ภายนอกหน้าต่างอบอวลไปด้วยบรรยากาศในยามค่ำคืน ในอ้อมแขนของแอนโทนี่เขาโอบอุ้มนาทาเลียเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ก้าวแล้วก้าวเล่าที่เดินขึ้นมาด้านบนห้องนอนของเขาที่ในยามนี้มันคือห้องนอนของเธอไปแล้ว
เขาเป็นคนที่หากลงมือทำอะไรไปแล้ว ไม่มีทางที่จะหันหลังกลับอย่างเด็ดขาด เรื่องของนาทาเลียก็เช่นกัน
“สารภาพตามตรงว่าข้าไม่เคยอาบน้ำให้สตรีใดมาก่อน”
เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแปร๊ดและด้วยใบหน้าเช่นนั้นของเขามันทำให้นาทาเลียหลุดขำออกมา
“ข้าให้ท่านพาข้าขึ้นมาอาบน้ำท่านบารอน ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าท่านจะต้องอาบน้ำให้ข้า”
อ่า..เป็นเขาคนเดียวที่คิดมากเกินไป แต่ทว่าความคิดมากของเขามันคิดนำไปไกลมากพอสมควรทีเดียว เพราะว่าในยามนี้เลือดลมของเขามันสูบฉีดไปทั่วทั้งร่าง ส่วนที่หลับใหล เพียงจินตนาการถึงร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ มันก็แข็งตึงขึ้นมาจนแน่นกางเกงไปหมด
“ท่านพอจะยืนได้หรือไม่?”
“แน่นอนค่ะ ท่านบารอ
