นาทาเลียจ้องมองดวงตาที่แสนจะโดดเด่นของเขา ก่อนที่เธอจะจุดยิ้มที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ
“เป็นแบบนี้นี่เอง ข้าจะได้จดจำเอาไว้”
เขาจับมือของเธอเอาไว้ ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ ที่หูของเขามันก็รู้สึกร้อนขึ้นมา เพราะรอยยิ้มนั้น หรือเพราะว่าแววตาสีน้ำทะเลของเธอกันแน่นะ เรื่องนั้นเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามันเป็นเพราะสิ่งใดกันแน่ แต่โดยรวมแล้วทุกอย่างที่เป็นเธอมันทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปในห้วงของมหาสมุทรอย่างเชื่องช้า ค่อยๆ จมลงไปโดยไร้เรี่ยวแรงที่จะมาต่อต้าน เขาขัดขืนเธอไม่ได้และไม่คิดว่าจะทำเช่นนั้นด้วย
หากความรู้สึกที่อัดแน่นในใจของเขามันเป็นดังการจมดิ่งลงไปสู้ห้วงมหาสมุทรที่ลึกที่สุด เช่นนั้นเขาก็จะขอจมดิ่งลงไปด้วยความเต็มใจและไม่คิดขัดขืนใดๆ เลย
“ข้าเองก็จะจดจำเอาไว้ในใจถึงความซุกซนของท่าน แล้วค่อยไปเอาคืนรวดเดียวในคืนนี้”
โลเวลยกมือขึ้นมากอดเอวของนาทาเลีย เราเดินเข้ามาถึ
