Chapter 12
1264 คำ
เมื่อมาถึงในตัวเมืองโดยใช้เวลาเดินทางถึงเกือบสามชั่วโมงทั้งสามคนก็แวะไปที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังของจังหวัดพากันไปหาของอร่อยกินแล้วก็จะไปเดินช็อปปิ้งต่อ
“น้องแสนดีอยากกินอะไรครับวันนี้เต็มที่เลยพี่เลี้ยงเอง”
“แชร์กันก็ได้ค่ะไม่ต้องเลี้ยงหรอก เงินทองหายากกว่าพี่ภาคินจะทำงานได้มาแสนดีไม่อยากเอาเปรียบค่ะ”
“เอาเปรียบอะไรพี่เป็นผู้ชายนะ เพื่อพิสูจน์ว่าพี่สามารถดูแลน้องแสนดีได้ให้พี่ชายเราเห็น เพราะฉะนั้นวันนี้พี่เป็นคนจ่ายหมดทุกอย่างเอง”
เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะยื่นมือของตัวเองไปตรงหน้าหญิงสาว แสนดีมองมือของชายหนุ่มก่อนจะเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย
“อะไรเหรอคะ”
“จับมือไง พี่ขอเดินจับมือน้องแสนดีได้มั้ย”
เขาเอ่ยออกมาเสียงออดอ้อนหญิงสาว เธอหันไปมองพี่ชายอย่างขอความเห็น เกิดมาก็ไม่เคยเดินจับมือผู้ชายมาก่อนในชีวิตและถ้าพี่ชายไปฟ้องพ่อขึ้นมาได้โดนด่ายกใหญ่แน่
“นึกซะว่าพี่ไม่มาด้วยแล้วกัน”
เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินออกไปดูเสื้อผ้าแบรนด์เนมในร้านขายเสื้อผ้าแทน เขาก็อยากให้น้องสาวได้คนแบบสารวัตรภาคินเป็นสามีเพราะฉะนั้นจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วกัน
คุณหมอแสนดีหันไปมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะยื่นมือไปกุมมือของเขาไว้ สารวัตรภาคินยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะพากันไปเดินเล่นในห้าง
“แสนดีอยากได้อะไรมั้ยคะพี่จะซื้อให้”
“ไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ แค่ได้ออกมาเที่ยวบ้างก็ดีใจมากแล้ว”
“งั้นพี่เลือกให้ดีกว่า”
เขาไม่สนใจว่าหญิงสาวจะอยากได้หรือไม่ ตอนนี้เขาแค่อยากซื้อของให้เธอบ้างก็เท่านั้น คุณหมอแสนดีมองชายหนุ่มอย่างสงสัยก็แค่แปลกใจว่าคนทำงานเป็นเจ้าหน้าที่อุทยานเค้ามีเงินมากมายถึงขั้นซื้อของแพงมากมายขนาดนี้เลยเหรอ เห็นเขาไม่มีรถใช้พักอยู่บ้านเช่าราคาไม่แพงก็นึกว่าไม่น่าจะฟุ่มเฟือยเท่าไหร่ หรือว่าเขามีอาชีพเสริมอย่างอื่นทำ…
“ชุดน่ารักดีนะเหมาะกับคุณหมอแสนดี”
“มันแพงนะคะ”
“เรื่องราคาไม่ต้องสนใจ เอาเป็นว่าคุณหมอชอบรึเปล่าก็พอ”
เธอเดินไปดูราวผ้าแบรนด์ดังก็เป็นสไตล์ที่เธอชอบนะไม่โป๊แล้วก็ไม่เรียบร้อยจนเกินไป เธอลองเลือกมาดูหลายตัวแต่ชายหนุ่มกลับซื้อให้เธอหมด
“เยอะไปมั้ยคะ”
“ไม่ค่ะยังน้อยไปด้วยซ้ำ หมดนี่เลยครับ”
เขาส่งชุดพวกนั้นไปให้พนักงานก่อนจะเดินตามไปชำระเงินให้หญิงสาว เธอยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มที่มีน้ำใจซื้อของให้เธอตั้งมากมายแถมยังแพงๆทั้งนั้น
“ขอบคุณค่ะพี่ภาคิน แค่นี้พอแล้วนะคะมันแพง”
“เอาน่าพี่ถูกหวยไงมีเงินเยอะแยะไหนๆก็มาห้างแล้วช่วยใช้เงินหน่อยสิ”
ชายหนุ่มอ้างสารพัดเพราะไม่อยากให้หญิงสาวคิดมากหรือสงสัยในตัวของเขา เธอรับถุงมาถือไว้หนึ่งใบส่วนที่เหลือเขาเป็นคนถือให้ จากนั้นสารวัตรภาคินก็กุมมือเธอไปร้านเครื่องประดับต่อ
“มาทำไมเหรอคะ”
“พี่จะซื้อสร้อยข้อมือให้แสนดีค่ะ”
“แต่ว่ามันพะ…”
