รติรสบอกเสียงสะอื้น ลนลานถอยห่างจนเนื้อตัวเบียดเข้าข้างประตู ซบหน้ากอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่แม้แต่จะยอมเงยหน้าขึ้นมามองคนข้างกาย
เดนิมหน้าเข้ม บึ้งตึง ใคร่อยากจะเอื้อมมือไปดึงร่างนั้นมากอดแล้วกระซิบปลอบอย่างอ่อนหวาน แต่ก็ตัดใจ เมื่ออาการรังเกียจรังงอนที่เธอแสดงให้เห็นมันทำให้ใจแปลบปลาบอย่างไม่เคยเป็น สุดท้ายเลยหันไปมองตรงไปข้างหน้า พารถออก มุ่งหน้ากลับเข้าเมือง เสียงสะอื้นซาลงและเงียบหายไปในที่สุด ภายในรถตกอยู่ในความเงียบเชียบ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ดังสม่ำเสมอ
ชายหนุ่มปรายตามองสาวเจ้าบ่อยครั้ง กระทั่งเธอหลับไปในที่สุด ร่างบอบบางซุกแนบกับเบาะกว้าง ดูแล้วเหมือนเด็กน้อยหลงทาง เดนิมไม่คิดจะปลุกปล่อยให้เธอหลับอยู่อย่างนั้น กระทั่งรถแล่นฝ่าเปลวแดด ถนนแดงเข้าสู่ถนนคอนกรีต ผ่านการจราจรเบาบาง และหยุดลงตรงหน้าโรงแรมสุดหรูกลางจัตุรัสเมืองบันดัร
“รติรส... รติรส มายเดียร์...”
เสียงแผ่วพร่าปล
