“ขอบใจนะที่ทำให้ฉันรู้สึกเข้าใจเธอ ที่ตอนแรกฉันดูผิด ฉันคิดว่าเธอจะเข้ามาเยื้อแย่งคุณพสของฉัน”
ขิมมพัสตร์อึ้งไปเล็กน้อย ดูเหมือนนิสรีพูดจาน่าเกลียดมาก ไปเหมาเอาว่าพสวีเป็นของหล่อน ถึงพูดได้หน้าตาเฉย ความลุ่มหลงนี้คงเกิดจากความรัก
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจเธอ ไม่คิดถือสาเรื่องนี้หรอก แต่อยากเตือนให้เธอระวังในการคบหาผู้ชายคนนี้”
“ขอบใจจ้ะ กับคำเตือนของเธอ”
ดูเหมือนนิสรีไม่ได้เชื่อขิมมพัสตร์อย่างจริงจังหรอก แต่ขิมมพัสตร์อยากพูดแค่นี้ ส่วนเพื่อนไม่อยากจะเชื่อก็ตามใจ
“ฉันว่าเราแยกย้ายกันกลับบ้านเถอะ”
นิสรีเอ่ยขึ้นก่อน เมื่อหล่อนเคลียร์ปัญหาได้แล้ว
บ้านหรือ? สำหรับชิมมพัสตร์ หล่อนยังไม่อยากกลับบ้านเลย ไปที่อื่นดีกว่า
ทางด้านพสวีกลับเข้าถึงบริษัท เมื่อนั่งลงทำงานหน้าจอคอม
จิตใจกลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ใช่เป็นเพราะเจ้านายสาว แต่เกิดขึ้นจากหญิงสาวที่เขารับปากจะช่วยเหลือหล่อน ด้วยการที่ให
