แอด~
“คุณยังไม่กลับเหรอ?”
“เอ่อ...เดี๋ยวกลับแล้วค่ะ”
“โอเคครับ กลับดี ๆ นะ ผมขอตัวกลับก่อนคนขับรถหลับรอหลายรอบแล้วมั้ง”
“โรสจำพี่แดเนียลได้ค่ะ”
“...” เขามองหน้าฉันแต่ไม่พูดอะไร แล้ว? แล้วฉันจะยังไงต่อ?
“คือ...” ไปไม่เป็นค่ะ ยังไงต่อดี อีนี่ก็นึกว่าพอได้ยินเขาจะรู้สึกเซอร์ไพรส์มากซะอีก
ฉันคิดว่าเขาจะแฮปปี้ ทำตาลุกวาวเหมือนแมงมุมลายตัวนั้นที่หล่นมาจกบนหลังคา จากนั้นก็พุ่งเข้ามาหาแล้วพ่นคำพูดดีใจออกมารัวเป็นสิบประโยคจนฟังไม่ทัน แต่น่าเสียดายที่หวังมากไป ใครจะทำแบบนั้นกันยัยโรส โอเวอร์เกินจริงแบบนั้นเด็กอนุบาลยังไม่ทำเลย -__-!
“ทำไมไม่ทักตั้งแต่ทีแรกล่ะ” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่ปล่อยให้ฉันเก้อ อารมณ์ตอนที่เขาถามฉันเมื่อกลางวันจะรู้สึกเก้อแบบฉันไหมนะ
“ก็...กลัวจำไม่ได้ค่ะ” ไม่ได้สนิทกันนี่คะ เป็นแค่ลูกค้าในร้านขนมหวานของแม่เขาเท่านั้นเอง
ให้เดินไปบอกว่าไงดี? พี่แดเนียลคะจำโรสได้ไหมคะ โรส
