ด้วยความอ่อนเพลียจากศึกรบบนเตียงทำให้ชณินันท์ตื่นสายกว่าปกติทั้งๆ ที่เป็นคนตื่นเช้าตลอด พอตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตนเองไม่ได้อยู่ที่คอนโดของตัวเอง แล้วเรื่องราวทุกอย่างก็ฉายย้ำเข้ามาในหัว เธอลุกขึ้นนั่งกอดผ้าห่มที่ห่มมาทั้งคืนไว้แน่นขยับไปพิงหัวเตียงเมื่อเห็นเจ้าของห้องกำลังแต่งตัวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นเงาของชณินันท์สะท้อนให้เห็นผ่านกระจกที่ตนยืนส่องติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่
“ค่ะ”
“วันนี้เข้างานกี่โมง”
เขาถามพร้อมกับหันมามองคนที่กอดผ้าห่มพิงหัวเตียง เห็นแล้วอยากกระโจนเข้าหาเหลือเกิน ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงนั้นช่างดูเซ็กซี่ยั่วยวนเหลือเกิน แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้สายมากแล้วเกือบจะแปดโมง อีกอย่างตอนเก้าโมงเขามีประชุมกับคณะแพทย์ของโรงพยาบาลด้วย
“บ่ายสองค่ะ”
“อือ...แล้วออกเวรกี่โมง”
“สี่ทุ่มค่ะ”
“ไม่ต้องกลับห้องล่ะ มาห้องฉันเลย ชุดทำงานของเธอฉันใ
