“เขมวันอาทิตย์พาน้องไปทานข้าวด้วยนะ” แขไขโทรลูกชายที่ตอนนี้พักอยู่ที่คอนโด เพื่อความเป็นส่วนตัวเวลาพาคู่ขาขึ้นห้องมา
“ครับแม่ เดี๋ยวผมโทรไปนัดน้องก่อน น้องอาจไม่ว่าง” เขมรัฐบอก ขณะที่นอนกอดมีนที่ตอนนี้เขี่ยหน้าอกเขาเล่นไม่ยอมหยุด
“ว่าง แม่โทรไปถามน้าสิริแล้ว” แขไขบอก
“ครับแม่ เดี๋ยวผมขอโทรหาน้องก่อนนะครับ” เขมรัฐรับปากแล้ววางสายไป
“แม่พี่เขมให้ทำอะไรอีกครับ” มีนถาม
“ให้พาแฟนออกไปทานข้าว” เขมรัฐตอบ
“สรุปถึงขั้นเรียกกันว่าแฟนแล้วเหรอครับ” มีนถามเสียงน้อยใจ
“แฟนหลอกๆ น่า” เขมรัฐบอก ก้มหอมแก้มคนที่ซุกในวงแขน
“แล้วมีนมีสิทธิ์จะได้เป็นแฟนตัวจริงของพี่เขมไหมครับ” มีนถามทีเล่นทีจริง
“ตอนนี้ยัง พี่ยังไม่อยากมีใคร คบกันแบบนี้แหละดี อย่าตั้งความหวังกับพี่เลย” เขมรัฐบอกตรงๆ
“โห ตัดความหวังกันอีกแล้ว” มีนตัดพ้อ
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้เลย วันก่อนไปนอนกับไอ้บอลมา อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ” เขมรัฐ
