ เอาพี่และก็... เอาพี่”
“เชค!!”
“5555 โอเคครับ อืมเอาอะไรก็ได้ที่พี่ทำ”
“ร้านฉันมีพ่อครัว...”
“งั้นผมก็ไม่กิน นั่งอยู่แบบนี้ล่ะ”
“นี่นายต้องการอะไรกันแน่เนี้ย”
“ต้องการกินพี่ เอ้ย ไม่ใช่ต้องการกินอาหารฝีมือพี่ไง... J” รอยยิ้มสวยปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหล่อ ทำให้ลาส นีมถึงกับกุมขมับทันทีเพราะความกวนประสาทของน้องชายยูอาเพื่อนรักของเธอ ร่างบางหันหลังเดินเข้าครัวไปและจัดการทำอาหารให้เขาพร้อมกับให้พนักงานเอาน้ำไปให้เขาด้วย เสร็จลาสนีมก็เอาอาหารมาวางตรงหน้าเชคที่นั่งไขว่ห้างกอดอกอยู่ มองใบหน้าสวยหวานที่ออกอาการหงุดหงิดที่เขาทำแบบนี้
“นั่งทานด้วยกันสิครับ ผมเหงา T^T”
“ฉันเป็นเจ้าของร้าน...”
“พูดไม่เพราะเลยนะ ผมเป็นน้องพี่ยูนะ” เชคทำหน้าบูดๆ ซึ่งมันน่ารักมากนะในสายตาของพนักงานและลูกค้าสาวๆ ที่ยังคงอยู่ในร้าน แต่สำหรับลาสนีมแล้ว... มันเป็นสิ่งที่น่าตบมากกว่า!!
“โอเค พี่ทานกับเราไม่ได้... พี่เป็นเจ้าของร้าน”
“แล้วไงล่ะ? มีแบ่งแยกเหรอ”
“เฮ้อ พี่มีงานต้องทำต่อนะเชค... จะกินก็กินไป พี่จะไปทำงานต่อ” ลาสนีมส่ายหน้าไปมาแล้วเดินรับออร์เดอร์อีกโต๊ะหนึ่งที่มีผู้ชายสามคนนั่งอยู่ สักพักร่างบางก็เดินเอาอาหารมาเสิร์ฟก่อนจะยิ้มให้ลูกค้าแต่พอหมุนตัวกลับไปก็เห็นเชคมายืนอยู่แล้ว พร้อมกับยิ้มให้มือหนาของเขายื่นไปข้างๆ ตัวเธอทันที แต่...
หมับ!!
“อะ โอ๊ย ปล่อยนะเว้ย!!”
“เอ๊ะ? ชะ เชคทำอะไรนะ...”
“ก็ทำโทษคนที่มันลามกไงครับ?” ร่างหนายิ้มให้เธอก่อนจะผลักร่างบางให้ออกไป มือของเขายังคงบีบข้อมือชายคนนี้จนเพื่อนเขาอีกสองคนจะลุกขึ้นมาเอาเรื่องเชค แต่แค่ร่างหนามองด้วยสายตาที่ไม่ทะเล้นก็พากันนั่งลงตามเดิม
“เขาทำอะไร? เชคปล่อยลูกค้าพี่ก่อนสิ”
“มันจะจับก้นพี่ไงครับ”
“!!!”
“แบบนี้ ตัดนิ้วเลยดีไหมเอ๋ย?” เชคยิ้มแล้วหยิบมีดหั่นสเต็กมาถือแกว่งไปมาจนทุกคนตอนนี้ต่างพากันหวาดกลัวทันที ลาสนีมทำอะไรไม่ถูกเลย... เชคจับข้อมือชายคนนี้วางลงกับโต๊ะและยกมือมีดเหนือหัวตัวเองก่อนจะ...
ฉึก!!
“อ๊ากกก... กลัวแล้วๆ ขอโทษครับคุณผู้หญิง!!” ลาสนีมที่หลับตาก็ค่อยๆ ลืมขึ้นมามองมือของชายคนนี้ที่ถูกมีดปัก... แต่มันไม่ได้ปักลงที่มือเขา แต่มันปักอยู่บนโต๊ะจนด้ามมีดแกว่งไปมาตามน้ำหนัก เชคปล่อยมือชายคนนี้ที่หยิบเงินวางไว้และเพื่อนๆ ก็พากันหิ้วเขาที่ขาอ่อนแรงจนเดินไม่ได้ออกจากร้านไป เชคยักไหล่ไปมาก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองตามเดิม ลาสนีมที่เห็นแบบนั้นก็เลยเดินไปหาเขาทันที
- ผู้เขียน
