14
1264 คำ
14
ไพลินเดินเข้ามาในลานจอดรถของโรงแรมชื่อดังกลางสี่แยกราชประสงค์ แทนที่เธอจะขึ้นไปรอเจ้านายสุดหล่อจอมใช้งานในล็อบบี้ตามนัดหมาย สาเหตุเป็นเพราะศตวรรษเรียกให้เธอมาช่วยหิ้วของที่นำมาฝากลูกค้ารายสำคัญ ซึ่งไพลินก็ไม่อาจปฏิเสธได้
“ทำไมมาช้าจัง ฉันรอตั้งนาน” ศตวรรษถามเลขาสาวที่เดินมาหยุดยืนข้างรถ
“ช้าเช้ออะไรกันคะ คุณจิมสั่งหลินเมื่อห้านาทีที่แล้วเองนะคะ พอหลินได้รับโทรศัพท์จากคุณจิม หลินก็ลงมาที่นี่เลย จะช้าได้ยังไง” ไพลินตอบกลับ
“เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ เลยนะเธอนี่ ฉันพูดนิดเดียวเธอต่อเป็นกิโล”
“ไม่ได้เถียงซะหน่อย พูดความจริงต่างหาก”
“เอาล่ะไม่ต้องพูดมาก ไปเอาของหลังรถเร็วเข้า ใกล้เวลานัดแล้ว ฉันไม่อยากสาย เดี๋ยวฉันจะถือกระเช้าเอง”
ไพลินเดินไปท้ายรถ เธอเปิดกระโปรงท้ายรถขึ้นเพื่อหยิบถุงหลายใบที่วางอยู่ในนั้น แต่ละถุงเป็นของใช้ของสตรีทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นน้ำหอมแบรนด์ดัง ชุดบำรุงผิว เครื่องสำอางสำหรับแต่งหน้าครบชุด ไพลินคาดเดาว่า ศตวรรษคงซื้อมาให้ภรรยาของมิสเตอร์โทมัส ลูกค้าที่เดินทางมาพบวันนี้ ระหว่างที่ไพลินกำลังรวบถุงใส่มือ เสียงของสตรีนางหนึ่งที่เรียกชื่อเล่นเจ้านายของตนก็ดังขึ้น ทำให้เธอชะโงกหน้ามอง
“คุณจิมขา” เสียงขาลากยาวมาก จนคนที่ได้ยินอยากจะอาเจียน “คุณจิมไม่เห็นไปหานุ๊กบ้างเลย รู้ไหมคะว่านุ๊กคิดถึ้งคิดถึง”
ความคิดถึงของยุพามาพร้อมกับการโอบกอดและการหอมแก้มศตวรรษ ยุพาเป็นหนึ่งในบรรดาสาวๆ ที่ศตวรรษเลี้ยงดูแบบไม่จริงจัง พอเขาเบื่อก็ตีตัวออกห่าง และเหตุผลที่ไม่ไปหายุพาเหมือนก่อนคือ เขามีสาวคนใหม่ แต่เธอก็ยังโทรศัพท์มาหา บางครั้งก็จะมาหาตนที่ทำงาน ทว่าเขาได้ปรามไว้ตั้งแต่เลี้ยงดูเธอใหม่ๆ ว่า หากมาจุ้นจ้านที่ทำงานหรือที่ส่วนตัวของเขาทุกอย่างเป็นอันจบ ยุพาจึงใช้วิธีโทรหาเขาแทน คนถูกกอดดันร่างสาวร่างเล็กแต่หุ่นเร้าใจออกห่างตนอย่างสุภาพ
“ฉันไม่ค่อยมีเวลา” ศตวรรษตอบเสียงเรียบ
“ไม่ค่อยมีเวลาหรือว่ามีคนใหม่กันแน่คะ” เธอตะเง้าตะงอดใส่
“มันก็เรื่องของฉันไม่ใช่เหรอ อีกอย่างตอนที่ฉันไม่ไปหาเธอ เธออาจจะมีคนอื่นไปหาก็ได้” เขาพูดอย่างรู้เท่าทัน ยุพาหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติในเสี้ยววินาที
“นุ๊กไม่มีใครหรอกค่ะ มีคุณจิมคนเดียว นุ๊กรอคุณจิมทุกวันเลยนะคะ”
เธอยังพูดดี แม้ว่าในความเป็นจริง ยุพามีหนุ่มใหญ่คนใหม่เลี้ยงดู ทว่าเธอก็ไม่อยากปล่อยให้ศตวรรษหลุดมือไป เพราะความหล่อ รวยและลีลาเจนจัดที่ทำให้เธอติดใจ มีเขาไว้อีกคนก็ไม่เสียหลาย แถมสบายอีกต่างหาก
เสียงปิดกระโปรงรถทำให้สองคนที่กำลังยืนสนทนากันอยู่หันไปมอง ไพลินเดินมาหาเจ้านายเมื่อหยิบถุงทั้งหมดไว้ในมือ ยุพามองไพลินด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก เพราะคิดว่าไพลินคือเด็กใหม่ของศตวรรษ ความหึงหวงจึงวิ่งขึ้นในความรู้สึก ทั้งที่ยุพาไม่มีสิทธิ์รู้สึกเช่นนี้
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ไพลินบอกเจ้านาย
