ตอนที่ 6 เงาอดีต/3
1350 คำ
“ถ้าง่วงก็นอนรอได้นะ ป้าจะดูละครสักหน่อย”
นางนิ่มพาอิงดาวมารอที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีดูละครฆ่าเวลาระหว่างรอนายจ้างกลับมา อิงดาวไม่ชอบดูละครจึงใช้เวลานั้นนั่งพิงโซฟาหลับนกไป มารู้ตัวอีกครั้งเมื่อถูกเขย่าแขน
“คุณจิณณ์มาแล้ว ขึ้นไปเปิดไฟเปิดแอร์ห้องนอนรอเลยนะ เดี๋ยวป้าจะไปช่วยนายเพิ่มพาคุณจิณณ์ขึ้นไป”
จิณณ์เมาหนักจนนายเพิ่มต้องขับรถมาส่ง นางนิ่มไปเปิดประตูให้แล้ววิ่งมาบอกอิงดาวให้ขึ้นไปเตรียมห้อง
“ได้ค่ะป้า ตีหนึ่งแล้วเพิ่งกลับมา ฉันรอจนหลับไม่รู้ตัว”
อิงดาวรีบลุกขึ้นป้องปากหาว บิดขี้เกียจให้หายเมื่อยขบ แล้วรีบเดินขึ้นไปชั้นบนเปิดประตูห้องนอนของเจ้านาย จัดการเปิดไฟเปิดแอร์ตามคำสั่ง แล้วมายืนรอข้างเตียง ครู่หนึ่งนายเพิ่มกับนางนิ่มก็พาร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นนายเข้ามา
“ดื่มหนักจนหมดสภาพเลย ให้พักที่บ้านเจ้าสัว คุณจิณณ์ก็ไม่ยอม จะกลับมาที่ไร่ให้ได้”
นายเพิ่มบ่นขึ้นมา ท่านเจ้าสัวไปงานเลี้ยงเดียวกับหลานชาย ได้สั่งให้เขาพาหลานชายมาส่งที่ไร่ เกรงว่าหากขับรถกลับเองจะเกิดอันตราย
“พาไปนอนที่เตียงเลย หนูอิงไปเอาผ้าชุบน้ำมาหน่อย”
นางนิ่มบอกอิงดาวที่ยืนอยู่ ตัวนางช่วยกันกับนายเพิ่ม พยุงร่างอ่อนปวกเปียกของจิณณ์พาไปนอนที่เตียง สองชายหญิงวัยรุ่นตอนปลาย หอบแฮกด้วยความเหนื่อย ควักยากดมมายัดจมูก เรียกแรงที่เสียไป
“ฉันกลับก่อนนะ ดูแลคุณจิณณ์ดีๆ ล่ะ”
นายเพิ่มเอ่ยขึ้นมา แต่มองหน้าอิงดาวเหมือนจะย้ำคำพูดของตนให้หญิงสาวฟัง อิงดาวได้แต่ยิ้มแห้งๆ ยกกาละมังไปวางข้างเตียง
“ช่วยเช็ดหน้าเช็ดตัวให้คุณจิณณ์หน่อยนะ เดี๋ยวป้าไปปิดประตูรั้วก่อน”
นางนิ่มโยนภาระให้อิงดาวดูแลเจ้านายแทน ตัวนางเดินตามนายเพิ่มออกไป
“เฮ้อ... เมาเละแบบนี้ ไม่ไหวเลย”
อิงดาวถอนหายใจแรงๆ ขณะบิดผ้าขนหนูผืนเล็กจนหมาด พาตัวเองมานั่งขอบเตียงแล้วจับคางคนไร้สติให้หันมา ตั้งใจจะเช็ดหน้าให้เขา แต่เมื่อเห็นใบหน้าคมคายนั้นชัดเจน มือที่ถือผ้าก็ชะงักค้าง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที
“นี่มัน...”
หญิงสาวครางในคออย่างตื่นตะลึง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม ประกอบด้วยจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูป ดวงตาคมซ่อนอยู่ใต้แผงขนตาดกหนา คิ้วเข้มดำสนิทดกหนาขมวดเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวพึมพำอะไรบางอย่างออกมา
“น้องอร... น้องอรของพี่”
“เพ้อหาเมียหรือเนี่ย...”
อิงดาวหันไปมองภาพบนผนังห้อง ดวงตาอ่อนแสงลงเมื่อเห็นภาพนั้น มือกำผ้าไว้แน่นขณะหันกลับมา ค่อยๆ เช็ดใบหน้าหล่อเหลาอย่างเบามือ ผ้าชุบน้ำเย็นๆ นั้นทำให้คนไร้สติค่อยๆ มีสติขึ้นมาอีกครั้ง เขาลืมตาขึ้นสบตากับคนที่กำลังจ้องมองอยู่
“น้องอร...” เสียงครางแผ่วพร่าดังขึ้นในคอ
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ใช่น้องอรของคุณ”
อิงดาวขยับจะลุกหนี แต่ถูกคนเมาคว้าข้อมือเอาไว้แล้วกระชากตัวมากอดไว้ ร่างเล็กเสียหลักล้มลงบนแผงอกหนา ถูกเขากอดรัดไว้แน่น
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ”
อิงดาวผลักไสคนเมาให้ปล่อย แต่อีกฝ่ายมีเรี่ยวแรงมากกว่า พลิกกายทาบร่างเล็กของเธอให้อยู่ด้านล่าง ตรึงไว้ข้อมือไว้กับที่นอนจนขยับไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาหา ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าอ่อนใสด้วยแววตาโหยหา
“น้องอรของพี่”
เขาเรียกขานชื่อภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่ ฉันไม่ใช่น้องอรของคุณ ปล่อยฉันนะ”
เธอพยายามบิดมือออก ตวาดเสียงแข็งใส่เขา
“น้องอร น้องอรของพี่จริงๆ น้องอรมาหาพี่แล้วใช่ไหมคนดี”
คนเมาดูเหมือนไม่สนใจฟัง พร่ำเพ้อเรื่อยเปื่อย เขามองหญิงสาวด้วยแววตาทั้งรักและอาลัย ก่อนจะก้มลงมาแนบริมฝีปากร้อนรุมบนเรียวปากบางของเธอ บดเคล้าด้วยความโหยหาอาดูรอย่างสุดซึ้ง มือข้างหนึ่งช้อนใต้คอยกขึ้นรับจุมพิตเร่าร้อนแสนหวานของตัวเองอย่างดูดดื่ม
“อื้อ...”
