บทที่ 11 คนเอาถ่าน (เผาถ่าน)
2474 คำ
ช่วงสายนลินธาราขับรถมาถึงอ่างเก็บน้ำห้วยน้ำใส ซึ่งเป็นสวนป่า สวนยาง สวนผลไม้ ที่ปลูกไว้แบบผสมผสาน สลับแถวสลับแนวกันไป นลินธาราขับรถกระบะเข้ามาถึงทางเข้าสวนของธงชัย ด้านในร่มรื่นไปด้วยพืชพันธุ์และต้นไม้นานาชนิด เมื่อขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพักซึ่งเป็นบ้านไม้หลังเล็ก สร้างขึ้นอยู่ในดงต้นไม้ใหญ่หลายต้น จอดรถแล้วนลินธาราก็ลงจากรถมาเจอคนงานที่สวนของธงชัยยืนอยู่หน้าบ้าน
"สวัสดีค่ะ ดิฉันมาพบคุณธงชัยค่ะ เอาเอกสารจากทางสวนยางเหมราชมาให้เขาเซ็น ไม่ทราบว่าเขาอยู่ที่ไหนคะ" นลินธาราถามหาธงชัยกับคนงานที่ยืนคอยอยู่
"นายหัวธงชัยไปอยู่ที่โรงเผาถ่านด้านในสวนครับ สั่งไว้ว่าถ้าคุณนลินธารามาถึงให้ไปพบที่โรงเตาเผาถ่านได้เลยครับ เชิญคุณนลินธาราตามมาทางนี้ครับเดี๋ยวผมพาไปส่ง" คนงานหนุ่มบอกนลินธาราและพาเดินเข้าไปด้านในของสวน เมื่อไปถึงก็เห็นคนงานเผาถ่านกำลังบรรจุฟืนลงในเตาเผาถ่าน นลินธาราทักทายธงชัยด้วยการสวัสดีและบอกเรื่องเอกสาร
"สวัสดีค่ะผู้จัดการ ดิฉันเอาเอกสารการทำจ่ายเงินเดือนมาให้เซ็นอนุมัติเพื่อจ่ายเงินเดือนพนักงานค่ะ" นลินธาราพูดและส่งเอกสารให้
"ครับคุณนลินธารา เดี๋ยวผมจะดูให้ คุณเอาเอกสารนี้ไปนั่งคอยที่ศาลาตรงนั้นก่อน ตรงนี้มันเตาเผาถ่านร้อนจะตายชัก รอก่อนผมยังไม่เสร็จงานตรงนี้ เดี๋ยวสั่งงานเสร็จแล้วผมจะเดินไปดูเอกสารให้คุณ" ธงชัยพูดบอกนลินธาราเป็นการเป็นงาน เป็นทางการเหมือนอย่างที่นลินธาราทำ นลินธาราจึงเดินไปนั่งคอยธงชัยที่ศาลาไม้อีกฝั่ง
เวลาผ่านไปสักครู่ธงชัยก็เดินมาดูเอกสารที่สินธุฝากนลินธารามาให้ดูก่อนจะอนุมัติจ่ายเงิน ธงชัยมาถึงก็พลิกไปพลิกมาและหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อลงไป และโทรไปหาสินธุให้อนุมัติจ่ายเงินได้ โดยให้จัดการเอาเช็คที่เขียนทิ้งไว้ไปเข้าแบงก์และถอนเงินมาจ่ายคนงานได้เลย
"ไหน เอาเอกสารมาดูหน่อย" ธงชัยพูดยิ้มๆ มองหน้าคนสวยที่พึงใจมาแสนนาน
"นี่ค่ะ เอกสาร" นลินธารายื่นเอกสารส่งให้ ธงชัยรับไปเปิดๆดูแล้วเซ็นส่งคืนให้นลินธาราพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสินธุให้จัดการจ่ายเงินได้เลย
"แค่นี้เองหรือคะ ดิฉันอุตส่าห์ขับรถมาถึงที่นี่ทำไมไม่ให้พี่สินธุดูแทนก็สิ้นเรื่อง ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ" นลินธาราพูดติดประชดประชันธงชัยที่อุตส่าห์ให้ตนเองขับรถเอาเอกสารมาส่งทั้งไกล
