ช่วงสายของวัน พลอยชมพูขยับตัวบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ หลังจากที่หมอฉีดยาแก้ไข้ให้ เธอก็นอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน มารู้สึกตัวอีกทีก็เป็นเวลาสายมากแล้ว ในตอนนี้เธอไม่มีไข้อีกแล้ว คงเป็นเพราะได้พักผ่อนเต็มที่ ได้ยาแรง และได้เอาไข้ไปติดผู้ชายตัวโตที่นอนกกกอดให้ความอบอุ่นแก่เธอมาหลายชั่วโมงในวันนั้นก็ได้
เธอคิดทบทวนถึงเรื่องเมื่อวาน ใจสาวเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอกทันที เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น แล้วอุ้มเธอที่เรือนร่างเปลือยเปล่ามานอนลงบนฟูกผืนน้อย แก้มสาวแดงปลั่ง เลือดในกายวิ่งไหลแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง แล้วมากระจุกรวมกันอยู่ที่แก้มใส รู้สึกเขินแปลกๆ อย่างไรก็ไม่รู้
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่ดลจิตดลใจให้เธอทำใจกล้า ดึงมือเขาเอาไว้แล้วบังคับให้เขาแก้ผ้าแล้วขึ้นมานอนห่มผ้าผืนเดียวกันกับเธอ
แถมความทรงจำอันเลือนรางในตอนนั้นมันฉายซ้ำเข้ามาในสมอง ว่าเธอเป็นฝ่ายโผเข้ากอดเขาแ