“อยากได้ข้อมือให้คุณผู้หญิงสักเส้นหนึ่งครับ ราคาประมาณไหนก็ได้แต่ว่าเอาที่สวยที่สุดเลย”
เขาหันไปคุยกับพนักงาน เธอเดินไปหยิบมาสองสามเส้นเป็นตัวเด็ดของทางร้านทั้งนั้น แสนดีมองชายหนุ่มอย่างมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมดเขาดูมีความรู้และมีเงินทองมากมายเกินกว่าเป็นพนักงานทั่วไปและที่สำคัญตอนที่เจอพี่แสนรักครั้งแรกทั้งสองคนดูสนิทกันมากไม่เหมือนคนเคยทำงานอำเภอเดียวกันเลย
“ขอมือหน่อยค่ะ”
เธอยื่นมือส่งไปให้ชายหนุ่ม เขาลองสร้อยข้อมือให้เธอหลายเส้นก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาวเสียงหวาน
“ชอบเส้นไหนคะ”
“ชอบทั้งหมดเลยค่ะ เอาเป็นว่าพี่เลือกเองเลยค่ะแสนดียังไงก็ได้”
เธอให้ชายหนุ่มเป็นคนตัดสินใจเองเพราะเขาเป็นคนซื้อให้ อีกอย่างเธอไม่ค่อยใส่เครื่องประดับเท่าไหร่แต่ถ้าเขาซื้อให้เธอก็จะรับไว้เพราะถ้าบอกว่าไม่เอาเขาก็จะยัดเยียดให้อยู่ดี
“งั้นเอาเส้นนี้ดีกว่าหงส์เหมาะกับคุณหมอแสนดีที่สุด”
“มีสร้อยคู่กันด้วยนะคะ”
“เอามาทั้งสองเลย”
เขารับของมาทั้งสองอย่างก่อนจะสวมให้หญิงสาวอย่างใจเย็น เธอมองเขาสวมสร้อยกับข้อมืออย่างรู้สึกเขินอาย มันสวยมากและก็รู้สึกอะไรบางอย่างกับการกระทำของเขาด้วย มันเหมือนเขากำลังจีบเธออยู่อย่างนั้นแหละ และโดยปกติเธอจะถูกผู้ชายจีบบ่อยแค่คนนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแบบนี้
“สวยจัง”
เขามองสบตาเธอผ่านกระจกทั้งสองคนมองสบตากันนิ่งก่อนหญิงสาวจะเป็นคนหลบสายตาก่อนเพราะทนเห็นสายตาอันหวานเชื่อมของเขาไม่ไหว
“หิวมั้ย”
เขาลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดูเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพราะนั่งรถมาก็หลายชั่วโมงยังไม่ได้กินอะไรกันเลย เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
“หิวค่ะยังไมได้กินข้าวเช้าเลย”
“ถ้างั้นไปกินข้าวดีกว่า โทรหาพี่ชายเราสิจะได้ไปด้วยกันเดี๋ยวว่าเราสองคนไม่เห็นหัวอีก”
ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาขำๆ เธอโทรศัพท์ไปหาพี่ชายให้มาเจอกันที่หน้าร้านขายเครื่องประดับ และเมื่อมาถึงก็เห็นถุงในมือของชายหนุ่มหลายใบแถมบนตัวยังมีสร้อยคอราคาแพงกับข้อมือรูปหงส์อีก เปย์สาวหนักจริงคนนี้
“เปย์เก่งจริงๆคุณภาคิน”
“อย่ามาแซวนะผู้กอง รีบหาสาวที่ชอบสิจะได้เปย์เหมือนคนอื่นไม่ต้องมองด้วยความอิจฉาแบบนี้”
“เหอะ! ใครเค้าอิจฉากันล่ะ ไปกินข้าวดีกว่าหิวมากเลยอ่ะว่าแต่เราจะกินอะไรกันดี อาหารญี่ปุ่นดีป่ะหรือว่าปิ้งย่างดี”
แสนรักเดินนำหน้าไปก่อนมองหาร้านอาหารที่อยากกินก่อนจะถามความเห็นของทั้งคู่ด้วย แสนดีมองไปเจอร้านอาหารเวียดนามร้านหนึ่งก่อนจะชี้นิ้วไปทางนั้นทันที
“อยากกินอาหารเวียดนามค่ะพี่ภาคิน”
“เอาสิคะอยากกินก็กินเลยพี่ตามใจคุณหมอคนสวยอยู่แล้ว ผู้กองครับเชิญร้านอาหารเวียดนามดีกว่านะ”
เขายิ้มออกมาขำๆก่อนจะโอบเอวหญิงสาวพาเข้าไปยังร้านอาหารเวียดนามทันที ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆไม่น่ามาเลยอ่ะวันนี้รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินมากแถมยังไม่มีใครตามใจด้วย
“ตามใจกันเข้าไปคอยดูเถอะคราวหลังจะไม่ช่วยแล้ว เหอะ!”
- ผู้เขียน
