บนชานกว้างริมระเบียงของเรือนไทยใต้ถุนสูงหลังใหญ่แบบโบราณที่ขนาบข้างด้วยเรือนหลังย่อมกว่าอีกสองหลัง ร่างสูงเพรียวของฌอนในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงเลสีน้ำตาลนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นกระดานที่ถูกขัดจนเป็นเงาวาววับโดยมีหมอนขิดสีสันสดใสรองศีรษะอยู่ ใกล้ๆ กันร่างผอมบางของนางพุดแก้วผู้เป็นยายนั่งพิงระเบียงมีหมอนอิงใบใหญ่รองหลังอยู่กำลังพูดโอดครวญระคนต่อว่าหลานชาย ด้วยคืนนี้อีกฝ่ายจะต้องเดินทางกลับไต้หวันแล้ว
“อ๋องน้อยของยายทำไมไม่อยู่ต่ออีกอาทิตย์ล่ะ ยายยังไม่หายคิดถึงเลย”
“นั่นสิอ๋อง ป้ากับลุงยังไม่ได้พาหลานชายไปอวดคนแถวนี้เลย น่าเสียดายจริงๆ” มัลลิการ์ผู้เป็นป้าพูดกับหลานชายด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน
“อวด” คนเป็นหลานชายลุกขึ้นนั่งเคียงข้างผู้เป็นยายแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “อวดอะไรหรือครับคุณป้า”
“ป้าเขาไปพูดอวดกับคนแถบนี้ไว้เยอะไงตาอ๋อง บอกว่าหลานชายรูปหล่ออย่างโน้นอย่างนี้ ทำให้ใครต่อใครอยากเห็น” พล
