คนตัวโตเอาฟูกผืนน้อยที่พับไว้กลางห้องออกมาปู ก็ทำให้ได้เห็นว่าบนฟูกที่พับอยู่นั้นมีผ้าห่มขนนิ่มๆ ผืนบางๆ ที่ท่าทางจะให้ความอบอุ่นได้ไม่น้อย
“คุณพลอย คุณมานอนตรงนี้เถอะครับ มีผ้าห่ม”
“อือออ”
เธอตอบออกมาแผ่วเบา แต่ยังไม่ยอมลุกขึ้นมาหาเขา ได้แต่นั่งตัวสั่นอยู่แบบนั้น เขาที่เห็นท่าไม่ดี จึงรีบเดินไปหาเธอ เมื่อมือใหญ่แตะลงที่แขนของเธอก็ต้องตกใจ เพราะเธอตัวร้อนราวกับไฟ
“คุณพลอย คุณเป็นไข้ ไหวไหมครับ มานอนห่มผ้าก่อน”
เธอเงยหน้าจากการนั่งกอดเข่า เข้าใจที่เขาพูด แต่ไม่มีแรงที่จะตอบอะไรออกไปทั้งนั้น เขาเห็นแบบนั้นก็รู้ดีว่าเธอไม่ไหวแล้ว
“เอ่อ แต่เสื้อผ้าคุณเปียก คุณต้องถอดมันออกก่อน ได้ไหมครับ ไม่งั้นต่อให้ห่มผ้ายังไงคุณก็ไม่มีทางอุ่น แถมเสี่ยงเป็นปอดบวมอีกต่างหาก”
เขาถามถึงความสมัครใจของเธอ เพราะเธอต้องแก้ผ้าออกหมดทุกชิ้น เพื่อนอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนนั้น อย่างน้อยๆ ก็จนกว่าพายุฝนจะสงบ และเธอ
