ปัง!
เสียงประตูที่ปิดลง พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่กลั้นไว้ของฉันก็พรั่งพรูออกมา ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง เสียใจ? เจ็บปวด? หรือแม่กระทั้งน้อยใจ ที่คนที่เรารักมาตลอดหลายปีทำร้ายเราทั้งร่างกายและจิตใจแบบนี้
“อื่อๆๆๆๆ” ฉันร้องไห้อย่างไม่อายเพราะตรงนี้มีเพียงพี่มาโครผู้ที่เป็นเซพโซนชั้นดีของฉัน
“ร้องออกมาไม่ต้องกลั้น อยู่กับพี่ น้องปลดปล่อยได้เต็มที่เลย” มาโครพูดขึ้น พลางขยับตัวเข้าใกล้น้องสาวเขามากขึ้น ก่อนจะโน้มใบหน้าเธอมาซบอกเขา ทำให้ซอนญ่ากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอร้องไห้อย่างหนัก เธอเองก็ไม่มั่นใจว่าเธอเสียใจเรื่องอะไรกันแน่ เสียใจที่เขาไม่แคร์ หรือเสียใจที่ต่อจากนี้เธอจะไม่ได้อยู่ใกล้เขาอีกต่อไปแล้ว
“พาน้องกลับบ้านเลยได้ไหม น้องอยากกลับแล้ว” พอร้องไห้มาสักพัก ซอนญ่าก็เอ่ยขึ้นด้วยดวงตาที่บวมไปหมด
ทำเอามาโครเห็นแล้วอดสงสารน้องสาวไม่ได้ แต่ก็โทษออสตินไม่ได้เช่นกัน เพราะอย่างที่ออสตินบอก
