คำแก้ตัวแบบเอาสีข้างเข้าถูของขวัญชีวาทำเอาคนฟังส่งค้อนตาแทบกลับ “เคยเป็นเนี่ยนะ! ฉันนึกไม่ถึงเลยหนูวาว่าแกจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ได้ถึงเพียงนี้ แนบเนียนจนฉันที่สนิทกับแกมาตั้งหลายปียังจับไม่ได้ เฮ้อ...ฉันลืมไป ไม่งั้นแกจะทำตัวเรียบร้อยราวกับผ้าพับหลอกตาคนในบริษัทได้เป็นปีสองปีได้ยังไง”
ขวัญชีวาทำหน้าม่อย “แกเลิกว่าฉันได้แล้ว ตอนนี้ฉันหิวข้าว”
“ไม่ต้องมาโอดครวญเลย” กรวรรณไม่สนใจคำโอดครวญ ก่อนจะกลับมาพูดเรื่องเดิมอีก “คุณฌอนน่ะเขาไม่ได้มีเจตนาแกล้งให้แกชิมน้ำต้มยำเสียหน่อย แทนที่แกจะบอกว่ากินเผ็ดไม่ได้ก็ไม่ยอมปริปากพูด หรือว่า...ต้มยำที่เผ็ดจัดนั่นเป็นฝีมือของแก เพราะคุณปกรณ์กำชับไปว่าให้ทำรสชาติกลางๆ”
คนถูกถามหัวเราะแหะ เท่ากับเป็นคำตอบอย่างดีโดยไม่ต้องสารภาพ
“แสดงว่าแกกะจะแกล้งให้เขากินเผ็ด แต่ผลสุดท้ายโดนให้ชิมเสียเอง สมน้ำหน้าจริงๆ นี่แหละเรียกว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวนังหนูวา”
คน