อิงดาวส่ายหน้าหนี ตกใจจนแทบตัวแข็ง ไม่คิดว่าจิณณ์จะไร้สติจนแยกไม่ออกว่าเธอคือใคร ริมฝีปากร้อนผ่าวรุกเร้าเรียวปากนุ่มดูดกลืนสติสัมปชัญญะของเธอจนแทบลืมตัว ได้แต่ส่งเสียงประท้วงในคอเมื่อเขารุกรานหนักหน่วง มือเริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกจากร่าง ทว่า... ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป นางนิ่มก็เข้ามาทันเวลาพอดี
“ว้าย! คุณจิณณ์ปล่อยหนูอิงนะคะ”
นางนิ่มตรงเข้ามากระชากเสื้อของเจ้านาย ผลักให้ออกจากร่างเล็กของหญิงสาว ก่อนจะดึงแขนของอิงดาวให้ลุกขึ้น พาออกมายืนห่างๆ
“ป้านิ่มออกไปนะ ฉันจะอยู่กับอร อรกลับมาหาฉันแล้ว”
จิณณ์ตวาดใส่นางนิ่ม ทำท่าจะผวามาคว้าร่างของอิงดาวไปกอด คนแก่ไม่ยอมให้คนเมาทำอะไรแบบนั้นอีก จัดการประสานมือกำหมัดฟาดคอของเขา จนทรุดลงไปกับพื้น สิ้นสติในทันที
“ขอโทษนะคะคุณจิณณ์”
นางนิ่มลากร่างไร้สติของเจ้านายโยนขึ้นเตียง แล้วหันมาปลอบคนที่ยืนตกตะลึงอยู่
“คุณจิณณ์ไม่เป็นไรหรอก ป้าฟาดเบาๆ เอง ป้าทำแบบนี้บ่อยๆ พรุ่งนี้ก็ฟื้น”
นางนิ่มอธิบายเหมือนสิ่งที่ตัวเองทำกับเจ้านายเป็นเรื่องธรรมดา อิงดาวได้แต่ยิ้มแห้งๆ มองคนเมาที่นอนแผ่บนเตียงด้วยแววตาโล่งใจ
“เป็นอะไรมากไหม ดูสิปากบวมเจ่อเชียว แหม... ทำไมตอนป้าดูแลไม่ยักกะลุกมาปล้ำป้าบ้าง เห็นแต่นอนกรนฟืดๆ ตื่นเอาเช้านู่น ไม่อย่างนั้นป้าคงได้ตำแหน่งคุณนายเจ้าของไร่ไปตั้งนานแล้ว”
นางนิ่มจับคางของหญิงสาวพลิกดูใบหน้าแดงจัด ตอนนี้ปากบวมเจ่อจากฤทธิ์จุมพิตไปเรียบร้อยแล้ว นางมัวแต่คุยกับนายเพิ่มเพลิน กว่าจะขึ้นมาก็เกือบสายเกินการณ์ ใครจะคิดว่าคุณจิณณ์ของนาง จะลุกมาปล้ำสาวใช้คนใหม่ คนเมาคงตาลายเห็นหน้าอิงดาวเป็นใบหน้าของอรนิภา
“ลงไปกันเถอะ ปล่อยคุณจิณณ์แกนอนแบบนี้แหละ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
นางนิ่มจูงมืออิงดาวเดินลงมาชั้นล่าง หญิงสาวเงียบกริบไม่พูดอะไรสักคำ ท่าทางยังตื่นกลัวอยู่ คนแก่กว่าได้แต่ลูบหลังปลอบโยน ขณะพาไปยังห้องพัก
“ไปพักเถอะ ถ้าไม่สบายใจ พรุ่งนี้ก็ขอลาออกได้นะ เดี๋ยวป้าจะเรียกค่าชดเชยให้ ปกติคุณจิณณ์เธอไม่เคยทำอะไรบ้าๆ แบบนี้นะ อืม... สงสัยเพราะหนูอิงหน้าคล้ายคุณอรนิภา”
นางนิ่มมองใบหน้าของอิงดาวแล้วถอนหายใจแรง นางเพิ่งสังเกตเห็นความคล้ายกันของอิงดาวกับอรนิภา เมื่อครู่นายเพิ่มก็แอบบอกว่า ท่านเจ้าสัวส่งอิงดาวมาให้หลานชาย เพราะเห็นว่าหญิงสาวหน้าเหมือนอรนิภา อาจจะทำให้หลานชายของท่านรู้สึกเหมือนได้ภรรยากลับคืนมา หากนางเข้าไปช้าอีกนิดท่านเจ้าสัวคงสมหวังไปแล้ว คิดแล้วนางนิ่มก็อดนึกเสียวสันหลังไม่ได้ หมูเขากำลังจะหาม นางดันเอาคานไปสอด แบบนี้ท่านเจ้าสัวรู้เข้านางจะโดนท่านตำหนิหรือเปล่าหนอ
- ผู้เขียน
