ภารกิจของนางร้ายในเกมจีบหนุ่มทำไมมันเฮงซวยขนาดนี้

6.เท่าเทียม

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา และแกสทอนกำลังวางเธอลงบนเก้าอี้ที่ทำจากไม้ ทว่ามือของเธอที่กำลังกอดคอเขาอยู่นั้นกลับไม่ยินยอมปล่อย เพราะหากว่าเขาเธอปล่อยมือละก็จะต้อง..เห็นช้างน้อยของเขาอย่างแน่นอน

และ...นี่คือโอกาสดีเลยไม่ใช่เรอะที่เธอจะใช้แส้ฟาดที่ก้นของเขา

“แกสทอน..”

ผมสีดำของเขามันเปียกชื้น และในยามนี้มันไม่ได้เป็นทรงอย่างที่ควรจะเป็นเพราะว่ามันเปียกลู่จนปกลงบนใบหน้าทำให้ภาพลักษณ์พ่อบ้านที่แสนจะสมบูรณ์แบบของแกสทอนมันจางหายไปจนหมด เขาเหมือนกับเด็กหนุ่มน้อยที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าทั้งๆ ที่ความคิดแกสทอนอายุสามสิบสามแล้ว

เธอเผลอไผลจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ครู่หนึ่งจนลมจากหน้าต่างพัดผ่านมา นาทาเลียถึงได้รู้สึกว่าเธอในยามนี้กำลังเปียก ชุดที่เธอสวมใส่ก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำไม่แตกต่างจากสภาพของเขาสักเท่าไหร่นัก

ใบหน้าหวานขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อก่อนที่นาทาเลียจะค่อยๆ หยิบแส้หนังสีดำออกมาจากเอว

ขอร้องล่ะแกสทอน แค่ตีเบาๆ เท่านั้นเองท่านคงจะไม่โกรธข้าหรอกใช่ไหม?

สายตาของท่านหญิงนาทาเลียมันทำให้เขารู้สึกคันหยุบหยิบที่หัวใจ เธอร้องเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงหวานล้ำและแววตาของเธอมันก็เต็มไปด้วยความเย้ายวนเป็นที่สุด

เขารู้สึกว่าตัวเองในวันนี้อยู่เหนือการควบคุม เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยให้ตายเถอะ

ทั้งที่รู้ว่าสตรีเบื้องหน้าเห็นเขาเป็นเพียงของเล่นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะ..ยินยอมส่งมอบตัวเองใส่มือของนางและตั้งตารอว่านางจะเล่นกับเขาอย่างไรบ้าง

“เพี๊ยะ!!”

สายตาของเรายังคงมองสบตากันแต่ที่แปลกคือความรู้สึกแสบที่บั้นท้าย แกสทอนขมวดคิ้วเล็กน้อยและเมื่อเขาเห็นแส้หนังในมือของท่านหญิงนาทาเลียเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ นี่ท่านหญิงผู้งดงามพกของเช่นนี้เดินไปเดินมาแถมยังนำมันมาฟาดลงที่บั้นท้ายของเขาด้วยอย่างนั้นหรือ? รสนิยมความชอบของโฉมงามนั้นช่างเฉพาะตัวยิ่งนัก เขาไม่คิดว่านางจะชอบใช้..ความรุนแรง ก็ใบหน้าของนางดูไร้เดียงสาขนาดนั้น นึกว่าจะชอบแบบที่นุ่มนวลซะอีก

ใบหน้างามของนาทาเลียแย้มยิ้มขึ้นมา นางมั่นใจว่าตัวเองได้ตีแกสทอนไปแล้ว นางใช้แส้นี่ตีก้นเขาไปแล้ว!! เพราะอย่างนั้นภารกิจแรกถือว่าสำเร็จลุล่วง

มันง่ายดายมากกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก และในยามนี้เธอควรจะกลับไปที่คฤหาสน์เพื่อเปลี่ยนชุดไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่สบายอย่างที่เขาว่าจริงๆ

นาทาเลียยืนขึ้น เธอมองหน้าของแกสทอนด้วยรอยยิ้มที่แสนดีใจที่มันเก็บซ่อนเอาไว้ไม่มิด

“ข้าจะกลับไปที่คฤหาสน์แล้ว”

หางตาของแกสทอนกระตุกเล็กน้อยเมื่อนางมายั่วยวนกัน แล้วจากลากันดื้อๆ เช่นนี้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“อากาศด้านนอกเย็นยิ่งนัก ท่านหญิงสวมเสื้อที่เปียกเช่นนี้เดินออกไป ข้าคิดว่ามันอาจจะทำให้ท่านหญิงไม่สบายเอาได้นะครับ”

เขาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับอุ้มนาทาเลียขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้เขาไม่ได้อุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงแต่กลับแบกเธอเอาไว้บนบ่า และการที่เขาแบกเธอเช่นนี้มันทำให้เธอมองเห็นบั้นท้ายของเขาได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว

และการที่เธอมองเห็นมันได้อย่างชัดเจนเช่นนี้มันทำให้นาทาเลียรู้ว่าเขา..สวมกางเกงอยู่

กางเกงอะไรอีกวะเนี่ย!! ทำไมเขาจะต้องสวมกางเกงสองชั้นด้วย หมายความว่าเธอยังไม่เสร็จสิ้นภารกิจงั้นเรอะ!!

“แกสทอน”

“ครับท่านหญิง”

“ทำไมเจ้าถึงได้สวมกางเกงหลายชั้นเช่นนี้!”

เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และน้ำเสียงเช่นนั้นของท่านหญิงนาทาเลียมันทำให้มุมปากของแกสทอนยกสูงขึ้นมาในทันที

นางกำลังคาดหวังอะไรอยู่กันนะ แล้วทำไมวันนี้เขาถึงมองว่าสตรีที่หลงมัวเมาในตัณหาเช่นท่านหญิงนาทาเลีย..น่ารักมากกว่าทุกวันที่เขาเคยพบเจอนาง

นี่เขาเป็นอะไรไป? เขาคิดว่าตัวเองนั้นยังคงเหมือนเดิม หรือว่าคนที่เปลี่ยนไปคือนางไม่ใช่เขา

“ท่านหญิงกำลังคาดหวังสิ่งใดกันครับ คาดหวังว่าจะได้ใช้แส้หนังในมือฟาดลงมาบนบั้นท้ายของข้าอย่างนั้นหรือ?”

ก็ใช่นะสิ เธอคาดหวังเช่นนั้นเพราะมันคือการสำเร็จภารกิจ

“...อะ อื้ม”

“ความชอบของท่านมันช่างเฉพาะตัวมากเหลือเกินนะครับ ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน”

ไหนๆ ก็ไหนๆ เขากล่าวถึงเรื่องนี้ออกมาแล้วเช่นนั้นเธอก็จะตรงมาตรงไปเช่นกัน

“แล้ว..เจ้าจะยอมรึเปล่า?”

เท้าที่กำลังเดินไปยังห้องอาบน้ำของแกสทอนพลันชะงักเมื่อเธอถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจนเขาแทบจะไม่ได้ยิน

“เรื่องนั้น..ยอมแล้วอย่างไร ไม่ยอมแล้วอย่างไรกันครับ?”

คำตอบอะไรวะนั่น เธอแค่จะถามความยินยอมของเขาเพราะว่าเธอจำเป็นที่จะต้อง..ตีก้นเขาจริงๆ นี่

“แล้วถ้าหากเป็นคำสั่งเจ้าจะทำตามไหม?”

แกสทอนกำลังกลั้นหัวเราะกับท่าทางเอาแต่ใจที่เหมือนกับลูกแมวตัวน้อยๆ หากเป็นท่านหญิงนาทาเลียที่เขารู้จักนางจะเข้ามาหาเขาพร้อมกับยั่วยวนและสั่งให้เขาถอดกางเกงออก แต่นี่..นางกลับถามความเห็นของเขาราวกับว่านางกำลังขออนุญาต

“ท่านจะสั่งให้ข้าถอดกางเกงที่ข้ากำลังสวมอยู่ออกไป หลังจากนั้นก็ให้ข้าคุกเข่าลง เพื่อให้ท่านได้ฟาดแซ่หนังลงไปบนบั้นท้ายของข้าอย่างนั้นหรือครับท่านหญิง?”

เขาวางเธอลงในห้องอาบน้ำก่อนจะปล่อยน้ำเย็นในอ่างออกและเติมน้ำอุ่นเข้าไปแทน แกสทอนหันหน้ากลับมาหานาทาเลียอีกครั้งเพื่อจะถามหาคำตอบของคำถามที่เขาพึ่งจะถามนางออกไป

“ไม่ต้องทำถึงขั้นนั้น แค่เจ้าให้ข้าใช้แส้นี่ฟาดลงไปที่บั้นท้ายอันเปลือยเปล่าของเจ้าก็พอ..อ่อ ไม่ต้องคุกเข่าหรอกนะ ยะ..ยืนก็ได้”

เธอพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีกุหลาบแถมการพูดนั้นก็ตะกุกตะกักเหมือนกับว่าท่านหญิงผู้งดงามของเขากำลัง..เขินอายอยู่

“ท่านหญิง นี่นอกเหนือเวลางานแล้วเพราะอย่างนั้นข้าจะไม่ทำตามคำสั่งของท่านหรอกนะครับ”

นาทาเลียกะพริบตามองหน้าของแกสทอนปริบๆ

“เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ในช่วงเวลางาน ข้าก็สามารถ..”

“งานของข้าคือการดูแลเรื่องราวภายในของอาโมรี ไม่ใช่การตอบสนองความต้องการของท่าน”

นี่หมายความว่าเขาจะไม่มีวันให้เธอตีก้นเขางั้นเรอะ นาทาเลียขบเม้มริมฝีปากเบาๆ ด้วยความชั่งใจ นางกำลังคิดหาทางมากมายเพื่อที่จะไม่ปล่อยให้วันนี้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

“แต่ข้าเป็นคนที่..นับถือเรื่องความเท่าเทียมนะครับ”

“หมายความว่าอย่างไรกันคะ?”

เธอเอ่ยถามเขาด้วยแววตาที่เปล่งประกายขึ้นมา คำกล่าวของเขามันทำให้เธอมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

“ก็..หากข้าให้ท่านใช่แส้หนังในมือของท่านฟาดลงมาที่บั้นท้ายอันเปลือยเปล่าของข้า ข้าก็จะต้องสามารถใช่แส้หนังอันเดียวกันนั้นฟาดลงไปบนบั้นท้ายที่ไม่สวมอะไรเลยของท่านเหมือนกัน..”