"จะกลับเลยหรือ ก็เอาสิ ขับรถดีๆนะ" ธงชัยพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
"ขอบคุณค่ะดิฉันลานะคะ สวัสดีค่ะ" นลินธาราพูดลาและกลับไปที่รถ แต่พอไปถึงรถก็พบว่ารถยางแบน นลินธาราตกใจมากรีบกลับไปที่เตาเผาถ่านเพื่อขอให้ธงชัยช่วยเหลือตนเอง
"ผู้จัดการคะ คือรถฉันยางแบน รบกวนผู้จัดการให้ใครช่วยเปลี่ยนยางอะไหล่ให้หน่อยนะคะ" นลินธาราบอกธงชัยด้วยท่าทางร้อนใจ
"ได้สิ ไอ้มิ่ง ไอ้บอล มึงสองคนหยุดงานที่หน้าเตาเผาไปช่วยนายหญิง เอ่อ! คุณธาราเขาเปลี่ยนยางก่อนไป" ธงชัยพูดบอกลูกน้องทั้งสองคนสีหน้าเรียบนิ่ง
"นายหัวธง ยางมันแบนทั้งสองล้อด้านขวาทั้งสองล้อเลยนะครับ สงสัยน่าจะโดนตอไม้ คงต้องตามช่างเข้ามาเพราะยางอะไหล่น่าจะมีเส้นเดียวครับ"นายบอลคนงานของธงชัยบอกขึ้น
"ถ้าอย่างนั้นมึงสองคนช่วยไปตามช่างเข้ามาหน่อยก็แล้วกัน" ธงชัยสั่งลูกน้องและหันไปคุยกับนลินธาราด้วยสีหน้าไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร
"เราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ จะบ่ายแล้วแม่ผมให้คนงานที่บ้านใหญ่ทำมาส่งแล้ว คุณไม่หิวข้าวเหรอ" ธงชัยพูดชวนนลินธาราไปกินข้าวแล้วแกล้งถามว่าไม่หิวข้าวหรืออย่างไร
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนั่งคอยช่างก่อนก็ได้ยังไม่หิว เชิญผู้จัดการตามสบายเถอะค่ะ"
"ไปกินข้าวก่อนเถอะน่า มันเลยเที่ยงมาแล้วเดี๋ยวได้เป็นกระเพาะกันพอดี แล้วนี่แผลที่เท้าหายดีแล้วยัง ไหนขอดูหน่อย" ธงชัยพูดและจะก้มลงมาดูแผลที่เท้า แต่นลินธาราก็ขยับเท้าหนีด้วยความเกรงใจ
"หายแล้ว แผลแห้งแล้วค่ะ ไม่ต้องก้มมาดูหรอกนะคะ คือฉันหิวข้าวขึ้นมาแล้วไปกินข้าวกันไหมคะ" นลินธาราพูดเลี่ยงจากสถานการณ์ที่ชวนให้ถึงเนื้อถึงตัวนี้
"ไปสิ" ธงชัยยิ้มให้อย่างรู้ทันนลินธาราเช่นกัน
ทั้งสองคนนั่งกินข้าวกันที่ใต้ถุนบ้านหลังเล็ก จนกินข้าวเสร็จแล้วคนงานที่ไปตามช่างมาเปลี่ยนยางก็ยังไม่กลับมา ธงชัยจึงชวนนลินธาราคุย และชวนไปชมสวนของตัวเอง
"เป็นอย่างไรบ้าง สวนของผม" ธงชัยถามเมื่อเดินมาหยุดตรงสวนผสมผสาน
"ดีค่ะร่มรื่นมาก มีต้นไม้เยอะ เข้ามาแล้วเย็นสบายดีค่ะ" นลินธาราตอบออกไปตามความเป็นจริง
"อยากเข้าไปดูป่ายางของผมด้านในไหมล่ะ ป่ายางของผมไม่เหมือนสวนยางเป็นร้อยเป็นพันไร่ของนายหัวเหมราชหรอกนะ ป่ายางของผมเป็นป่าจริงๆ มีทั้งต้นยาง ต้นหมาก ต้นไม้หลายร้อยชนิดอยู่ในสวน สมุนไพรก็มี ปลูกไว้ในเนื้อที่จำกัดไม่ถึงร้อยไร่หรอก อยากเข้าไปดูหรือเปล่าระหว่างรอคนมาเปลี่ยนยาง" ธงชัยพูดโน้มน้าวใจให้นลินธาราเข้าไปดู
