ตอนที่ 4 เข้าเรือนหอ
1089 คำ
ตอนที่
4
เข้าเรือนหอ
2 สัปดาห์ผ่านไป
งานแต่งงานหลอก ๆ ของปาลิกาถูกจัดขึ้นทันทีที่ปาลิกาเตรียมงานเสร็จทุกอย่างปาลิกาจัดให้สมจริงที่สุดแม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นงานแต่งงานหลอก ๆ ก็ตาม
พาฝันกำลังกอดแม่ของเธอที่ห้องนอนของจารีย์แม่ของเธอ เธอเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ของเธอฟัง จารีย์สงสารลูกที่ต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก้ไม่รู้ แต่เมื่อเธอได้ฟังที่ลูกสาวของเธออธิบายเธอก็ร้องไห้กอดลูกสาวของเธอ
“อีกสองวันหนูต้องแต่งงานแล้วก็ย้ายไปอยู่บ้านพี่ขิงแล้ว แม่ดูแลตัวเองนะคะ หนูจะแวะมาหาบ่อย ๆ แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่ขิงเขาจะจ้างคนมาดูแลแม่นะคะ หนูจะทำทุกอย่างเพื่อให้แม่มีความสุขและอยู่กับหนูไปนาน ๆ นะคะ”พาฝันพูดพร้อมกับกอดแม่จนเผลอหลับไป
วันแต่งงานมาถึงทั้งสองได้เข้าพิธีแต่งงานท่ามกลางความไม่พอใจของพ่อและแม่ของปาลิกาส่วนแม่ของพาฝันนั้นกลับสงสารลูกที่ต้องจำใจรับงานเพื่อรักษาชีวิตของเธอไว้
“ยัยขิงนี่มันจริง ๆ เลยทำอะไรแต่ละอย่างไม่เคยได้ดั่งใจเอาซะเลย” พิมพานั่งบ่นกับสามีของเธอซึ่งมีจารีย์นั่งอยู่ใกล้ ๆ
“อย่าไปว่าน้ำขิงเลยค่ะ แกคงมีเหตุผลของแกนะคะ” จารีย์พูดพร้อมกับยิ้มให้กับพิมพา จริง ๆ แล้วพิมพาก้ไม่ใช่คนใจร้ายอะไรนอกจากเรื่องแต่งงานของลูกสาวเพราะเธออยากเห็นลุกสาวของเธอมีครอบครัวที่ดี เพรียบพร้อมมันจึงทำให้เธอดูเหมือนคนใจร้ายที่ชอบบังคับให้ลูกแต่งงานแต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถบังคับลูกสาวของเธอได้อยู่ดี
งานแต่งงานผ่านไปได้ด้วยดี แขกเรื่อต่างพากันกลับบ้านจนหมด ตอนนี้ภายในห้องหอเหลือเพียงปาลิกากับพาฝันและกรชวัลเท่านั้น
“คืนนี้หลับฝันดีนะคะ คู่รักข้าวใหม่ปลามัน” กรชวัลพูดพร้อมกับทำท่าทีเขิน ๆ เป็นการหยอกล้อเพื่อนกับพี่สาวของเธอ
“ข้าวใหม่ปลามันอะไรของแกล่ะ กลอยใจ ฉันกับพี่ขิงก็แค่แต่งหลอ...” ไม่ทันที่พาฝันจะได้พูดจบก็โดนปาลิกาใช้มือของเธอปิดปากพาฝันไว้เพื่อไม่ให้เธอพูดต่อไปอีก
“นี่พาฝันเธอจะพูดอะไรก็ระวังคำพูดหน่อยนะถ้าใครมาได้ยินที่เธอพูดจากพาฝันจะกลายเป็นพาฝันร้ายไม่มีเงินรักษาแม่ เกิดแม่เธอตายขึ้นมาจะทำยังไง” ปาลิกาพูดยาวเหยียดแต่หารู้ไม่ว่าหนึ่งในคำพุดไม่กี่คำทำให้พาฝันถึงกับต้องร้องไห้เพราะเธออ่อนไหวกับเรื่องแม่ของเธอมาก ๆ
“นี่พี่ขิงจะพูดจะจาอะไรก็ระวังคำพูดหน่อยนะไม่ใช่สักแต่พูด เห็นมั้ยพาฝันร้องไห้แล้วเนี่ย” กรชวัลเดินไปลูบหลังปลอบใจเพื่อนของเธอ
“ไม่เป็นไรหรอกกลอยใจ พี่ขิงก็พูดถูกแล้วล่ะฉันต้องระวังคำพูดให้มากกว่านี้”
“แล้วทำไมแกยังไม่กลับห้องของแกอีกเนี่ยกลอยใจจะอยู่อีกนานมั้ย คนจะนอน เหนื่อย ง่วงเข้าใจมั้ย” ปาลิกาเดินไปพูดใกล้ ๆ กรชวัลช้า ๆ ชัด ๆ
“ไปก็ได้ ฉันกลับห้องก่อนนะ มีอะไรโทรหาหรือร้องดัง ๆ ก็ได้นะห้องฉันอยู่ตรงข้ามนี่เอง ฝันดีจ๊ะเพื่อนรัก”
“รักกันมากทำไมไม่ไปนอนด้วยกันเลยล่ะ”
“ได้หรอคะ ถ้าอย่างนั้นพาฝันขอไปนอนกับกลอยใจนะคะ” พาฝันพูดพร้อมกับทำท่าจะไปกับกลอยใจจริง ๆ
“นี่ ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันเสียเงินตั้งมากมาย เธอกำลังจะทำให้แผนฉันพังเธอรู้มั้ย” ปาลิกาเดินไปจับแขนของพาฝันก่อนจะผลักกรชวัลเบา ๆ ให้ออกจากห้องของเธอ
“เธอนี่มันยังไงพาฝัน เธอสมควรชื่อพาฝันร้ายจริง ๆ” ปาลิกาตำหนิพาฝันไปหนึ่งที พาฝันเป็นคนที่อ่อนน้อมอ่อนหวาน น่าทะนุถนอมแต่ผู้หญิงอย่างนี้กลับน่าเบื่อสำหรับปาลิกาซะอย่างนั้น
“คืนนี้เธอนอนตรงนั้นแล้วกัน จัดที่นอนเอาเองแล้วกัน” ปาลิกาชี้ไปที่ที่นอนเล็ก ๆ ที่วางอยู่ข้าง ๆ เตียงนอนของปาลิกา
“ฉันไม่ชอบนอนร่วมเตียงกับคนที่ฉันไม่ได้รักเพราะฉะนั้นเธอต้องนอนตรงนั้นตลอดระยะเวลาสามเดือนที่เธอเป็นเมียหลอก ๆ ของฉัน” ปาลิกาพูดจบก็เข้าไปอาบน้ำ
“นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย แม่จ๋าอดทนอีกนิดนะแม่เดี๋ยวเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว” พาฝันจัดที่นอนของเธอน้ำตาก้ไหลลงมาเป็นสาย แต่เธอก็ยังโชคดีที่มีเพื่อนที่รักเธออยู่ใกล้ ๆ อย่างกลอยใจ
พาฝันรอให้ปาลิกาอาบน้ำเสร็จ เธอจึงเข้าไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็เดินออกมาในสภาพที่มีแค่ผาเช็ดตัวเท่านั้นเพราะเธอลืมเอาชุดนอนเข้าไปด้วย เธอไม่กล้าใช้ปาลิกานำไปให้เธอจึงต้องออกมาในสภาพอย่างที่ปาลิกาเห็น
ผิวขาวอมชมพูผมที่เปียกน้ำบนตัวที่มีน้ำเกาะเป็นเม็ด ๆ ดู ๆ ไปก็เพลินตาเลยทีเดียว ปาลิกานั่งมองพาฝันอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังเผลอมองพาฝันเด็กสาวแสนจืดชืดที่ไม่ใช่สเปกของเธอเลยสักนิด
“นี่เธอคิดจะมายั่วสวาทฉันหรอพาฝัน ไม่มีทางฉันไม่มีอารมณ์กับเธอหรอกนะจะบอกให้” ปาลิกาพูดพร้อมกับหันหลังให้พาฝัน
“เปล่านะคะ ไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยฝันแค่ลืมชุดนอนเข้าไปด้วยก็แค่นั้นเองค่ะ” พาฝันนึกขำในใจในการกระทำของปาลิกาที่ดูแล้วก็ขัดกับคำพูดของตนที่เห็น ๆ อยู่ว่ากำลังนั่งมองเรือนร่างพาฝันอยู่แท้ ๆ
- ผู้เขียน
