แล้วเชิดหน้าบอกตัวเองว่าช่างมัน อะไรที่ผิดพลาดไปแล้วมันแก้ไขไม่ได้ ต่อแต่นี้ไปก็ต้องคิดให้เยอะมากขึ้น ไม่สิ้นคิดอย่างที่เคยพลาดพลั้งมาแล้วนั่นก็พอ
ธนากรคลายมือที่กอดอกออก สายตาคมจับนิ่งไปยังร่างที่เดินทอดน่องตรงชายหาดเบื้องหน้า ก่อนเดินตรงไปสมทบจนทัน พูดด้วยคล้ายทัก
“ทำไมออกมาเดินคนเดียว”
ขวัญข้าวหันขวับไปมองทางต้นตอของเสียงแล้วให้ใจสั่นขึ้นมาในทันที เธอเพิ่งหยุดความคิดถึงเขาไปเมื่อวินาทีก่อนหน้านี่เอง จู่ๆเขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่
แล้วกลับหลังตั้งใจกลับเข้าไปที่บ้านพักของตน แต่ถูกคว้าข้อมือดึงไปอีกทาง ตามมาด้วยเสียงดุดุ
“มาคุยกันหน่อยสิ”
“ข้าวไม่มีอะไรจะคุย” ขืนทั้งตัว พร้อมดึงมือให้หลุด แต่ก็สู้แรงเขาได้ที่ไหน
“แต่พี่มี”
คนตัวโตกว่าบอกอย่างทรงอำนาจ ลากร่างเล็กไปยังบ้านพักอีกหลังถัดไปไกลจากนั้นไม่เท่าไรได้สำเร็จ จนมายืนประจันหน้ากันกลางบ้านแล้วถึงได้ปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ
“มีอะ
