“พรุ่งนี้เจอกันเจ็ดโมง”
“เอ๊ะ ทำไมฉันต้อง...”
“เพราะลุงเธอสั่งให้เธอคอยดูแลฉัน หรือว่าเธอจะขัดล่ะ”
ตาคมกริบพราวแพรวระยับ เรียวปากกดยิ้มยั่วเย้าใส่ตา
“หึ”
“น่า... จะกังวลทำไม เราคุ้นเคยกันแล้วไม่ใช่หรือมายเดียร์ ไม่ใช่แค่คนเคยทักอีกแล้วนะ”
“ฉันไม่ใช่มายเดียร์บ้าบอของคุณ”
“ไม่ลองเป็นล่ะ จะได้รู้ไงว่ามันมีความสุขขนาดไหน”
“แหวะ หลงตัวเองชะมัด”
“หลงหรือเปล่าไม่รู้ แต่พรุ่งนี้เจ็ดโมงตรง อย่าเลต อย่าให้ตาม เข้าใจไหมมายเดียร์” น้ำเสียงห้าวไม่มีวี่แววยั่วหยอกอีก
รติรสสะบัดหน้าพรืด ปากเม้มแน่น นึกเกลียดคนชอบวางอำนาจจับใจ ตาคมกริบที่จ้องเขม็งนั้นไม่มีวี่แววล้อเล่นจนใจเธอไหวสั่น ลิฟต์เลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ จังหวะนั้นร่างบอบบางที่กำลังรออย่างไม่เป็นสุขเพราะความอยากหนีให้ไกลผู้ชายวางอำนาจ กลับถูกรวบเอว ร่างบางปลิวเข้ามาปะทะอกกว้าง ใบหน้าคมก้มลงมาใกล้ กดจูบลงบนกลีบปากอิ่มหนักๆ
“ขับรถดีๆ ล่ะมายเดี
