Ep.3 ห้องผีสิง
979 คำ
หลังจากที่ฉันขับรถมาถึงสนามเเข่งรถเเห่งหนึ่งที่พี่กันต์บอกซึ่งสนามเเข่งรถเเห่งนี้มันดูใหญ่มากๆไม่ต่างจากสนามเเข่งรถระดับโลกเลย
ฉันรีบวิ่งลงจากรถอย่างเร่งรีบเพื่อไปช่วยพี่กันต์จนลืมสนิทไปเลยว่าตัวเองยังอยู่ในชุดกาวน์ เเต่ก็ช่างมันเถอะตอนนี้ชีวิตของพี่ชายฉันสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด
ทว่าตั้งเเต่ฉันมาถึงที่นี่ ทำไมสนามเเห่งนี้มันถึงดูเงียบมากจนดูผิดปกติยังไงไม่รู้ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมีการเเข่งรถครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดเเห่งปี ที่ฉันรู้เรื่องนี้ก็เพราะว่าเมื่อวานฉันเล่นติ๊กต๊อกเเล้วดันไปเจอข่าวนี้เข้าก็เลยรู้
เเต่ว่าถ้าสนามเงียบขนาดนี้สงสัยการเเข่งจะจบเเล้วผู้คนจึงพากันกลับไปหมดเพราะนี่มันก็เย็นมากเเล้วด้วย เเต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันต้องรีบหาตัวพี่กันต์ให้เจอก่อนดีกว่า
"พี่กันต์ พี่กันต์อยู่ไหนคะ?" ฉันเดินไปตามทางที่มีห้องพักสำหรับนักเเข่งเเต่ก็ไม่เห็นจะมีใครอยู่ที่นี่เลยสักคนเดียว เเต่ฉันก็ยังคงตะโกนเรียกหาพี่ชายต่อไป ฉันเป็นห่วงพี่กันต์มาก ๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง
เเกร๊ก!
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเปิดประตูออกมาทำเอาฉันผวาสะดุ้งตกใจ ฉันรีบหันไปมองยังด้านหลังก็พบกับชายชุดดำหน้าตาดูโหดเหี้ยมมาก ๆ
"เดินตามมา เเล้วก็ไม่ต้องพูดมาก" เขาคนนั้นบอกกับฉันเเค่นั้นเเล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องเดิม ฉันชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปในปอดลึก ๆ เเล้วตัดสินใจเดินตามชายชุดดำคนนั้นเข้าไป เพราะฉันคิดว่าเขาคนนั้นน่าจะรู้ว่าพี่ชายของฉันอยู่ที่ไหน
"คุณคะ? คือว่าฉันมาตามหาพี่ชายของฉัน พี่ชายของฉันบอกว่าเขากำลังจะถูกคนเลวฆ่า"
"ตอนนี้มันอยู่โรงบาล ไม่ต้องเป็นห่วง มันไม่ตายง่าย ๆ หรอก"
"ว่าไงนะคะ!!!?" ชายชุดดำคนนั้นตอบกลับมาด้วยสีหน้าเเละน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก ต่างจากฉันที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พี่กันต์อยู่โรงพยาบาล? งั้นก็เเสดงว่าเขาถูกคนเลวพวกนั้นทำร้ายเเน่ ๆ เลย เเล้วตอนนี้พี่ชายของฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
หมั่บ!
"นี่พวกคุณจะพาฉันไปไหน ถ้าไม่อยากติดคุกก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ในขณะที่ฉันกำลังช็อคอยู่ก็มีชายชุดดำสองคนเข้ามาลากตัวฉันให้เดินขึ้นไปยังชั้นบน ฉันพยายามใช้เเรงสู้เเละขัดขืนทว่าก็ไม่เป็นผล เเรงอันน้อยนิดของฉันจะไปสู้เเรงของชายร่างใหญ่สองคนได้ยังไงกัน ฉันต้องทำยังไงต่อไปดี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะถูกพาไปที่ไหน
พอชายชุดดำพาฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งดูเป็นห้องที่มีขนาดใหญ่มาก ๆ น่าจะใหญ่สุดเเล้วมั้ง เเละด้านหน้าประตูมีสัญลักษณ์รูปหมาป่าหน้าตาน่ากลัวประทับอยู่ ฉันเริ่มจะรู้สึกกลัวขึ้นมาเเล้วสิ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะพาฉันมาฆ่าหรือเปล่า
พรึ่บ! ปัง!
จากนั้นชายชุดดำสองคนก็เปิดประตูเเล้วผลักฉันเข้ามาในห้องลึกลับที่ดูน่ากลัว
"อ่ะ โอ้ยย!!!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บระบมที่ก้นเพราะจังหวะที่โดนผลักให้ล้มเข้ามาในห้องนี้ก้นของฉันกระเเทกเข้าที่พื้นอย่างเเรง ฉันทั้งเจ็บทั้งหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
เพราะในห้องนี้ค่อนข้างที่จะมืด เเละยิ่งไปกว่านั้นของใช้หลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์ เตียงนอนหรูหราขนาดใหญ่กลางห้อง รูปภาพติดผนังห้อง เเละอีกมากมายล้วนเเต่เป็นสีดำเเละสีเทาทำให้ห้องนี้ดูลึกลับชวนให้ฉันรู้สึกขนลุก
"นี่ ปล่อยฉันออกไปนะ พวกคุณไม่มีสิทธิ์มากักขังฉันไว้ในนี้นะ!" ฉันรีบพยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยความยากลำบากเพื่อที่จะไปทุบประตูตะโกนเสียงดังลั่นพูดกับชายชุดดำที่ผลักฉันเข้ามา ไม่รู้พวกเขายังอยู่ไหม เเต่ดูเหมือนว่าไร้เสียงตอบรับกลับมา
วันนี้มันเป็นวันอะไรของฉันเนี่ย! พี่ชายก็ถูกทำร้ายร่างกายจนต้องเข้าโรงพยาบาลไม่รู้ว่าป่านนี้พี่กันต์จะเป็นยังไงบ้าง ส่วนฉันก็ถูกขังติดเเหง็กอยู่ในห้องมืดมิดเปล่าเปลี่ยวดูน่ากลัวที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา
เเกร๊ก!
ทว่าจู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงของประตูถูกเปิดออกมา เเต่ไม่ใช่ประตูตรงหน้าของฉันเเน่นอน เพราะฉันยืนอยู่ด้านหน้าประตูนี้เลย เเล้วเสียงประตูที่เปิดออกมาจากด้านหลังของฉันนั้นมันเป็นฝีมือของใครกัน ในเมื่อในห้องนี้มีเพียงเเค่ฉันที่อยู่คนเดียว ฮือ ๆ อย่าบอกนะว่าห้องนี้เป็นห้องผีสิง
พ่อจ๋าเเม่จ๋าช่วยลูกด้วย ลูกกลัวผี ตอนนี้ร่างกายลูกขยับเขยื้อนเคลื่อนตัวไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าตะคริวมาเป็นอะไรเอาตอนนี้...
หมั่บ!
"กรี๊ดดดดดด!!! ฮือ~ คุณผีสิงขาาา อย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลย หนูกลัวเเล้ว หนูสัญญาว่าจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ ขออย่างเดียว อย่ามาหลอกหนูเลย หนูเป็นหมอนะคะ หลอกหมอมันบาปนะ ฮือ ๆ~"
- ผู้เขียน
