ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เพียงเนตรกำลังนอนอยู่บนเตียงคนไข้ พยาบาลถอดสายเครื่องช่วยชีวิตทุกอย่างออกตามความประสงค์ของผู้ป่วย ท่ามกลางเสียงสะอื้นของเพียงขวัญผู้เป็นบุตรสาว เพียงเนตรยิ้มให้บุตรสาวกับเพื่อนสนิทอย่างประภาพร
“ภา ฉันฝากยัยขวัญด้วยนะ” เพียงเนตรพูดออกมาอย่างอ่อนล้า
“ไม่ต้องห่วงนะเนตร ฉันจะดูแลขวัญให้เหมือนลูกสาวคนหนึ่งของฉัน ฉันสัญญา” ประภาพรบอกเพื่อนรักด้วยแววตาที่จริงใจและน้ำเสียงที่มั่นคงปนเศร้า
“ขวัญ แม่รักขวัญนะลูก”
“ขวัญก็รักแม่ค่ะ” เพียงขวัญบอกมารดา
เพียงเนตรค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ แล้วสิ้นลมไปอย่างสงบ เพียงขวัญสะอื้นไห้จนตัวโยนปริ่มจะขาดใจ กอดศพมารดาไว้แน่น ประภาพรมองแล้วสงสารลูกสาวของเพื่อนรักจับใจ ปีที่แล้วเธอเพิ่งเสียพ่อไป มาปีนี้ก็มาเสียแม่ไปอีกคนด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้ายที่เพิ่งรู้และรักษามานานกว่าสองเดือน
งานศพผ่านไปด้วยความเรียบร้อย ประภาพรขอร้องให้เพียงขวัญย้ายมาอยู
