บทที่4.มูลเหตุและแรงจูงใจ...
1510 คำ
“บ้าที่สุด!!”
ชะเอมว่าตัวเอง เธอประมาทเองแท้ๆ หากเธอไม่ลืมนำชุดเก่าเข้าไปด้วยก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้...เธอควรรู้ อเล็กไซคือตัวอันตราย
“ถ้าเธอคิดว่านั่นคือการที่เธอเสียเปรียบ...ผมแก้ผ้า...ให้เหมือนเธอเอามะ?”
ชายหนุ่มถามกลับ เขากลั้นเสียงหัวเราะแทบไม่ทัน เมื่อชะเอมกระโจนผลุงออกมาจากข้างซอกเตียง พร้อมกับหมอนนุ่มๆ ลอยหวือเข้าใส่เขาเต็มๆ
“อย่ามาทำบ้าๆ แถวนี้ค่ะ เอมจะถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น”
หญิงสาวยืนตัวสั่น เธอถลึงตาใส่นายจ้าง เหงื่อไหลเปียกข้างขมับ และไหลย้อยลงมาที่ปลายคาง ความฉ่ำชื่นหลังอาบน้ำมลายหายไปจนหมดสิ้น
“จะได้เสมอกันไงล่ะ ผมเห็นเธอ เธอเห็นผม...”
อเล็กไซไม่ได้ยวน เขาเต็มใจที่จะโป้เปลือยให้ชะเอมมอง...หากนั่นมันจะทำให้หญิงสาวลดทอนความโกรธลงมาได้บ้าง
“ไม่ตลก!! ...เอมไม่ได้อยากเห็นคุณโป้!! ขอบอกไว้ก่อนนะคะ อย่าได้คิดพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเชียวล่ะ...หากเอมรู้ เอมจะเชือดคุณให้ตายคามือ”
นิ้วเรียวยกขึ้นปาดตรงซอกคอ เธอขู่ฟ่อ!! ข่มความอายด้วยความโกรธที่มี
ชายหนุ่มยกมือขึ้นแบ มือของเขาเสมอใบหน้า เป็นคำสัญญาที่ไม่ต้องเอ่ยปากพูด และอเล็กไซไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้ว ความลับของชะเอมจะอยู่กับเขา เขาจะใช้มันให้คุ้ม
หญิงสาวหันรีหันขวาง เธอสะบัดหน้าหนี เมื่อทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้...เธอพลาดเอง!!
“เอม...” อเล็กไซร้องเรียก ชะเอมชะงัก เธอไม่ได้เหลียวกลับมามอง ทำแค่เพียงหยุดยืนอยู่เฉยๆ “อายทำไม? หุ่นเธอโคตรจะดี!!”
สติขาดผึ่ง!! อเล็กไซทำสำเร็จ คำพูดของเขาทำให้ชะเอมสติหลุด เธอกระโจนใส่ชายหนุ่ม พร้อมทั้งรัวกำปั้น ทุบไปตามเนื้อตัวเขา เพราะโกรธจัดจนลืมตัว
“คนบ้า คนหน้าหนา คนๆ ...”
เธอตะโกนด่า พร้อมกับรัวกำปั้นไม่ยั้ง ชายหนุ่มทำแค่เอียงตัวหลบ เขาปล่อยให้ชะเอมระบายความโกรธที่ผสมกับความอาย เพื่อเธอจะได้รู้สึกดีขึ้น
ตุ๊บๆ ตับๆ
“ดีขึ้นยัง โธ่!! แค่นี้เอง ผมเห็นคนเดียวนะ ไม่มีคนอื่นเห็นด้วยสักหน่อย”
ชะเอมหอบจนตัวโยน!! คำพูดปลอบใจของอเล็กไซเหมือนจะดี แต่เปล่าเลย...มันกระตุ้นให้เธอโกรธเพิ่มขึ้น แต่ว่าแรงที่มีชะเอมกระหน่ำใส่เขาไปจนหมดแล้ว ตอนนี้จึงทำได้แค่ยืนหอบแฮกๆ
“คนบ้า!! มันใช่เรื่องล้อเล่นไหมคะ...”
ชะเอมยกมือทุบอกอเล็กไซ เธอหมดแรงจนการทุบครั้งนี้เหมือนกับเอามือลูบเบาๆ บนแผ่นอกของเขา
“หึๆ” เสียงหัวเราะกับมือหนาๆ ของเขาลูบลงบนแผ่นหลังเธอ เหมือนกำลังปลอบใจ
“โอเค!! ผมจะไม่พูดถึง จะหุบปากให้สนิทว่าผมเห็นอะไรไปบ้าง”
คำปลอบใจของอเล็กไซกวนโทสะสิ้นดีในความรู้สึกของชะเอม แต่เธอทำอะไรได้ล่ะ...เขาเห็นไปแล้วนี่
เธอยกมือดันอกชายหนุ่ม...รวบรวมแรงที่เหลือดันตัวเองออกห่าง “เอมจะทิ่มตาคุณให้บอด...หากมีครั้งต่อไปอีก”
เสียงขู่ฟ่อเหมือนแมวน้อยยามที่กำลังโกรธ...
“ก็บอกแล้วไง จะเอาคืนก็ได้ ผมยินดีแก้...”
อเล็กไซเปรย...เขายิ้มแป้น เพราะชะเอมแยกเขี้ยวให้ เธอแลบลิ้นใส่แบบไม่รักษาอาการอีกต่อไป ลิ้นเล็กๆ สีชมพูนั่นตรึงความรู้สึกของชายหนุ่ม เขามัวแต่จินตนาการ จนปล่อยให้ชะเอมเผ่นหนีออกไปนอกห้องจนได้
ปัง!!
“ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะดังก้อง ชะเอมกัดกระพุ้งแก้ม เธอกัดฟันกรอดๆ ในที่สุดเธอก็พลาดจนได้ แต่จะไม่มีครั้งต่อไปแน่ๆ
งานราบรื่น ทีมช่างทำตามแบบได้แบบเปะทุกตำแหน่ง อเล็กไซพอใจผลงานของชะเอม เขาไม่คิดว่าเธอจะมีมันสมองคิดได้ขนาดนี้ ห้องนอนของอิรินาสวยสมใจเจ้าตัว และชายหนุ่มแทบจะไม่ได้พบเจอชะเอมอีกเลย แม้จะมีสายคอยรายงาน แต่กลับคลาดเคลื่อนกันทุกครั้ง...หล่อนหลบหน้าเขา...ไม่เป็นไร อเล็กไซรอได้ ถึงห้องอิรินาจะเสร็จ ก็ยังเหลือห้องทำงานเขา เขายังมีเวลาไล่ต้อนหล่อน สักวันหล่อนคงตกหลุมพราง
ตั้งแต่ชะเอมเข้ามาพัวพันกับชีวิตเขา มีหลายสิ่งเปลี่ยนไป...หนึ่งเลย อิรินาว่านอนสอนง่ายขึ้น ดูบุตรสาวเขาจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่ค่อยร้องกรี๊ดๆ เวลาถูกขัดใจ การแต่งตัวก็เช่นกัน อิรินาเหมือนตุ๊กตาเข้าไปทุกที เสื้อผ้าหน้าผม...ดูดีไม่มีที่ติ แถมยังขยันเรียนจนเขาอดแปลกใจไม่ได้
สอง...บรรยากาศรอบตัวเขาเปลี่ยนไป บ้านเหมือนบ้านเข้าไปทุกที ที่เห็นชัดๆ เลย มีดอกไม้ผุดแซมให้เห็นในสายตา ไม่ได้แห้งแร้งไร้ชีวิตชีวาเช่นเดิม...
สามการจัดการในบ้าน...เขาไม่ได้รู้สึกไปเอง...คนงานทุกคนล้วนยอมสยบให้ชะเอม...และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเข้าถึงเธอไม่ได้สักที เขามีการ์ดเป็นสาย แต่ชะเอมกลับคุมคนงานในบ้านของเขาได้อยู่หมัดทุกคน...
“คุณท่านมา...รีบไปบอกคุณเอมเร็วๆ”
ขนาดย่องมาโดยไม่ได้บอกกล่าวใครล่วงหน้า... ก็ยังมีคนงานตาดีแอบเห็นเข้าจนได้ นี่เข้าบ้านตัวเองนะ แต่กลับต้องทำลับๆ ล่อๆ เหมือนขโมยขโจร
“ไหนๆ ทำไมฉันไม่เห็นเลย”
“เห็นแวบๆ แต่ใช่ชัวร์ รูปร่างคุณท่านจำง่ายจะตาย ไปเร็วๆ เดี๋ยวคุณเอมหนีไม่ทัน”
เขาอยากขำ แต่กลับหัวเราะไม่ออก คนงานรวมหัวเป็นหูเป็นตาให้ชะเอม จนเขาไม่มีโอกาสเข้าใกล้เธอได้เลย สวนกันไป สวนกันมา แม้แต่หน้าก็ไม่เห็น 3 วันแล้วนะ นับตั้งแต่เห็นชะเอมจะจะ ตาครั้งนั้น...
แต่...ไม่ใช่ชะเอมที่ฉลาดล้ำคนเดียว...
อเล็กไซเองก็เป็นอัจฉริยะ ปัญหาแบบนี้แก้ไม่ยาก หากหล่อนจะหนี เขาก็ปล่อยให้หนีได้ตามใจ...เขาจะอำนวยความสะดวกให้ เปิดทางให้อย่างดี แต่จะตลบหลังหล่อนเสียให้สะอึก ให้รู้เสียบ้างหล่อนไม่มีวันหลบเขาพ้น...
“พูว์!!”
รถยนต์คันเล็ก ขนาดกะทัดรัดขับเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ ชะเอมเป่าปาก เธอหลบรอดอเล็กไซแบบหวุดหวิดหลายครั้ง เธอรู้เขาคอยจะหาโอกาสมาเจอหน้าเธอ...ชะเอมไม่พร้อม เธอยังวางหน้าไม่ถูก แค่คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นหน้าเธอก็ร้อนวูบ คนบ้านั่นเห็นเธอตอนเกือบเปลือย2ครั้งแล้ว...
“ขับรถใจลอยแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ชนตูดรถคันหน้าหร๊อก!!”
เสียงคุ้นหูเอ่ยเตือน หญิงสาวเบิกตากว้าง เธอเงยหน้ามองกระจกมองหลัง เบิกตาโตๆ เมื่อเห็นว่ามีคนอื่นร่วมโดยสารอยู่ในรถยนต์ส่วนตัวของเธอด้วย
“คุณ!!”
“ครับ ผมเอง ตัวเป็นๆ เลย...หึๆ”
เขารับคำพร้อมกับกดยิ้มมุมปาก เอนหลังพิงพนักนุ่มๆ กระดิกปลายเท้าไปมา “แคบไปนิดนะรถเธอเอม...เอาคันใหญ่กว่านี้ไหมจะได้นั่งสบายขึ้น” ชายหนุ่มติง...ขนาดรถยนต์คับแคบ จนคนแขนขายาวมีพื้นที่ไม่เพียงพอ...
เอี๊ยด!!
ชะเอมกระทืบเบรก เธอหันขวับมา เมื่อรถยนต์จอดเทียบข้างทางพร้อมกับแหวเสียงดัง
“คุณขึ้นรถเอมได้ไงคะ?!!”
“ไม่เห็นจะอยากก็แค่ไขกุญแจเข้ามา...”
รถยนต์ที่ชะเอมใช้ไม่ใช่รถยนต์ที่มีระบบการป้องกันแน่นหนาสักเท่าไร ไม่อยากเลยที่คนของเขาจะเปิดได้...
“แล้วๆ เอ่อ...ทำไมคะ คุณต้องการอะไรกันแน่?”
ชะเอมถอนใจเฮือก ไม่รู้ว่าอเล็กไซต้องการอะไร เขารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเธอ ในขณะที่เธอหนีจนเหนื่อย เขากลับนั่งรอแบบสบายๆ
“อย่าหนีสิ...ผมสัญญาแล้วนี่ว่าจะไม่บอกใคร มันเป็นความลับของเราสองคน” ชายหนุ่มขยิบตาสำทับ แต่ชะเอมไม่ได้สบายใจขึ้นเลย
“เอมไม่ได้หนี เอมงานยุ่งคุณก็รู้” หญิงสาวก้มหน้าลง คอเธอตกแถมไหล่ก็ลู่...
“เอมไม่ได้ยุ่งถึงขนาดให้ผมเจอหน้าได้ในทุกวันหรอกนะ นี่เอมจงใจหนีชัดๆ”
ชายหนุ่มเปรย เขาไม่ได้ปรักปรำ...หล่อนหลบหน้าเขาจริง
“ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันนี่...งานเอมก็ส่งให้คุณดูตลอด งานก็คืบหน้าดีไม่ใช่เหรอคะ”
หญิงสาวย้อนกลับ เธอส่งงานให้เขาดูทั้งทางเมล์ และของจริง...จะอะไรกับเธอหนักหนา มัณฑนากรคนอื่นก็ไม่เอา จงใจให้เธอทำชัดๆ เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่...
- ผู้เขียน
