ตอนที่ 9 หัวใจพองโต
1109 คำ
ตอนที่
9
หัวใจพองโต
เช้าวันใหม่ของพาฝันค่อนข้างสดใสเพราะเธอรู้สึกว่าวันนี้ค่อนข้างพิเศษสำหรับเธอเพราะวันนี้มีวิชาชมรมและที่ทำให้สดชื่นอาจเป็นเพราะที่ได้นอนคนเดียวเมื่อคืน
พาฝันกำลังจะเดินขึ้นรถไปเรียนพร้อมกับกรชวัล ปาลิกาจอดรถแล้วเดินมาทักทายพาฝันอย่างน่าโมโห
“จะไปเรียนแล้วหรอที่รัก เมื่อคืนนอนคนเดียวหลับฝันดีมั้ยจ๊ะ” ปาลิกาพยายามยั่วโมโหพาฝันแต่หญิงสาวไม่ไปตามเกมส์ของเธอ
“หลับสบายมากค่ะ ถ้าได้นอนคนเดียวทุกคืนคงดี” พาฝันพูดจบก็ค้อนสายตาใส่ปาลิกาก่อนจะเดินขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจใยดีปาลิกา
“ได้เดี๋ยวจะไปเที่ยวกลับเช้าทุกวันเลยคอยดู” ปาลิกาพูดลอย ๆ ให้พาฝันได้ยิน
“อะไรของพี่เนี่ย จะเที่ยวก็เที่ยวไปเถอะทำไมต้องมาบอกพาฝันด้วยก็ไม่รู้ หรือหลงรักเพื่อนหนูเข้าแล้วเนี่ย” กรชวัลพูดแซวพี่สาวของเธอ
“บ้า ใครจะไปรักคนจืด ๆ อย่างนั้น” ปาลิกาพูดพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะอ้วก
“ต่อให้พี่ชอบ เพื่อนหนูก็ไม่ชอบพี่หรอกเพราะคนที่พาฝันชอบน่ารักกว่าพี่เยอะ” กรชวัลพูดจบก็ขึ้นรถทันทีก่อนที่ปาลิกาจะโมโหให้เธอ
“พูดมากนะแก ว่าฉันไม่น่ารักอย่างนั้นหรอ”
เวลาที่พาฝันรอคอยก็มาถึงเวลาของกิจกรรมชมรมนั่นเอง
“น้อง ๆ ทุกคนคะวันนี้พี่ ๆ จะมาแนะนำตัวและแนะนำว่าชมรมของเรานั้นมีแนวทางอย่างไร” พี่ ๆ ที่เป็นประธานชมรมและสมาชิกก็ได้แนะนำตัวจนภาวิดาขึ้นแนะนำตัวพาฝันก็เขินหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัวจนภาวิดามองมาที่เธอเพราะเห็นหน้าของเธอแดงเหมือนคนกำลังไม่สบาย หลังจากภาวิดาแนะนำตัวเสร็จเธอก็เดินมาหาพาฝันทันทีด้วยความเป็นห่วง
“น้องพาฝันคะ ไม่สบายหรือเปล่าพี่เห็นหน้าน้องแดง ๆ” ภาวิดาเห็นใบหน้าของพาฝันแดง ๆ เธอจึงเดินมาถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ พาฝันสบายดี” ยิ่งเห็นหน้าของภาวิดาใกล้ ๆ ยิ่งทำให้พาฝันหน้าแดงขึ้นไปอีก
เมื่อกรชวัลได้ยินอย่างนั้นเธอกนุ็น็นึกขำเพราะเธอรู้ว่าเพื่อนของเธอไม่ได้หน้าแดงเพราะไม่สบายแต่ที่เธอหน้าแดงเป็นเพราะว่าพาฝันเธอเขินภาวิดานั่นเอง
“พี่ด้ายคะ ยัยฝันสบายดีค่ะที่หน้าแดงอาจเป็นเพราะว่าเพื่อนหนูเขินพี่หรือเปล่าคะ” กรชวัลพูดจบพาฝันก็ตีแขนเธออย่างแรงเป็นการลงโทษที่พูดอะไรที่ไม่ควรพูด
“นี่กลอยใจเธอพูดอะไรออกไปเนี่ย ฉันอายนะ” คำพูดของกรชวัลทำให้พาฝันหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“ก็จริงไม่ใช่หรือไง”
“ถ้าอย่างนั้น พี่ไม่รบกวนแล้วมีอะไรบอกพี่ได้เสมอเลยนะ แต่ว่าตอนเย็นพี่อยากกินกาแฟจังเลี้ยงกาแฟพี่สักแก้วได้มั้ยน้า” ภาวิดาหาเรื่องอยากใกล้ชิดกับพาฝัน นอกจากพาฝันจะแอบปลื้มภาวิดาแล้ว ภาวิดายังหลงรักพาฟันตั้งแต่วันแรกที่เธอเห็น
เมื่อ 1 ปีที่แล้ว
พาฝันเด็กสาวนักศึกษาปี 1 ท่าทางใสซื่อกำลังวางแก้วกาแฟที่ชงเสร็จใหม่ ๆ แล้วเรียกให้ลูกค้ามารับกาแฟที่สั่งไว้ ภาวิดาเดินไปหยิบแก้วกาแฟที่พาฝันกำลังจะวางให้ทำให้มือของทั้งสองชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจทำให้ทั้งสองได้มองหน้ากันเป็นครั้งแรก ต่างฝ่ายต่างถูกชะตากันตั้งแต่วันนั้น ทุกวันภาวิดาต้องไปทานกาแฟที่ร้านที่พาฝันทำงานแทบจะทุกวัน
“ได้สิคะ เย็นนี้ที่ร้านที่ฝันเคยทำงานนะคะ” พาฝันพูดออกมาอย่างนั้นทำให้ภาวิดาเข้าใจว่าทำไมเธอไปทานกาแฟไม่ค่อยเห็นพาฝันอยู่ที่ร้านเลย
“พาฝันเลิกทำงานที่นั่นแล้วหรอคะ” ภาวิดาถามพาฝันด้วยความอยากรู้
“เลิกทำไปเป็นเดือนแล้วค่ะ”
“ถึงว่าพี่ไปไม่เจอเลย ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เจอกันนะ พี่จะรอนะคะ” ภาวิดาพูดจบก็เดินไปจากตรงนั้นปล่อยให้พาฝันหน้าแดงแล้วโดนกรชวัลล้ออยู่อย่างนั้น
“หน้าแดงหัวใจพองดตเชียวนะพาฝัน” กรชวัลแซวเพื่อนของเธออย่างเอ็นดู
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนกรชวัลมีธุระที่ต้องไปทำ ทำให้เธอไม่ได้ไปร้านกาแฟกับพาฝัน เมื่อพาฝันไปถึงก็เจอกับภาวิดาที่หน้าร้านพอดี “มานานหรือยังพาฝัน”
“พึ่งมาถึงค่ะ”
“พี่ก็พึ่งมาเหมือนกัน เราเข้าไปข้างในดีกว่า”
ภาวิดาเลือกนั่งในห้องส่วนตัวที่ร้านกาแฟได้เตรียมไว้เพราะภาวิดาได้สั่งพนักงานไว้ว่าจัดห้องส่วนตัวไว้ให้เธอด้วย ใช่แล้วร้านกาแฟแห่งนี้เป็นร้านกาแฟของเธอเอง ทุกครั้งที่พาฝันหยุดงานหรือมาทำงานสายเธอไม่เคยหักเงินเดือนของพาฝันเลยสักครั้ง
“ห้องนี้ต้องจองล่วงหน้าไม่ใช่หรอคะ” พาฝันนึกสงสัยที่ภาวิดาพาเธอเข้ามาในห้องนี้ซึ่งเป็นห้องที่มีราคาค่อนข้างสูงเพราะค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“ใช่ค่ะ ต้องจองล่วงหน้าและพี่จองไว้ตั้งแต่วันที่ฝันบอกว่าจะเลี้ยงกาแฟพี่”
“แล้วฝันจะมีเงินจ่ายค่าห้องมั้ยคะเนี่ย ค่ากาแฟฝันจ่ายให้ได้นะคะแต่ค่าห้อง”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่แค่อยากมาทานกาแฟทานข้าวด้วยเฉย ๆ ไม่ต้องเลี้ยงพี่หรอก”
ภาวิดาพูดจบก็มีพนักงานมาเสิร์ฟอาหารเสิร์ฟกาแฟกันอย่างรัว ๆ เลยทีเดียว อาหารถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ
“ทานกันเถอะ เดี๋ยวอาหารเย็นก่อน”
พาฝันกับภาวิดาทานอาหารอย่างมีความสุข ภาวิดาดูมีความสุขมาก ๆ ที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพาฝันหญิงสาวที่เป็นดั่งรักแรกพบของเธอ
- ผู้เขียน
