ขณะที่นั่งทำงานใจเขาก็พะวงถึงคนที่เพิ่งจากมา ซึ่งมีแต่หล่อนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่บรรจุอยู่ในใจ
บางครั้งถึงกับยิ้มคนเดียว และอยากจะรู้ว่า ขิมมพัสตร์กำลังทำอะไรอยู่? หลังจากที่แยกจากเขา
ถ้ามีเวลาว่างเขาจะโทร.ไปถาม แต่นี่ทำงานอยู่ และตัวเขาก็อยู่ในสายตาของเจ้านายสาวตลอดเวลา
มีความรู้สึกว่าบอสฮิเดะบุนาระจับสายตามาที่เขาทุกขณะ แต่ที่พสวีแวบในความคิดขณะนี้ คือเขาเผลอ อันที่จริงความเผลอมาจากใจที่คิดถึง
ฝ่ายขิมมพัสตร์ ที่ชายหนุ่มกำลังคิดอยู่นี้ หล่อนกลับมาที่บ้านก่อน
และคุณบุษยบามารดาก็ซักทันทีด้วยสีหน้าที่ร้อนรน ถึงแม้จะทราบจากลูกสาวแล้วว่า หลานชายพ้นจากขีดอันตรายแล้วก็ตาม
“แม่นั่งไม่ติดพื้นเลยลูก อยากจะรู้อาการตาหนึ่ง หมอเขาว่าเป็นยังไง”
ขิมมพัสตร์เงยหน้ามองมารดา ขณะที่กำลังกลับมาเหนื่อยๆ และการจราจรบางครั้งก็ติดขัด
“หนูโทร.บอกแม่แล้วไม่ใช่หรือคะ ว่าหลานพ้นจากขีดอันตรายแล้ว”
“ก็ใช่น
