แต่ก็ไม่อะไรหรอกผมพอทำได้บ้างไม่ได้อร่อยเหาะระดับ 5 ดาวก็รสชาติก็ไม่ได้ขี้เหร่จนเกินไป และวันนี้ยัยแพรลีนก็จะได้ชิมฝีมือผมเป็นครั้งแรกด้วย
“ฉันไปทำงานก่อนนะ”
ผมหันไปมองตามเสียงเห็นเธอกำลังยืนพิงกำแพงอยู่ แต่ประเด็นคือบอกเพื่อ!!
เธอเดินมายืนก้มลงเท้าคางอยู่ที่เคาน์เตอร์ข้าง ๆ ผม ทำให้เห็นชุดที่สวมใส่ได้อย่างชัดเจน เสื้อยืดแขนกุดตัวยาวถูกมัดขึ้นจนเห็นหน้าท้อง กางเกงยีนส์สั้นแค่คืบเดียว กับรองเท้าสีแดงสูงปรี๊ด
ให้ตายเหอะเห็นแล้วโคตรหงุดหงิด!
“แต่เดี๋ยวฉันจะกลับมาเล่นงานนายต่อแน่ไม่ต้องห่วง”
พูดจบเธอก็รีบเดินออกไปอย่างร้อนรน แล้วคือจะกลับมาเล่นงานอะไรผมวะ!! ยัยโรคจิตชอบสำคัญตัวผิดสงสัยจะยังไม่เข็ดยัยนี่ด้านทนเกินไปใช้คำพูดอย่างเดียวคงไม่เข้าสมองน้อย ๆ ของเธอละมั้ง!!
ผมก้มลงทำอาหารตรงหน้าต่อ เธอจะไปไหนทำอะไรมันก็เรื่องของเธอนี่หว่า ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกันสักหน่อย ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องมีคนมา
