สาวเจ้าบ่น ลูบมือลูบนิ้วตัวเองเพื่อให้เกิดความอุ่น ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารหอมกรุ่นตรงหน้า
กฤษฎิ์ช่วยตักต้มยำใส่ถ้วยแบ่งถ้วยเล็กยกมาวางให้
“รสไม่จัด กำลังดี อากาศเย็นๆ กินอะไรร้อนๆ จะทำให้ร่างกายรู้สึกดี กะเพราอร่อยเหมือนกรุงเทพฯ ไหม ขอชิมหน่อย”
มือหนาถือช้อนยื่นมาตักกะเพราสีสันไม่จัดจ้านไปลองชิม
มนสิชาไม่ได้ว่าหรือจะหวงห้าม เลื่อนให้จานตักด้วย “อ่อนไปนิดนะว่ามั้ย” เธอกระซิบเบาๆ
“คนมาเที่ยวก็คนเมืองกรุง รสชาติอาหารเขาเลยทำกลางๆ มั้ง แล้วบนดอยส่วนใหญ่มีเชื้อสายจีนฮ้อนะ อาหารจะประมาณนี้แหละ ไม่จัด”
กินไปคุยกันไป ไม่นานก็จัดการเสียเรียบวุธ จากนั้นกฤษฎิ์จึงพาหญิงสาวเดินออกมาดูสินค้าที่คนพื้นเมืองเอามาวางขายสองข้างทาง นอกจากของใช้ ผักผลไม้ ก็ยังมีของกินที่ขายบนรถเข็นด้วย
มนสิชาสนใจหมวกที่หญิงชาวกะเหรี่ยงวางขาย ถามราคาแล้วสูงพอควรแต่งานฝีมือแฮนด์เมกน่ารักๆ ทำให้อดใจไม่ไหว ซื้อมาหนึ่งใ