"เข้าไปดูก็ได้ค่ะ ช่างยังไม่มาอยู่ดี" นลินธาราพูดตอบรับอยากเงินป่ายางที่ว่าเหมือนกัน
ธงชัยจึงพานลินธารานั่งรถกระบะคันเก่าเข้าไปและจอดไว้ริมทางลงไปเดินดูสวนป่าของธงชัย
"ปลูกยางสลับกับปลูกต้นไม้หรือคะ" นลินธาราถามขึ้นเพราะไม่เคยเห็นวิธีการปลูกยางแบบนี้
"ใช่ครับ พี่ปลูกสลับกัน ปลูกยางด้วย ปลูกต้นไม้ด้วย สลับผสมผสานกันไป ที่ดินผืนนี้เป็นที่มรดกของคุณตาพี่ยกให้แม่ของพี่ แม่ก็ยกให้พี่ต่อ พี่ซื้อเพิ่มเติมเอาด้วยตอนนี้มี 75 ไร่เห็นจะได้" ธงชัยพูดอธิบายเล่าให้นลินธาราฟัง
"แล้วต้นใหญ่ๆต้นนั้น มันคือต้นอะไรหรือคะ ทำไมมันใหญ่กว่าต้นอื่นๆ"นลินธาราถามด้วยความสงสัย
"ต้นใหญ่ต้นนั้นคือต้นเหรียงครับ มีฝักเหมือนสะตอเลย แม่พี่เล่าว่าปลูกไว้ตั้งแต่ตอนคุณตาหนุ่มๆ ส่วนต้นนั้น เรียกว่าต้นหลุมพอเป็นไม้เนื้อแข็งหาอยาก และมีราคาสูงมาก ที่สวนของพี่มีอยู่เกือบ 20 ต้น คุณทวดเว้นไว้ไม่โค่นทิ้ง สั่งไว้หนักหนาต้นนี้อายุเกินร้อยปีนะครับ" ธงชัยบอกนลินธาราด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจในสวนของตนเองมาก
"ต้นไม้เยอะมาก ต้นเล็กๆก็มี อันนี้เพิ่งเอามาปลูกหรือคะ" นลินธาราถามขึ้นด้วยความอยากรู้อีก
"ใช่ครับ พี่เพิ่งปลูกได้ 4-5ปี ตอนเรียนจบมาใหม่ๆ ลองปลูกป่าผสมไปกับต้นยางที่ปู่ย่าตายายเขาเรียกกันว่าป่ายางนั่นแหละครับ" ธงชัยพูดเล่าให้ฟัง
"แล้วปลูกต้นอะไรบ้างหรือคะ เหมือนมีไม้หลายอย่างแต่ละต้นดูไม่เหมือนกัน" นลินธาราถามออกไปตาก็ดูต้นไม้เพลินจนแทบจะลืมรถที่ยางแบนไปเลยก็ว่าได้
"ก็มีหลายอย่าง เทพา สะเดาเทียม ตะเคียน สักทอง มะฮอกกานี ยางนา ตำเสา เคี่ยม และอีกหลายอย่างเลย พี่ปลูกสลับๆกันไปไม้โตเร็วไม้โตช้า ปลูกไว้รวมกันเพราะมันจะได้เกื้อกูลแบ่งอาหารกันกิน ใบของต้นกระถิ่นเทพา เป็นปุ๋ยให้ต้นไม้อื่น ใบของต้นไม้อื่นก็เป็นปุ๋ยให้ต้นกระถิ่นเทพา ให้ธรรมชาติมันเกื้อกูลกันเอง ไม่ต้องใส่ปุ๋ยให้มัน" ธงชัยพูดอธิบายหลักการของการปลูกป่าแบบให้มันเกื้อกูลกัน
"เห็นมีเตาเผาถ่านด้วย เอาไม้จากในนี้ไปเผาถ่านหรือคะ"
"ใช่ พี่มีเตาเผาถ่าน 10 เตา ดัดแปลงทำจากถังน้ำมัน 200 ลิตร เผาแบบใหม่ได้น้ำส้มควันไม้ไว้ขายด้วย ราคาดีมาก ส่วนไม้ที่เอาไปเผาถ่านไม่ได้ตัดต้นไม้ทั้งต้น พี่ให้คนงานแค่ตัดแต่งกิ่ง ตัดให้มันโล่งโปร่งรับแสงได้ ได้กิ่งไม้มาเผ่าถ่านขาย วันหนึ่งผลิตถ่านได้ประมาณ 50 กระสอบ กระสอบละ 200 บาท ส่งร้านอาหารร้านหมูกระทะปิ้งย่างขายดี ถ่านของพี่เลยมีค่าดั่งทองคำเลยล่ะ"ธงชัยเล่าให้ฟังด้วยความภูมิใจในผลงานของตนเอง
"โอ้โอ๋ เดือนหนึ่งเป็นแสนๆเลยหรือคะขายถ่าน" นลินธาราถามตาโต แบบคนคิดคำนวณเงินตัวเลขได้ไว
"ใช่ แถมได้น้ำส้มควันไม้อีก ขายได้อีกลิตรละ100 บาท วันหนึ่งก็เผาได้น้ำส้มควันไม้อีก 10-15 ลิตร เงินทั้งนั้นบอกเลย เป็นไงพี่เป็นคนเอาถ่านกับเขาบ้างหรือยัง" ธงชัยพูดถามนลินธารายิ้มๆ
"ก็เป็นคนเผาถ่านได้ถ่านมา ผู้จัดการก็ต้องเอาถ่านนั่นแหละค่ะ" นลินธาราพูดตอบกลับไปแบบคนฉลาดตอบ ไม่ชมว่าดีหรือว่าไม่ดีหลบหลีกเก่ง
"แล้วดีไหมเนี่ยตกลง" ธงชัยถามคาดคั้นอีก
"ดีสิคะ ทำแล้วได้เงิน ไม่เบียดเบียนใครดีทั้งนั้นแหละค่ะ" นลินธาราพูดยิ้มๆ ตัวเองก็แอบอึ้งในความคิดและการพัฒนาสวนแบบผสมผสานของธงชัยด้วยเหมือนกัน
"พี่มีสวนผลไม้อยากโชว์ด้วยนะ อยู่ทางด้านโน้น อยากไปดูหน่อยไหม ตอนนี้ปลูกลองกอง มังคุด ทุเรียนไว้ เดิมที่ทางฝั่งนั้นคุณตาของพี่ท่านปลูกผลไม้ไว้ เป็นทุเรียนบ้าน และผลไม้อื่นๆเยอะมาก พี่เอามาปลูกเพิ่มเติมเมื่อห้าปีก่อนเหมือนกัน ไปดูหน่อยไหม จะได้เก็บผลมังคุดมาชิมด้วย" ธงชัยพูดชวนโน้มน้าวโดยเอามังคุดผลไม้ที่นลินธาราชอบกินมาล่อลวงพานลินธาราไปดู
"มันไกลจากตรงนี้หรือเปล่าคะ คือดิฉันกลัวว่าช่างจะมาเปลี่ยนยางเสร็จแล้ว"
"ยังไม่เสร็จหรอก พี่ว่าคงอีกสักพัก ไปดูก่อนแล้วกลับมาคงพอดีกับเปลี่ยนยางเสร็จนะ"
"เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ"
ธงชัยพานลินธาราเดินเข้าไปในสวนผลไม้ ที่ร่มรื่นดีมาก มีทั้งผลไม้หลากหลายชนิด เงาะ ทุเรียน มังคุด ลองกอง แก้วมังกรที่ปลูกให้เลื้อยพันต้นสะตอ มีเสาวรส ที่ปลูกเป็นซุ้มไว้ มีต้นไม้ป่าหลายชนิดปลูกแซมสลับไว้ ตามต้นไม้ก็มีการปลูกต้นพริกไทยไว้ด้วย และที่สำคัญและน่าแปลกใจกว่านั้นคือในส่วนมีบ้านหลังเล็กๆเหมือนศาลพระภูมิวางอยู่ทั่วพื้นที่
"บ้านหลังเล็กๆนั้น คือสร้างไว้ทำไมหรือคะ" นลินธาราถามขึ้นด้วยความสงสัย
"บ้านผึ้ง พี่ทำไว้ให้ผึ้งโพรงมาอยู่ เราก็เก็บน้ำผึ้งไปขายได้อีกต่อหนึ่ง ผึ้งมาอยู่มันก็ทำงานนะ มันช่วยผสมเกสรดอกผลไม้ให้ ปีนี้พี่ขายทุเรียนได้หลายล้านก็เพราะเจ้าตัวจิ๋วนี่แหละ" ธงชัยพูดอธิบายให้นลินธาราฟัง
"ผึ้งหรือคะ แล้วมันไม่อันตรายหรือฉันเคยได้ยินว่ามันดุมาก" นลินธาราถามด้วยความกลัว
"ไม่ดุหรอกครับ เพราะผึ้งที่สวนพี่ เป็นผึ้งอารมณ์ดี มันมีอาหารกินเยอะมีน้ำหวานจากดอกผลไม้เยอะ มันอารมณ์ดีไม่ดุหรอก น้ำดูนี่สิ" ธงชัยพูดและชี้ให้นลินธาราดูผึ้งที่กำลังมาตอมดอกเสาวรสอยู่
"มันไม่ดุจริงๆด้วยค่ะ มันชอบกินน้ำหวานจากดอกอะไรมากที่สุดค่ะ" นลินธาราถามด้วยความตื่นเต้น
"ดอกเสาวรสครับ แต่จริงๆมันก็กินหลากหลายตามช่วงหน้าฤดูผลไม้ที่ออกและพืชพันธุ์ที่มี ดอกไมยราบ มันก็กิน สาบเสือ ดอกสะเดา ดอกยาง และพันธุ์ไม้ป่ามันก็ชอบ ดอกแก้วมันก็ชอบนะ พี่ปลูกไว้เยอะเลย เพราะพี่รู้ว่าน้ำชอบดอกแก้ว" ธงชัยพูดเล่าให้ฟังและพูดถึงดอกแก้วที่นลินธาราชอบมากเป็นพิเศษ
"ดอกแก้วก็มีหรือคะ" นลินธาราถามน้ำเสียงตื่นเต้น
"มีสิครับ พี่ปลูกไว้ออกดอกตลอดปีเลยนะ ดอกแก้วนี่แหละทำให้กลิ่นของน้ำผึ้งที่นี่หอมแบบเย็นๆ ผสมกับดอกไม้พืชพันธุ์อื่นๆจึงเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของที่นี่ น้ำผึ้งของที่นี่พี่ส่งออกไปขายมาเลเซียด้วยนะ" ธงชัยเล่าให้ฟังไปเรื่อยๆ
"ค่ะ ขายคนจีนหรือกลุ่มอิสลามคะ" นลินธาราถามขึ้นด้วยความอยากรู้
"ก็มีทั้งกลุ่มคนจีน และอิสลามนะ น้ำผึ้งยังมีไม่เยอะเพียงพอกับความต้องการเท่าไหร่ ส่วนใหญ่พี่เน้นกลุ่มคนจีนก่อน ถ้าเป็นกลุ่มอิสลามต้องขอรับรองอาหารฮาลาลก่อน พี่ว่าไปเก็บมังคุดกันเถอะ"
"ค่ะ แล้วจะเก็บมังคุดยังไง ไม่มีอุปกรณ์มาเลย" นลินธาราถามขึ้น ใจก็อยากกินมังคุดสดๆจากสวน
"เดี๋ยวพี่เก็บให้ น้ำรู้ไหมการเก็บมังคุดต้องเด็ดจากต้น ไม่ให้มันตกลงพื้น ไม่อย่างนั้นเนื้อมันจะไม่อร่อย เนื้อมันจะแข็งเพราะมียางจากเปลือกมันแตกใส่เนื้อด้านใน" ธงชัยบอกนลินธาราเป็นความรู้ที่นลินธาราเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน
"เหรอคะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ไปเก็บเลยได้ไหม ฉันจะได้รีบกลับคือมันเริ่มเย็นแล้ว" นลินธาราบอกธงชัยเร่งให้ไปเก็บมังคุดให้
ธงชัยพานลินธารามาเก็บมังคุดเสร็จก็เดินกลับมาที่รถที่จอดทิ้งไว้ข้างถนนหน้าสวน พอเดินมาถึงรถฝนก็เริ่มตั้งเค้า
"ได้มังคุดมาเยอะเลย เดี๋ยวจะเอาไปแบ่งคนงานที่สำนักงานด้วยค่ะ" นลินธาราพูดเพราะธงชัยเก็บมังคุดใส่กาบหมากที่เอามาเย็บเป็นกระสอบเพื่อใช้ใส่มังคุดและเก็บมังคุดมาเยอะมาก
"ครับ แต่ฝนเริ่มตั้งเค้าแล้วนะ เย็นมากแล้วด้วยเรากลับบ้านพักกันเถอะ"ธงชัยบอกนลินธารา
- ผู้เขียน
