“แหม เราต้องไปเที่ยวหาประสบการณ์ จะได้รู้ไงว่าที่เขาบอกสวยเหมือนภาพวาดนั้นจริงไหม แกลองเก็บไปคิดเป็นการบ้านดูนะ แต่ฉันน่ะอยากไป”
“แกนะยายนก เมื่อกี้แกพูดถึงเรื่องแม่ไม่ใช่เหรอว่าแห่ไปเที่ยว จู่ๆ ก็อยากจะไปเองซะแล้ว”
“ฉันก็อยากไปบ้างนี่นา ไหนๆ ปลอดวีซาแล้ว เมื่อก่อนไต้หวันเข้ายากจะตาย ตอนนี้ใครต่อใครแห่ไปเที่ยวญี่ปุ่นกัน เราต้องสวนกระแส แล้วไต้หวันน่ะมีแต่หนุ่มหล่อๆ ทั้งนั้น อย่าง เอ็ดดี้ เผิง ก็เป็นคนไต้หวัน อ้อ..แกอย่าลืมสิหนูวา คุณฌอนอยู่ที่นั่น ไม่แน่เราอาจจะไปเจอเขาก็ได้ใครจะรู้”
“แกพูดเป็นนิยายไปได้ ประเทศไต้หวันไม่ใช่ห้างสรรพสินค้านะจะได้พบเจอกันได้ง่ายๆ เดี๋ยวฉันขอเขียนลาพักร้อนก่อนแล้วค่อยว่ากันว่าจะไปเที่ยวไหนกันดี”
อาคารผู้โดยสารขาออกของสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิในยามค่ำคืน คลาคล่ำและพลุกพล่านวุ่นวายไปด้วยเสียงผู้คนซึ่งมีทั้งคนไทยและต่างชาติ ทั้งยังเดินลากกระเป๋ากันอย่างขวักไข
