บทที่ 2 แรกพบสบตา
1141 คำ
ส่วนพวกเธอเน้นดูมากกว่าซื้อ จึงไม่นิยมเดินเบียดกับผู้คน พอเหนื่อยก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะบริเวณหน้าเวทีจัดงานของเต็นท์อำเภอ ซึ่งมีนักร้องสาวกำลังขับร้องเพลงที่กำลังเป็นที่นิยม เข้าไปหาที่นั่งพร้อมสั่งอาหารกับเครื่องดื่มมากินในเต็นท์ของเวทีอำเภอใกล้กับเวทีกลาง
“แกมองหาไรวะ” เอมอรถามขึ้นหลังจากที่สังเกตเห็นเพื่อนชะเง้อดูรอบตัวจนคอยื่นคอยาว
“แกเห็นพี่ธีร์ไหม” ทิพลดาถามหาธีรกร เพราะไม่ได้เจอหน้ากันมานานมาก ตั้งแต่เขาเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่ก่อนเคยเป็นคนสนิทกันไม่รู้ว่าตอนนี้ยังจะเป็นแบบนั้นสำหรับเขาไหม
เธออยากเห็นว่าหน้าตาของธีรกรเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน ถ้าเจอกันอีกครั้งจะจำเธอได้หรือไม่ วันนี้ที่มาเที่ยวงานส่วนหนึ่งก็เพราะได้ข่าวว่าร้านมหาจักรมาร่วมออกบูธขายของในงาน จึงอดถามถึงไม่ได้
“อ้ออออ...หาพี่ธีร์” เอมอรทำท่าเหมือนเข้าอกเข้าใจเพื่อน ก่อนที่จะบอกว่า
“เห็นตั้งแต่ตอนหัวค่ำแล้ว อยู่ที่เต็นท์ร้านมหาจักร”
“แล้วตอนนี้ยังอยู่ไหม”
“เค้าจะอยู่ทำไมเล่า ก็ให้ลูกน้องเขาขายไปสิจะไปนั่งขายทำไม๊ แต่...ฉันถามเผื่อแกแล้ว ลูกน้องบอกว่าพี่เค้าจะเข้ามาอีก คืนนี้เห็นว่านายอำเภอเชิญมากินข้าวกัน”
“ที่ไหน”
“ที่เต็นท์ของอำเภอ...ที่เรากำลังนั่งนี่แหละ”แล้วเอมอรก็หัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตกใจของทิพลดา สนุกดีที่ได้แกล้งเพื่อน
หลังจากที่ได้รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกับธีรกรยิ่งทำให้เธอตื่นเต้น รอ และคาดหวัง กับการเจอกันครั้งแรกในรอบหลายปี จนเอมอรต้องเบรกเธอให้มาสนใจเรื่องปากท้องก่อน ด้วยการสั่งอาหารรสเด็ด ๆ วันนี้จะเอาให้อิ่มเอมชดเชยกับที่ทำงานมาหนักทั้งอาทิตย์
สาวพยาบาลอย่างพวกเธอใครว่าสบาย ตอนที่ตัดสินใจเรียนพยาบาลด้วยกันตอนนั้นอุดมการณ์มันมาเต็มอก จะเป็นนางฟ้าชุดขาว จบมาก็จะได้ดูแลครอบครัวเวลาป่วยไข้
โชคดีที่เธอกับเอมอรสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม ความสนใจคล้ายๆ กัน จึงตัดสินใจเรียนพยาบาลด้วยกัน เธอจึงมีเพื่อนที่รู้ใจ รู้ไส้รู้พุง และพึ่งพากันได้ทุกเรื่อง ยิ่งเมื่อเรียนจบมาได้ทำงานที่โรงพยาบาลจังหวัดด้วยกันอีก ชีวิตก็เลยแฮปปี้
พอเข้าทำงานจริง ๆ งานหนักแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่น ที่คิดไว้กับความจริงมันตรงข้ามกันเลย เดือนนี้ทิพลดายังไม่ได้กลับบ้านไปหาแม่เพราะคนไข้เยอะเธอก็เหนื่อย ที่คิดว่าจบมาแล้วจะได้ดูแลครอบครัวพับเก็บไว้ได้เลย ดูแลตัวเองยังไม่ได้
เวลาที่พวกเธอบอกคนไข้ว่าพักผ่อนให้เพียงพอ ทานข้าวให้ตรงเวลา ออกกำลังกายด้วยนะคะ มันเหมือนเป็นประโยคที่ติดปากมากกว่า
ถามว่าพวกเธอทำได้อย่างที่บอกคนไข้ไหม ไม่เลยทุกอย่างตรงข้ามไปหมด แล้วเธอจะเหลือสุขภาพที่ดีที่ไหนกัน แถมอะไรที่ไม่ควรกิน อาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพ มันก็พร้อมใจกันลงไปอยู่ในท้องหมดเวลาหิวขึ้นมา เหมือนเช่นวันนี้ที่สั่งอาหารมาตามกิเลสล้วน ๆ
“ยัยอร นี่แกสั่งมากินกันทั้งโรงพยาบาลเลยหรือไง”
“ก็นะ ตอนนี้ฉันหิว...หนักมาก ให้ไวแกให้ไว” เอมอรจ้วงอาหารที่อยู่ตรงหน้ากินเหมือนปอบลง นี่ถ้าเธอขืนชักช้าอาจจะไม่มีอะไรเหลือให้กิน เรียกว่ากินล้างกินผลาญได้เลยนะ
ทิพลดามองเพื่อนแล้วได้แต่บ่นในใจ อย่ามาโอดครวญเรื่องความอ้วนให้เธอได้ยินนะ จะเอารูปตอนนี้แปะประจานหน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลเลย เอาให้เข็ด อดเหน็บเพื่อนในใจด้วยความหมั่นไส้แกมเอ็นดู
ขณะที่พวกเธอกำลังกินกันอย่างเอร็ดอร่อย โต๊ะถัดไปประมาณ 3 โต๊ะ เริ่มมีคนทยอยเข้ามานั่ง คงจะเป็นโต๊ะวีไอพีของผู้ใหญ่ ทีแรกเธอไม่ได้สนใจ แต่พอเงยหน้าขึ้นสายตาก็สบประสานเข้ากับดวงตาคมเข้ม คู่หนึ่งที่กำลังมองมาที่เธอพอดีโดยไม่ได้ตั้งใจ มือที่กำลังจะตักอาหารกินก็ชะงัก
“พี่ธีร์”
ธีรกร มหาจักร หรือ ธีร์ หนุ่มวิศวกรโยธา หน้าตาคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้ม นั่งหน้านิ่งดวงตาดุ ปัจจุบันเป็นเจ้าของบริษัท มหาจักร เอ็นจิเนียริ่ง จำกัด ร่วมกับสุดเขต มหาจักร น้องชายของเขา ธุรกิจก่อสร้าง รวมทั้งร้านมหาจักร ที่เป็นกิจการของครอบครัวจำหน่ายวัสดุก่อสร้าง และอุปกรณ์ตกแต่งบ้านที่ใหญ่โต
แต่มีคู่แข่งที่สำคัญ คือ เสี่ยเดช ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมาและคู่แข่งกันมาตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อของเขา จนพ่อของเขาเสียไป เขากับน้องชายก็มารับช่วงต่อทั้งกิจการและศัตรู
ดวงตาดุดันคู่นั้นยังคงจ้องมองมา ทำให้เธอแอบนินทาในใจไม่ได้ มองหน้าแล้วไม่ทัก คือ หยิ่ง หรือจำไม่ได้ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปีเอง ตั้งแต่เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ห่างหายกันไป
เธออาจจะหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก็ตอนนี้เธอเป็นสาวแล้วนะ จะให้หน้ามัธยมเหมือนเดิมได้ไง รูปร่างก็ผอมเพรียวสูงขึ้นบ้าง แถมไม่ได้ไว้ผมทรงหน้าม้าเต่อความยาวติ่งหู
ทีเธอเห็นเขาแว๊บแรกยังจำได้เลย ถึงแม้ว่าจะทำหน้าดุนิ่งๆ แต่ก่อนที่เธอรู้จักเขาเป็นคนที่ใจดีกับเธอมาก สงสัยหลัง ๆ มาทำงานกับอิฐกับปูนที่ไม่มีชีวิตมากเกินไปก็เลยซึมซับมา เวลาเจอหน้าผู้คนถึงยิ้มไม่ค่อยเป็น เธอจึงส่งยิ้มให้นิดๆ ปูทางก่อนที่จะไปแนะนำตัว แต่พ่อปูนของเรากลับถลึงตาใส่...
‘บ้าเปล่า!!’
หมดกันผู้ชายในฝันที่เธอชอบมาตั้งแต่สมัยยังใส่เสื้อคอซอง มองแค่นี้ก็รู้แล้วว่าใจไม่ดีเหมือนเดิม
ทิพลดาล้มเลิกความตั้งใจที่จะเข้าไปทักทายธีรกร สนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า ขืนเข้าไปทักอาจจะหน้าแตกหมอไม่รับเย็บแน่
สองสาวกำลังนั่งทานอาหารอร่อยและฟังเพลงที่นักร้องกำลัง ขับร้องเพลงลูกทุ่งเพราะ ๆ ทิพลดาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตาไปมองตามทิศทางที่ธีรกรนั่งอยู่
แต่เขาหายไป!!
- ผู้เขียน
