และจับมืออีกฝ่ายเอาไว้ให้หยุดยืนบังเสา ฟังเรื่องที่ข้ารับใช้ในพระราชวังของพระชนนีชาครียากำลังพูดกันอย่างสนุกปาก คนพูดๆ กันจบแล้วก็พากันเดินไปจากตรงนั้น โดยไม่ได้รู้เลยว่า มีบุคคลที่สามร่วมรับฟังอยู่ด้วย
ใบหน้างดงามบึ้งตึง ดวงตาดำขลับวาววับขึ้น มือกำเข้าหากันแน่น
“องค์หญิงอย่าใส่พระทัยเรื่องที่นังพวกนั้นพูดกันเลยเพคะ”
ข้ารับใช้ใกล้ชิด จับพระหัตถ์เรียวบางของเจ้าหญิงบุรลันตีย์มากุม บีบเบาๆ เพื่อปลอบประโลม
“ถ้าไม่จริง ทำไมพวกคนรับใช้ถึงได้พูดกันเล่าญูนะ จัตุรัสกลางเมืองหาใช่ที่ลับตาผู้คน ในวังยังพูดกันสนุกปากแบบนี้ เขามิพูดกันไปทั้งบันดัรแล้วหรือ” สุรเสียงหวานสั่นพร่า แปลบปลาบในอกจนเจ็บปวด
“ไม่เอาๆ เพคะ อย่ากริ้วแบบนั้น บางทีอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด เราเองไม่ได้เห็นกับตา มีแต่คนเล่าลือกัน คุณชายเดนิมรึก็หล่อเหลางดงามแบบนั้นย่อมเป็นที่สนใจของใครต่อใครอยู่แล้ว พระองค์ก็รู้ว่าเรื่องเล่าลือมักจ
