-หลายวันต่อมา-
“พี่โรสคะ”
“จ้ะ” ฉันหันไปขานรับคนที่เรียกฉันด้วยรอยยิ้ม แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยิ้ม
“จีน...มีเรื่องอยากจะคุยด้วยค่ะ”
“จ้ะ ได้สิ ตรงไหนดี” ฉันไม่อิดออดที่จะตอบตกลง อยากคุยอะไรคคุยได้เลยค่ะดูออกเหมือนกันว่าน้องเขาอึดอัดมาหลายวัน ในขณะที่ฉฉันไม่แสดงอาการอะไรเลย
“ตรงโน้นดีไหมคะ เงียบดี”
“โอเค” ฉันยังคงคอนเซ็ปต์ยิ้มเหมือนเดิม ยังเป็นพี่โรส ผู้จัดละครที่ใจดีเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
ตกลงกันเรียบร้อยฉันก็เดินนำหน้าไปมุมที่ไม่มีทีมงานไปแถวนั้นแล้วก็หันกลับไปยืนยิ้มสวย ๆ รอนักแสดงในกองของฉันที่เดินตามมาด้วยสีหน้า...ไม่สบายใจ
แต่...นักแสดงอ่ะเนอะ เข้าใจใช่ไหมคะ ^_^
“น้องจีนมีอะไรจะคุยกับพี่เหรอจ้ะ”
“จีน...ไม่สบายใจเรื่องนั้นค่ะ”
“เรื่องไหน เรื่องพี่กับพี่แดนน่ะเหรอ” ไม่จำเป็นต้องแอ๊บทำไขสือนานหรอกค่ะ ปลอมมาก็ปลอมกลับแต่ไม่ต้องปลอมนานอย่างใคร
“...ค่ะ”
“ว่ามาได้เลยจ้ะน้องจีน”
“ก็..
