สมใจหลุดจากภวังค์เพราะคำถามของสาวสวยตรงหน้า ดารกาเป็นหญิงสาวร่างเล็ก สะโพกผาย ผมหยิกเป็นลอนเหมือนตุ๊กตา สุมิตราจึงขอให้หล่อนเป็นแบบสำหรับตัดเสื้อผ้าเป็นบางครั้ง
“น้าเกรงใจน่ะจ้ะ”
ดารกาเดาคำตอบได้ทันทีว่าของสดของห้องนี้เกือบหมดแล้ว เธอยิ้มอย่างมีไมตรี
“มิ้วฝากให้ดาวช่วยดูแลน้าสมค่ะ อย่าเกรงใจเลย เดี๋ยวมิ้วกลับมาเมื่อไหร่ดาวจะไปขูดรีดเสื้อผ้าคอลเลคชันใหม่จากมิ้วมาฟรีๆ เองค่ะ” หญิงสาวหัวเราะเสียงหวาน
สมใจรีรอลังเล ก่อนเอ่ยปาก
“ถ้าอย่างนั้นรอน้าไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนนะจ๊ะ น้าออกไปด้วยดีกว่า มีหลายอย่างต้องซื้อเข้ามาจะได้ไม่ต้องรบกวนหนูถือมาให้”
หญิงวัยกลางคนเดินกลับเข้าไปได้เดี๋ยวเดียวก็ออกจากห้องมาพร้อมกระเป๋าสตางค์ในมือ นางเดินคุยกับดารกามาจนลิฟต์เปิดที่ชั้นหนึ่ง สมใจก็ชะงักเท้า ยืนตัวแข็งราวรูปสลัก นางกำลังจะกลับหลังหันเดินเข้าลิฟต์อยู่แล้ว แต่สุกิจที่กำลังโวยวายกับเจ้าหน้าที่หน้าเคาน
