ดลยาพยายามเว้นระยะห่างจากสรัญเพราะกลัวใจตัวเองอยู่ไม่น้อย หลายวันที่ผ่านมาสรัญสังเกตว่าเธอห่างเหินกับเขาแปลกๆ สรัญกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย กลัวดลยาทิ้งเขาไปเหมือนที่บุหลันทำ
สรัญเดินได้แล้วแต่ยังไม่คล่องนัก แต่ทรงตัวได้และเดินช้าๆ ได้บ้างแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้บอกใครแม้แต่เธอ
“ช่วงนี้บุ๋มเหมือนหลบหน้าพี่” สรัญบอกขณะที่เธอกำลังนวดขาให้เขาที่โซฟาห้องนั่งเล่น
“เปล่านะคะ พี่สรัญคิดมากไปเองรึเปล่า” ดลยาบอก ยิ้มให้เขา
“บุ๋มจะคุยกับพี่แค่ตอนทำกายภาพบำบัดกับตอนนวดเท่านั้น ปกติบุ๋มจะคุยกับพี่ทั้งวัน ชวนดูหนัง ชวนคุยนั่นนี่ตลอด หรือว่าบุ๋มเบื่อแล้วที่ต้องมาดูแลคนพิการแบบพี่ หรือมันเป็นแค่หน้าที่ที่บุ๋มต้องรับผิดชอบ” สรัญบอกเสียงเบา
“พี่สรัญอย่าคิดมากบั่นทอนจิตใจตัวเองแบบนั้นสิค่ะ จิตใจมันมีผลต่อร่างกายนะคะ” ดลยาบอก เธอไม่คิดว่าการที่เธอพยายามทำตัวห่างเพื่อหักห้ามใจตัวเองจะส่งผลกับเขาแบบนี้
“พี่ต้อง