“ที่คุณจิมบอกว่าไม่ว่างเพราะมาติดแม่นี่ใช่ไหมคะ” ยุพาเปิดฉากรบ “นุ๊กเพิ่งรู้ว่า รสนิยมของคุณจิมเปลี่ยนไป จากเดิมที่ชอบผู้หญิงสวย อวบอั๋น กลายมาเป็นขี้เหร่และผอมแห้ง ไม่รู้ว่าคณจิมติดพันได้ยังไงนะคะ นุ๊กเห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก”
ไพลินถึงกับของขึ้นกับการถูกสาวแปลกหน้าดูถูก เธอทิ้งของในมือลงบนพื้นทันที ยืนเท้าเอว ใบหน้าและท่าทางเอาเรื่องยุพาเต็มที่ ส่วนศตวรรษกำลังอ้าปากจะบอกยุพาว่า ไพลินเป็นเลขาของตน ไม่ใช่เด็กเลี้ยงดังที่ยุพาเข้าใจ ทว่าเสียงยังไม่ทันเปล่งออกมาจากปาก เสียงของไพลินก็ดังขัดเสียก่อน
“พูดแบบนี้ก็สวยสิ พูดว่าคนอื่นไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลยนะ ตัวเองสวยตายล่ะ ถ้าไม่โปะแป้งเป็นเมตร แต่งหน้าอย่างกับไปแสดงลิเก หนังหน้าสดของเธอคงแย่กว่าฉันแน่นอน แล้วไอ้จมูกนี่ก็เสริมมาซะแหลมเปี้ยว ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ของจริง ตาก็ไม่รู้ว่าไปกรีดเป็นตาสองชั้นหรือเปล่า เบ้าหน้าก็คงไปเหลาไปเกลาให้มันดูดีขึ้น ส่วนนมตู้มๆ ก็คงไปเสริมมาให้มันใหญ่มัดใจผู้ชาย ของปลอมทั้งนั้น ภูมใจตายล่ะ” ไพลินไม่ไหวหน้ายุพา เธอตอกลับจนอีกฝ่ายอึ้ง “ถึงฉันจะไม่สวย ไม่อึ้มก็ไม่หนักหัวใครไม่ใช่เหรอ หรือว่าหนัก ถ้าหนักเดี๋ยวจะเอาหัวออกจากบ่าให้”
“แก แก แกกล้าว่าฉันเหรอ ระวังจะโดนตบ” ยุพาโกรธจนตัวสั่น เงื้อมือสูงตั้งใจจะทำร้ายไพลินเต็มที่
“ก็ลองดูสิ ฉันมีมือมีเท้า คิดเหรอว่าจะให้ตบฉันฝ่ายเดียว” ไพลินไม่ได้ยกกำปั้นตั้งท่าสู้ “แม่จะชกให้ดั้งยุบหมอไม่รับทำใหม่ซะดีไหมเนี่ย”
“คุณจิมคะ คุณจิมต้องจัดการให้นุ๊กนะคะ มันจะทำร้ายนุ๊ก” ยุพาขลาดขึ้นมากับท่าทีของไพลิน ที่ดูท่าจะเอาจริง เธอจึงหาตัวช่วย
“ฉันจะช่วยอะไรเธอได้ล่ะ ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนฉัน ถ้าฉันช่วยเธอก็เท่ากับว่าฉันทรยศแฟนฉันน่ะสิ ฉันว่านะ เธอตั้งใจมาทำอะไรที่นี่ก็ไปเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันมีแฟนแล้ว จบนะ”
ศตรวรรษเบื่อยุพามาก หากเขาไม่คิดหาวิธีจัดการกับยุพา รับรองว่าเธอต้องโทรศัพท์มาหาหรือไม่ก็ทำทุกวิถีทางที่เข้าถึงตัวเขา ศตวรรษคิดไม่ออกว่าจะใช้วิธีใด แต่อยู่ๆ ก็คิดวิธีนี้ได้ขึ้นมา จึงพูดออกไปโดยไม่ทันคิดไตร่ตรอง
ดวงหน้ายุพาอาบไปด้วยความตกใจ เธอไม่คิดไม่ฝันว่า หญิงสาวหน้าตสวยสู้ตนไม่ได้คนนี้จะเป็นคนรักของศตวรรษ ขนาดระดับนางเอก นางแบบ คนมีชื่อเสียงหรือว่านางงามที่เขาควงอยู่ ยังไม่อยู่ในสถานะนี้เลย เธอชักอยากรู้ขึ้นมาว่า ไพลินมีดีอะไรเขาถึงปลงใจเป็นแฟน ไม่เพียงแค่ยุพาที่ตกใจ คนถูกอ้างอิงตกใจไม่แพ้กัน ไพลินหันมามองหน้าศตวรรษทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับคำพูดของตน
“ฉันไม่ใช่...” ไพลินกำลังแก้ต่างให้ตัวเอง แต่ทุกอย่างที่เธอตั้งใจทำต้องถูกระงับ เมื่อศตวรรษเดินมาประชิดตนแล้วโอบบ่าเธอไว้ ราวกับว่าประกาศความเป็นเจ้าของ
“แหม...ที่รักก็ ไม่ต้องอายหรอก บอกนุ๊กไปเลยว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน รักกันหวานจะกลืนกิน นุ๊กจะได้รู้ว่าต้องทำตัวยังไง” ศตวรรษพูดแทรก ยิ้มให้ไพลินที่ปั้นหน้าไม่ถูก
- ผู้เขียน
