19
“ทำไมฉันจะไม่เห็นแกเป็นหลาน ถ้าไม่เห็นว่าแกเป็นหลานล่ะก็ ฉันจะไม่สนใจดูดำดูดีแกเลย แกไม่รู้อะไรอย่าคิดเองเออเอง” ลิขิตเสียงเข้ม “วันนี้แกต้องกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน”
“ผมไม่กลับ ยังไงผมก็ไม่กลับ คุณปู่บังคับผมไม่ได้ และผมก็จะไม่ให้คุณปู่บังคับผมอีกแล้ว ชีวิตเป็นของผม ผมขอเลือกเองครับ” จอมทัพไม่ยอมแพ้ “ถ้าคุณปู่คิดจะบังคับด้วยเงื่อนไขบ้าๆ อะไรอีก เชิญคุณปู่ตามสบายเลยครับ ผมไม่แคร์”
ลิขิตโมโหจัด เขาลุกขึ้นยืน ใบหน้าแข็งขมึง ดวงตาเกรี้ยวกราด
“แกกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ ฉันเป็นปู่แกนะ แก...”
ลิขิตพูดค้าง มือเหี่ยวย่นจับเหนือยอดอก ใบหน้าไม่ดีนัก เหยเกคล้ายกับมีความเจ็บปวดแฝงอยู่ แล้วอยู่ๆ ก็ทรุดนั่งลงที่เดิม
“คุณปู่ คุณปู่เป็นอะไรครับ” จอมทัพตกใจ ถลาไปประคองร่างลิขิตที่เวลานี้มีอาการคล้ายโรคหัวใจกำเริบ แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะใช่ เพราะเท่าที่เขารู้มา ลิขิตไม่ได้เป็นโรคนี้ “คุณป
