บังเอิญพบหน้า
1622 คำ
ตะวัน |
“ทางนี้ๆ”
เสียงตะโกนส่งสัญญาณดังมาจากปีกซ้ายของสนาม ผมส่งบอลไปให้เพื่อนร่วมทีมทันที ก่อนจะวิ่งอ้อมมาดักรอข้างหน้าเพื่อจะยิงประตูแต่ไอ้เวรนั่นดันโชว์ออฟคนเดียว เลี้ยงลูกหลบฝั่งตรงข้ามอย่างคล่องแคล่วก่อนเตะทำประตูไปแบบเท่ๆ เรียกเสียงเชียร์จากสาวๆ ได้ตรึม รู้งี้ไม่ส่งให้มันก็ดี ไม่นานก็หมดเวลาผมยังไม่ทันได้โชว์เทพเลย
ผมเดินลากเท้าหนักๆ ตามคนอื่นออกมาทิ้งตัวลงนั่งข้างสนาม เสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หยิบขวดน้ำมาเปิดดื่มแก้กระหาย นั่งพักจนหายเหนื่อยหยิบกระเป๋าที่กองไว้ใกล้ๆ ขึ้นมา
“กลับแล้วเหรอ” เพื่อนที่เล่นด้วยกันเมื่อครู่หันมาถาม
“อืม” ผมพยักหน้า บอกลาคนอื่นๆ แล้วเดินออกมา
พักหลังผมนอนไม่ค่อยหลับ แต่พอหลับก็เสือกฝันทุเรศๆ อีก ไม่อยากยอมรับแต่ภาพที่ผมโลมไล้อยู่บนเรือนร่างของผู้ชายมันฝังอยู่ในเซลล์สมองจนน่ากลัวว่าจะลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต
กลุ้ม...
เพื่อไม่ให้ตัวเองจมอยู่กับความละอายใจที่ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ ผมเลยต้องหาอะไรทำ วิธีที่ดีที่สุดคือเล่นกีฬา อย่างน้อยก็ทำให้สมองปลอดโปร่ง เลือดลมสูบฉีด ร่างกายเมื่อยล้าตกกลางคืนมาก็หลับเป็นตาย ต่อให้ฝันก็จำความฝันตัวเองไม่ได้
เวลาผมเตะบอลบีบีจะมานั่งดูข้างสนามเป็นครั้งคราว แต่วันนี้ยังไม่เห็น ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาอีกฝ่ายระหว่างเดินออกจากสนามบอล
[ฮัลโหลวันว่าไง]
“อยู่ไหนคะ ไม่เห็นมาดูเค้าเตะบอลเลย” ผมทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่คนปลายสาย แน่นอนว่าคำพูดคำจาแบบนี้ผมไม่ได้ใช้กับคนพร่ำเพรื่อ
[บีมาเดินห้างกับลูกหว้า บอกในไลน์แล้วนะ วันไม่เห็นเหรอ]
“อือ ยังไม่ได้อ่านไลน์ แล้วจะกลับตอนไหน ว่าจะชวนกินข้าวเย็น”
[ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับตอนไหน วันกินเลยไม่ต้องรอบี]
“อืม ได้เดี๋ยวเค้าชวนไอ้เอิร์ธ บีก็อย่าลืมหาอะไรกินด้วยล่ะ แค่นี้นะคะ บาย”
[จ้า บ๊ายบาย]
บีบีบอกลาด้วยน้ำเสียงสดใส หลังวางสายผมก็สืบเท้ากลับหอพัก ก่อนหน้านี้ไอ้เอิร์ธมาอยู่ด้วยพอมันย้ายออกไปผมก็รู้สึกว่าห้องเงียบเชียบขึ้นมากทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนอยู่คนเดียวก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทำนองนี้เลย ผมนอนเล่นเกมจนหายเหนื่อยก็ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอท้องเริ่มหิวก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไอ้เอิร์ธ
[ตะวันมีอะไร]
“มึงกินไรยัง”
[ทำไม] เสียงไอ้เอิร์ธฟังดูลังเลเล็กน้อย เหมือนกำลังหยั่งเชิงผมอยู่
“ก็ไม่ทำไม แค่จะชวนไปกินข้าว”
[อ้าว แล้วบีบีล่ะ]
มันถามถึงแฟนผมอย่างเอาใจใส่
เรื่องที่มันรีบหาห้องพักแล้วย้ายออกจากห้องผมทั้งที่อยู่ได้ไม่กี่วันเหตุผลหนึ่งก็เป็นเพราะเกรงใจบีบีด้วยนั่นแหละ ถึงมันจะไม่พูดออกมาแต่ผมก็พอรู้สึกได้
“ไม่อยู่ ไปเดินห้างกับเพื่อน”
[อ่อ]
ไอ้เอิร์ธส่งเสียง ‘อ่อ’ แล้วก็เงียบไป ไม่ตอบคำ ผมขมวดคิ้วไม่รู้ว่ามันจะใช้เวลาคิดอะไรนักหนา ถามซ้ำอย่างโมโหหิวนิดๆ
“ตกลงมึงจะไปไม่ไป”
[เออ ไปก็ไป แล้วจะกินอะไร]
“มึงอยากกินอะไรล่ะ”
[อะไรก็ได้ แล้วแต่มึง]
ผมคิดครู่หนึ่ง “งั้นหมูทะไหม”
[ได้ ชวนพวกไอ้แต้มกับไอ้เก้าด้วยสิ]
“อืม เดี๋ยวกูลองชวนพวกมันดู มึงอยู่หอใช่ไหมเดี๋ยวกูไปรับ”
[อืม]
ผมวางสายจากไอ้เอิร์ธเสร็จก็โทรหาไอ้สองตัวนั่นทันที โทรอยู่สองสามรอบก็ไม่มีใครรับแถมยังมีคนตัดสายผมทิ้งดื้อๆ อีก ผมเลิกโทรแล้วส่งข้อความไปหาพวกมันแทน
ระหว่างเตรียมตัวออกจากห้อง ไอ้แต้มก็โทรกลับมาด่าผมชุดหนึ่ง หาว่าผมโทรไปตอนมันเล่นเกมแล้วทำให้เครื่องมันค้าง เกมกระตุก ผลการเล่นเสียหายจนมันเกือบแพ้ ผมได้แต่ขอโทษมันเสียงเอือมๆ แต่ก็มิวายบ่นมันคืนว่าทำไมเวลาเล่นเกมไม่ปิดแจ้งเตือนจะได้ไม่โดนรบกวนแล้วมันก็ตอบผมสั้นๆ คำหนึ่งว่าลืม เรื่องนั้นนผมไม่มีอะไรจะพูดต่อ เลยชวนมันไปกินหมูกระทะแต่ก็โดนมันปฏิเสธ หลังจากวางสายไอ้แต้มเสร็จผมก็เห็นข้อความของไอ้เก้าที่ตอบกลับมาในไลน์
เก้า : ช่วงนี้งดเนื้อสัตว์
ผมเลิกคิ้ว อดไม่ได้ที่จะแขวะกลับไป
ตะวัน : ประเสริฐนะมึง
เก้า : (สติ๊กเกอร์เด็กหัวเกรียนชูนิ้วกลาง)
เห็นแบบนั้นผมก็กดรูปฝ่าเท้ากลับไปก่อนเก็บโทรศัพท์แล้วขับรถไปรับไอ้เอิร์ธที่หอพักของมัน
“พวกมันไม่มา มีแค่มึงกับกูแล้วล่ะ” ผมบอกหลังจากไอ้เอิร์ธเข้ามานั่งในรถ
“เหรอ” เอิร์ธทำหน้าเสียดาย แต่ก็พอเดาคำตอบของไอ้สองตัวนั่นได้ตั้งแต่แรกแล้ว เลยไม่แปลกใจเท่าไหร่
ผมพาไอ้เอิร์ธมาที่ร้านหมูกระทะเจ้าประจำ เป็นร้านบุฟเฟ่ต์อยู่ห่างจากมหาลัยไม่กี่ซอย คนที่มากินส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษารั้วเดียวกันทั้งนั้น
ปึ้ก!
“เหี้ยเอิร์ธ หยุดเดินทำไมวะ”
จู่ๆ ไอ้เอิร์ธที่เดินนำอยู่ข้างหน้าผมก็หยุดกะทันหัน ผมไม่ทันระวังชนเข้ากับแผ่นหลังของมันอย่างจัง
“พี่ไนท์”
“หา?”
ชื่อที่หลุดออกจากปากของมันทำผมเย็นสันหลังวาบ มองตามสายตาไอ้เอิร์ธไปตกอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง นัยน์ตาผมกระตุกริกๆ เมื่อเห็นไอ้ไนท์ตัวจริงเสียงจริงกำลังนั่งคีบเนื้อย่างอยู่ตรงหน้า
จากที่หิวจนตาลายก็กลายเป็นไม่อยากอาหารขึ้นมาซะงั้น
“ไปร้านอื่นกันเถอะ” ผมเอ่ยอย่างไม่เสียเวลาคิด
“หืม?”
ไอ้เอิร์ธมองผมอย่างประหลาดใจ มันรู้ว่าผมไม่ชอบขี้หน้าไอ้ไนท์แต่ไม่รู้ว่าระหว่างผมกับไอ้ไนท์เกิดอะไรขึ้น
“มึงอยากกินหมูกระทะไม่ใช่เหรอ”
“ไปร้านอื่น หรือมึงอยากกินร้านนี้ ถ้าไอ้ไนท์นัดพี่กันต์มามึงจะทำยังไง”
ไอ้เอิร์ธหน้าเสียเมื่อได้ยินชื่อพี่กันต์ แสดงออกชัดเจนว่าลำบากใจแต่กลับยึกๆ ยักๆ ไม่รีบออกจากร้าน ตกลงว่ามันอยากเจอหรือไม่อยากเจอพี่กันต์กันแน่วะ
“ลูกค้ามากี่คนครับ”
ระหว่างที่ผมกับไอ้เอิร์ธยังตกลงกันไม่ได้ พนักงานก็เดินเข้ามาหา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะไปแล้ว” ผมบอก กำลังจะเดินนำไอ้เอิร์ธออกจากร้าน เสียงเรียกที่ไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น
“เอิร์ธ”
“พี่ไนท์”
เชี่ยเอ๊ย... ผมได้แต่ร้องอยู่ในใจ กูจะออกจากร้านอยู่แล้วแม่งยังเสือกเห็นอีก
ผมลอบถอนหายใจ มองตามทิศทางเสียง ไอ้เวรไนท์ที่กำลังจะเดินไปตักอาหารบังเอิญเหลือบเห็นพวกผมเข้า ในมือมันยังถือจานเปล่าค้างอยู่เลย พอสบสายตากับไอ้เอิร์ธมันก็คลี่ยิ้มแล้วสาวเท้ายาวๆ เข้ามาหา
“มากินหมูกระทะเหรอ”
“ครับ” เอิร์ธมันตอบไม่เต็มเสียง ท่าทางกระอักกระอ่วน ในหัวยังกังวลเรื่องพี่กันต์อยู่ “แต่เหมือนจะไม่มีโต๊ะว่าง ว่าจะไปร้านอื่น”
เอิร์ธพูดโดยไม่สนใจพนักงานที่ยืนอ้าปากพะงาบๆ อยู่ข้างๆ หัวไวเหมือนกันนี่หว่า เข้าใจพูด
“โต๊ะเต็มเหรอ” ไอ้ไนท์ชำเลืองมองพนักงานแวบหนึ่ง พนักงานแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่า ‘โต๊ะยังเหลือ’ แต่ยังไม่ได้เอ่ยปากก็ถูกตัดบทซะก่อน “พี่มาแค่สองคน นั่งโต๊ะเดียวกันก็ได้”
ไม่เอาโว้ย! ผมลอบตะโกนในใจ แต่คิดว่าไอ้เอิร์ธต้องปฏิเสธอยู่แล้วผมเลยไม่ได้พูดอะไรออกไป
“สองคน... คงไม่ใช่” เอิร์ธกวาดตามองไปรอบๆ มันจงใจไม่พูดชื่อคนออกมา แต่แค่นั้นก็เดาได้แล้วว่าหมายถึงใคร
“ไม่ต้องห่วง ไอ้กันต์ไม่ได้มา”
“หืม” ไอ้เอิร์ธชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเผยสีหน้าโล่งใจออกมาแต่แววตากลับดูผิดหวังแปลกๆ
ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจ สรุปว่ามึงดีใจหรือเสียใจวะ
“ไปร้านอื่นดีกว่า” ผมกระทุ้งศอกใส่ไอ้เอิร์ธพลางกระซิบกระซาบ
แววตาคมกริบของไอ้ไนท์ชำเลืองมาทางผม มันกระตุกยิ้มมุมปาก พูดกับไอ้เอิร์ธแต่สายตากลับจับจ้องผมอยู่
“หรือว่าแม้แต่พี่เอิร์ธก็ไม่อยากคบแล้ว”
“เปล่านะครับ!”
“งั้นก็ไม่น่ามีปัญหา ไปนั่งด้วยกัน พี่เลี้ยงเอง”
ไอ้ไนท์ตบบ่าไอ้เอิร์ธอย่างสนิทสนม ถือโอกาสใช้ฝ่ามือข้างนั้นดันหลังไอ้เอิร์ธเบาๆ ด้วย มาถึงขนาดนี้แล้วคนหน้าบางอย่างไอ้เอิร์ธมีเหรอจะกล้าปฏิเสธ
แม่งเอ๊ย ผมได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ อยากดึงตัวไอ้เอิร์ธออกจากร้านใจจะขาดแต่ก็ได้แค่คิด ไม่กล้าลงมือจริงๆ
เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงโต๊ะ ที่โต๊ะมีผู้ชายหน้าตาขาวตี๋รูปร่างดีคนหนึ่งนั่งอยู่ มันเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่ไอ้ไนท์พาคนกลับมา
- ผู้เขียน
