หกชั่วโมงก่อนเรือออก
“ไม่นะ ปล่อยฉัน ฉันไม่ไป ปล่อยนะ...ฮือ...ช่วยด้วย”
เสียงของสตรีจำนวนหลายคนร้องตะโกนขอความช่วยเหลือบ้าง ร้องให้ปล่อยบ้าง แล้วยังมีเสียงร้องไห้ระงมดังไปทั่ว ทำให้คนคุมซ่องทั้งหลายต่างพากันรำคาญ จนต้องนำเทปกาวมาปิดปากผู้หญิงเหล่านั้น ก้อนที่พวกเขาจะหมดความอดทน ทำร้ายสินค้าของผู้เป็นนาย
“ถ้าพวกมึงไม่อยากตาย อย่าเสือกดิ้นรนหนี ไม่งั้นกูจะเป่าสมองคนที่คิดหนี”
โลแลนที่ทำหน้าที่ลำเลียงสินค้าไปยังรถคันใหญ่ที่จอดอยู่หน้าบ้านเปิดปากข่มขู่ ไม่ให้หญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไปในขุมนรกคิดหนี แต่ทว่าบางคนกลับคิดว่า การที่ตายเสียตอนนี้ยังดีกว่าต้องตายทั้งเป็น สาวอเมริกันกับสาวญี่ปุ่นจึงก้าวเท้าวิ่งหมายจะไปยังประตูรั้วบ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก
“เฮ้ย! พี่โลแลน มันวิ่งหนีไปแล้วพี่” ลูกน้องคนหนึ่งตะโกนขึ้น
“มึงก็วิ่งตามไปสิวะ จะมาร้องหาห่าอะไร ไปสิ ไป”
ลูกน้องคนนั้นรีบวิ่งไปยังร่างของสอ
