บทที่ 14
737 คำ
เอ็ดเวิร์ดกำลังจะวิ่งออกไปเมื่อรูบี้คว้าตัวเขาเอาไว้ "เอ็ดเวิร์ด วันนี้เป็นวันสำคัญของเรานะคะ"
เมื่อเขาบังคับให้เธอปล่อยมือ เอ็ดเวิร์ดก็ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
"เอ็ดเวิร์ด กลับมานี้นะ!" งานแต่งงานที่ดีต้องพังทลายจนทำให้รูบี้แทบเป็นบ้า
"ตอนนี้เธอเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลธิสรสกุลแล้ว ทำไมเธอถึงสนใจเรื่องพิธีนี้ด้วยล่ะ?" สินีโกรธจัด คราวนี้ชื่อเสียงของธิสรสกุลสียไปหมดแล้ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเจสันนำตัวเบลล่าส่งโรงพยาบลที่ใกล้ที่าุดและเริ่มช่วยชีวิต
โทรศัพท์ยังคงดังอยู่เรื่อยๆ และเจสันก็รู้ว่าเป็นเอ็ดเวิร์ดแม้ว่าเขาจะไม่ได้มองก็ตาม
เจสันไม่ได้รับสาย เขาไม่ต้องการให้เบลล่าเกี่ยวข้องอะไรกับเอ็ดเวิร์ดอีก เขารักเธอมากกว่าเอ็ดเวิร์ดเสียอีก
หลังจากช่วยชีวิตได้สี่สักชั่วโมง ในที่สุด ในที่สุดเบลล่าก็เสียชีวิตอีกครั้ง
เจสันพาเธอไปโรงพยาบาลเอกชนที่มีการรักษาดีขึ้นในวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้น เพื่อที่เธอจะได้ไม่ถูกรบกวน
เบลล่านอกจากจะนอนมองเพดานทุกวันๆ
อันที่จริง นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอรอดชีวิตมาได้ แต่คราวนี้หัวใจของเธอได้ตายไปจากร่างของเธอแล้ว
"เธอเป็นยังไงบ้าง?" เจสันเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว" เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้ลูกชายของเธอเอลบี้ เธอคิดถึงเขามาก
"ไม่ต้องห่วงเรื่องออกจากโรงพยาบาลหรอกครับ ดูสิว่าฉันพาใครมาด้วย?" เจสันหลบ เผยให้เห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ข้างหลังเขา
"เอลบี้?"
"แม่ครับ..." เด็กน้อยรีบวิ่งเข้ามาเหมือนแมวแล้วเหวี่ยงตัวเบลล่า "แม่ครับ ผมคิดถึงคุณมากเลยนะครับ"
"แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน" เบลล่าใจสลายเมื่อลูบหัวของลูกชาย
"แม่ครับ พ่อไม่ต้องการพวกเราแล้วเหรอครับ?"
"ใครพูดกับลูกแบบนั้น?" เบลล่ามองไปที่แจ๊คสัน
เจสันยักไหล่ของเขาอย่างไร้เดียงสา
บางทีเด็กก็อ่อนไหวเกินไป เมื่อมองดูดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ของ เอลบี้ เบลล่าก็กลั้นน้ำตาไว้พร้อมปลอบใจ "พ่อของลูกจากไปแสนไกลและจะไม่กลับมาอีกอีกแล้วครับลูก"
ในขณะนี้ เอ็ดเวิร์ดอยู่ไกลโพ้นทะเลจริงๆ เพื่อโปรโมทเสื้อผ้าของบริษัทที่จดทะเบียนใหม่ในช่วงฮันนีมูนของเขาเอง
"เอ็ดเวิร์ด ฉันคิดว่าแถวนี้ที่นี่ดีมาก เราอยู่ต่อได้ไหม?" รูบี้มองร่างเย็นชาที่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศสและรู้สึกอึดอัดมาก
เธอคิดว่าหลังจากออกจากรีธาและเบลล่าแล้ว เธอกับเอ็ดเวิร์ดจะเป็นเหมือนคู่บ่าวสาวทั่วไปที่รักกันหวานชื่น
แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม หลังไปที่นั้นป็นเวลาหนึ่งเดือน เวลาที่เธอเห็นเอ็ดเวิร์ดก็นับครั้งได้ เธอไม่รู้ว่าเขายุ่งกับอะไร แต่เธอรู้ว่าทำไมเขาถึงยุ่งกับตัวเอง
ดังนั้นเธอจึงเริ่มเกลียดเบลล่าขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งทำให้เธอกระวนกระวายและไม่สบายใจมากขึ้น
หนึ่งเดือนครึ่งต่อมาที่ร้านลีลาน่า
"แม่ครับ เค้กของผมอยู่ที่ไหนเหรอ?" เด็กชายตัวเล็กเงยหน้าขึ้นและถามเบลล่าที่กำลังเตรียมชุดแต่งงาน
เบลล่าเป่าจมูกเล็กๆ ของเขาอย่างผ่อนคลาย "ฟักทองตัวน้อยของแม่ แม่สัญญากับลูกว่าเมื่อแม่ทำงานเสร็จ แม่จะให้ลูก ตอนนี้ลูกควรเล่นคนเดียวแปปหนึ่งก่อนนะ"
"แม่ครับ แม่ใส่ชุดแต่งงานตอนที่แต่งงานกับพ่อผมหรือเปล่า?" ทันใดนั้น เด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นและถามด้วยความสงสัย
เมื่อได้ฟังเสียงอันไพเราะของลูกชาย ใจของเบลล่าก็สั่นสะท้านและจับศีรษะลูกชายของเธอ ดวงตาของเธอก็ปริ่มไปด้วยน้ำตา
"แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า คิดถึงพ่ออีกแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ตรงนี้กับแม่นะครับ" เด็กน้อยจับมือเบลล่าอย่างโดดเด่นเผยรอยยิ้มหวานๆ เมื่อมองดูลูกชายของเธอ เป็รเอ็ดเวิร์ดย่อส่วน ใจของเบลล่าก็อุ่นใจ
"คุณเบลล่า คุณเอ็ดเวิร์ดมาแล้วค่ะ"
- ผู้เขียน
