ตอนที่ 2 รักได้เกลียดลง
1080 คำ
หญิงสาวฉีกยิ้มกว้าง เมื่อพบหน้าลูกค้า มือสองข้างโอบรอบคออีกฝ่ายในทันที เจ้าตัวเต็มใจทำงานนี้แม้จะฟรีก็ตามเพราะชายคนนี้ทำให้เธอหลงลืมทุกอย่าง ร่างถูกอุ้มเหนือพื้นวางไว้บนเตียงกว้าง ทาบทับด้วยร่างสูงใหญ่ สองฝ่ายต่างโรมรันเข้าหากันราวกับเปิดศึก สำหรับไคล์แล้วเขาไม่เคยขาดเรื่องพวกนี้ ทว่าไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนทำให้รู้สึกอิ่มเอมทางใจได้เลย
เสียงหญิงสาวกรีดร้องหลายต่อหลายครั้ง เมื่อถูกอีกฝ่ายรุกหนักและปรนเปรอไม่หยุดหย่อน เขาทำให้เธอแทบสำลักความสุข จนกระทั่งเวลาเกือบรุ่งเช้าถึงได้พัก ไมร่าตะแคงมองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งเจ้าของกำลังหลับสนิท ก่อนใช้มือลูบไล้แผ่วเบา เขาทำให้เธอหลงเข้าแล้วสิ จะทำยังไงถึงมีโอกาสได้ครอบครอง
“กลับไปได้แล้ว” เสียงทุ้มแผ่วเบาบอกขณะดวงตายังคงปิดสนิท
ไมร่าชะงักมือ แล้วหดกลับก่อนใช้มือเท้าฟูกหนา จ้องมองเขานิ่งสนิท
“ทำไมรีบไล่จังเลยคะ”
“เพราะไม่มีธุระอะไรอีกแล้ว” เขาตอบเย็นชา
คนฟังหัวเราะในลำคอ ช่างเย็นชาเสียจริงทำเอาเธอถูกใจไม่หาย หญิงสาวสะบัดผ้าห่มแล้วลุกหยิบเสื้อผ้า โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายนั้นมองหรือไม่ เพราะมั่นใจในเรือนร่างตนเอง แต่งตัวเสร็จเจ้าของร่างสมส่วนหันมามองอีกครั้ง
“ฉันไม่รับเงินคุณหรอกค่ะ”
ไคล์ลืมตาแล้วลุกนั่ง ทอดสายตามองเยือกเย็น
“ทำไม?”
เธอยักไหล่กับคำถาม
“ก็ไม่อยากได้นี่คะ”
“มาขายตัวให้ผมไม่ใช่หรือไง” ชายหนุ่มย้อนถามตรงไปตรงมา ทำเอาคนฟังแทบจุก
“เรียกว่ามาหาความสนุกดีกว่านะคะ ฉันไม่ได้ร้อนเงิน ก็แค่ต้องการปลดปล่อยความต้องการเท่านั้นเอง” เธอหยิบรองเท้ามาสวม แล้วยกยิ้ม “และคุณก็ทำให้ฉันพอใจมากเลยค่ะ”
ไคล์มองอีกฝ่ายแววตาเรียบนิ่ง ไมร่ากระตุกยิ้มมุมปาก
“ฉันไปก่อนนะคะ เอาไว้พบกันใหม่ค่ะ” เธอจับลูกบิดอ้าประตูออก
“ผมไม่นอนกับใครเป็นครั้งที่สอง” ไคล์ตอบกลับทันที
เธอหันมา แล้วยิ้มกว้าง “ของอย่างนี้มันไม่แน่หรอกนะคะ”
กริ๊ก!
เสียงประตูปิดลง ไคล์เอนกายลงนอนปิดเปลือกตา แล้วหายใจสม่ำเสมอ หลังจากผ่านศึกหนักมาเกือบทั้งคืน ผู้หญิงคนนี้ให้ความสุขทางกายเขาได้มากมาย ทว่าสิ่งที่เขาต้องการลึกๆ คือความสุขทางใจ ซึ่งมันหาจากใครไม่ได้เลย
เสียงโทรศัพท์โต๊ะทำงานดังขึ้น ลักนารารีบรับสาย
“ค่ะท่านประธาน”
“คุณลักเข้ามาพบผมหน่อย”
“ได้ค่ะ” หญิงสาววางสาย แล้วลุกจากเก้าอี้ทำงาน เดินตรงไปยังห้องประธาน
วิทวัฒน์ผายมือให้เลขานั่งลงตรงข้าม เธอแปลกใจที่เห็นเจ้านายเรียกมาเช่นนี้ ท่าทางดูหนักใจกับบางอย่าง
“มีอะไรหรือเปล่าคะท่านประธาน” เธอถาม เพื่อให้อีกฝ่ายเบาใจ
“พอดีผมอยากให้คุณไปทำงานเป็นเลขาของหุ้นส่วนบริษัทเราหน่อย ผมหาคนมีฝีมือที่วางใจได้แทบไม่มีนอกจากคุณ”
ลักนาราขมวดคิ้วสีหน้าครุ่นคิด
“ใช่คนคุณไคล์หรือเปล่าคะ” เธอถาม แล้วสบตา
คนถูกถามพยักหน้าช้าๆ “ใช่แล้ว”
ลักนาราสีหน้าหนักใจขึ้น เพราะเท่าที่รู้ไคล์ แม็กโคนิคมีชื่อกระฉ่อนเกี่ยวกับผู้หญิงไม่น้อยเลย แต่คงปฏิเสธงานนี้ไม่ได้ เมื่อท่านประธานมีบุญคุณกับเธอมากเหลือเกิน
“ถ้าท่านประธานต้องการให้ลักไปช่วยงาน ลักยินดีค่ะ”
วิทวัฒน์อดเป็นห่วงไม่ได้ เอ็นดูเลขาเหมือนลูกหลาน ทำงานด้วยกันมาหลายปี ลักนาราไม่เคยทำให้ผิดหวัง ตนเองเคยได้ยินข่าวคราวของไคล์มาบ้าง แต่เขาไม่ได้สนใจเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว แค่หวังว่าหุ้นส่วนคงไม่คิดเกินเลยกับเลขาสาวสวยของเขา
“ฝากด้วยนะลัก”
เธอยิ้มบางๆ เพื่อให้ท่านประธานเบาใจ
“ค่ะ ไม่ต้องห่วง”
ชายกลางคนยกท่อนแขนดูเวลา ใกล้ถึงการนัดหมายแล้ว เขาลุกยืนแล้วหันมองเลขา
“ไปที่ห้องประชุมกันเถอะ” วิทวัฒน์บอกแล้วเดินนำออกจากห้องไป
เลขาสาวสูดลมหายใจครู่หนึ่งแล้วก้าวตามไป ห้องประชุมไม่มีผู้ใด มีเพียงเขาและเลขาเท่านั้น เหลือเวลานัดอีกสิบนาที ข่าวแว่วว่าไคล์เป็นคงตรงเวลามาก นาฬิกาเดินจนถึงเวลานัดประตูห้องประชุมเปิดออก ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาโดยมีลูกน้องเดินตามหลัง
วิทวัฒน์รีบยืนแล้วฉีกยิ้มเพื่อต้อนรับหุ้นส่วนคนสำคัญ ไคล์ยกมือจับกับนักธุรกิจชาวไทย ก่อนสายตาเลยไปถึงหญิงสาวหน้าตาหมดจดซึ่งยืนอยู่เบื้องหลัง
“เชิญนั่งครับคุณไคล์” วิทวัฒน์ผายมือ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมสีดำเช่นเดียวกัน
ไคล์ทรุดกายลง ดวงตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวจนคนถูกมองรู้สึกได้ ลักนาราสบตาเข้ากับเขาพอดี รีบเบือนหน้าหนี หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด มือบางชื้นเหงื่อตกประหม่าขึ้นทันใด เพียงแค่ดวงตาผสาน ทำเอาร่างกายเธอผ่าวร้อนราวกับถูกเปลื้องผ้าต่อหน้าชายผู้นั้น
นักธุรกิจหนุ่มจำต้องละจากใบหน้าสวยๆ ของเลขาก่อน แล้วหันมาสนใจงาน เขายังมีเวลาอยู่เมืองไทยอีกมาก คงได้ทำความรู้จักกันแน่นอน ลักนาราหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งเห็นสายตาเจ้านายคนใหม่ยิ่งหวาดหวั่นพิกล แต่เธอจำต้องทำงานนี้เพราะคุณวิทวัฒน์ให้เงินเดือนไม่น้อย
“เป็นอันตกลงตามนี้ครับ” ไคล์บอกเสียงนุ่ม วิทวัฒน์ยิ้มกว้างแล้วยื่นมือไปเพื่อให้อีกฝ่ายจับ
“ขอบคุณมากนะครับ” วิทวัฒน์ตอบกลับน้ำเสียงตื่นเต้นระคนดีใจ
เมื่อสองฝ่ายจับมือตกลงกันเป็นอันเรียบร้อยแล้ว วิทวัฒน์หันมาที่เลขาของตนเองแล้วผายมือแนะนำอีกฝ่าย
“นี่ลักนาราครับ เป็นมือดีของบริษัทเรา ผมจะยกให้เป็นผู้ช่วยคุณไคล์จนกว่าจะเดินทางกลับนะครับ”
ไคล์เหลือบมองสีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาบ่งบอกความพึงพอใจต่อหญิงสาว
“ขอบคุณมากครับคุณวิทวัฒน์” ไคล์ตอบรับน้ำใจอีกฝ่ายทันที
- ผู้เขียน
