กฤษฎิ์ไม่ใช่ผู้ชายขี้เล่น ทะเล้นทะลึ่งโปกฮา เขาเต็มไปด้วยความจริงจัง แม้บางครั้งเวลาสนทนาผ่านแชตไลน์คล้ายว่าเขาขี้เล่น ตัวจริง... ไม่ใช่สักนิด บุคลิกจริงจัง เป็นผู้ใหญ่ ลักษณะท่าทางนิ่งๆ นั้นสะท้านสะเทือนหัวใจดวงน้อยๆ ของมนสิชาให้เต้นระส่ำ ทุกครั้งที่เขาเย้าหยอก ใบหน้าเข้มคมก็ยังดุอย่างน่าเกรงขามเสมอ ยามเขายิ้มก็เพียงทำให้หน้าเข้มดูผ่อนคลายลงจากความเข้มดุดันเท่านั้น
“ละ... แล้วมน... ต้องทำอะไร” เสียงหวานสั่นตะกุกตะกักถาม
ชายหนุ่มยิ้ม เบี่ยงหน้าไปหอมแก้มเย็นๆ แล้วโน้มตัวไปทางหัวเตียง หยิบซองกระดาษสีขาวมาส่งให้
มนสิชาขมวดคิ้ว มองหน้าคมสันหล่อเหลาสลับกับมองซองนั้น เมื่อชายหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง เธอดึงมันไป ด้านหน้าซองชื่อของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งติดอยู่ตรงมุมซ้าย เธอจึงเปิดดึงกระดาษด้านในออกมาดู
มันคือผลตรวจร่างกาย! ลงวันที่ก่อนเดินทางมาเที่ยวหนึ่งวัน
“คะ... แค่นี้เหรอคะ”
เห็นแบบนั้นก็เลย
