“คนอย่างป้าเตยน่ะไม่ได้หากันง่ายๆ นะไมค์”
นอกจากคำพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแล้ว สายตาของคนพูดที่มองไปยังภรรยาก็ยังอ่อนหวานไม่แพ้กัน ทำให้ฌอนมองแล้วต้องยิ้มในหน้า ชายหนุ่มสัญญากับตัวเองว่าถ้าเขาจะมีครอบครัว ขอให้มีความสุขแบบครอบครัวของเขาก็พอ แล้วฉับพลันดวงหน้าของขวัญชีวาก็ปรากฏให้เห็นในมโนภาพทันทีราวกับสั่งได้จนต้องเผลอตบศีรษะตัวเองเบาๆ
“อ้าวเป็นอะไรไปน้องชาย ตบหัวตัวเองทำไม”
“กำลังคิดอะไรนิดหน่อยครับ” คนเผลอตบหัวตอบแล้วรีบกลบเกลื่อนอาการ ด้วยการลุกขึ้นตักข้าวให้พี่ชายแทนสมพิศ “กินข้าวกันเถอะครับพี่ เดี๋ยววันนี้ต้องเข้าบริษัท ไม่ได้เข้าหลายวันแล้ว”
“ขยันจริง กลับมาเมื่อคืน เช้าจะไปทำงานซะแล้ว”
“ไม่ขยันไม่ได้หรอกครับพี่ พวกคนหัวเก่าที่บริษัทจ้องจะงับหัวผมอยู่” ฌอนตอบสีหน้ายิ้มๆ
“พวกคนหัวเก่าก็แบบนี้แหละ มักจะไม่ค่อยยอมรับระบบหรือเทคโนโลยีใหม่ๆ ต้องใช้เวลาอีกสักพักนั่นแหละ”
ไมค์พูดด้วย
