ลูกสาวแม่เป็นคนรวย
938 คำ
“ แตงไทยเราส่งแค่นี้นะ “ มะปรางที่เดินมากับเพื่อนรักจิ๊งหรีดมาส่งเพื่อนที่หอพักของนางอยู่แค่หน้าปากซอย
“ จ๊าาาาา ก็ถึงแล้วนี้คะ 5555” แตงไทยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกวนๆพร้อมกับหัวเราะเพราะมะปรางกับจิ๊งหรีดเดินมาส่งเธอจนถึงหน้าหอแล้ว จิ๊งหรีดยิ้มส่ายหน้าให้เพื่อนใหม่ของฃเธอกับมะปรางอย่างเหนื่อยหน่ายเพราะเมื่อกี่แม่นางเล่นกับแม่ของมะปรางอย่างสนุก พิกุลที่ไม่เคยเล่นกับเด็กคนไหนนอกจากลูกกับจิ๊งหรีดพอมีอีกคนพิกุลถึงกับแฮปปี้
“ เห้ยยยยย มะปรางฉันคงหายห่วงเธอได้แลบ้วสินะ “ จิ๊งหรีดพูดกับมะปรางอย่างหมดห่วงเมื่อเห็นเพื่อนรักมีเพื่อนใหม่ เพราะเธอคิดว่ามะปรางจะไม่มีเพื่อนและก็เป็นที่มั่นใส้ด้วยความน่ารัก ใสซื่อและที่สำคัญหน้าตาดีที่ดูจะเป็นอันตรายที่สุด
“ จิ๊งหรีด จิ๊งหรีดอย่าห่วงเราเลยนะเราอยู่ได้ “ มะปรางนยื่นมือไปจับที่มือของเพื่อนก่อนจะยิ้มหวานส่งให้เพื่อนอย่าง
อ่อนโยน
เวลาต่อมา
“ แม่จ๊า แม่อย่าออกไปข้างนอกอีกนะจ๊ะมะปรางไม่เป็นอะไรมะปรางจะเลี้ยงแม่เองนะคะ “ มะปรางที่กำลังพาแม่เข้านอนทั้งคู่นอนด้วยกันตั้งแต่เกิดจนตอนนี้โตมะปรางก็ยังนอนกับแม่อยู่ เพราะเธอกลัวว่าแม่ของเธอจะนอนไม่หลับหือว่าเป็นห่วงเธอจนออกไปข้างนอก แล้วจะเป็นอันตราย
“ อื้ม อื้ม แม่ แม่ไม่ไปแล้วจ๊ะมะปรางสบายใจได้ “ พิกุลที่อยู่ในชุดนอน ทาแป้งเย็นพยักหน้าอย่างรู้เรื่องเมื่อเห็นความเป้นห่วงของลูกสาว มะปรางที่เห้นว่าแม่พูดรู้เรื่องแบบนีั้นเธอก็ยิ้มหวานให้คนเป้นแม่ก่อนจะหย่อนหัวลงที่ตักของแม่
“ แม่จ๊า พรุ่งนี้มะปรางกับจิ๊งหรีดจะไปหาของมาขายนะจ๊ะ แม่อวยพรให้มะปรางกับจิ๊งหรีดโชคดีด้วยนะจ๊ะแม่” มะปรางที่นอนอยู่ที่ตักของแม่เธอเอ้ยขอพรแม่ที่นั่งเอามือลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดูและอ่อนโยน
“ แม่ขอให้ ให้มะปรางโชคดี รวยๆเลยนะลูก มะปรางของแม่เป็นคนรวย แม่สัญญา “ พิกุลอวยพรให้ลูกสาวพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นแต่คำว่ามะปรางจะรวยแม่สัญญามะปรางได้ยินตั้งแต่เล็กจนโตแล้ว เมื่อมะปรางได้ยินแบบนั้นเธอก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะหอมแก้มคนเป้นแม่แล้วกอดแม่แบบนี้ เหมือนทุกๆวัน ซึ่งพิกุลก็ชอบ เธอนอนยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อมองหน้าลูกสาวที่นอนหลับอยู่ด้านข้าง
เช้าวันต่อมา
“ แม่จ๊าป้าจ๊า มะปรางไปก่อนนะจ๊ะ แม่อย่าออกไปข้างนอกนะจ๊ะเดี๋ยวรถชนเข้าใจไหม” มะปรางลาคนเป้นแม่กับป้าแม่บ้านของจิ๊งหรีดที่อาสามาดูแลจิ๊งหรีดและก็พิกุล พิกุลเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็พยักหน้าด้วยความรู้เรื่องแล้วถ้าคนเป็นลูกบอกเธอจะเชื่อทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กหรือใหญ่พิกุลจะไม่ขัดคำสั่งลูก
“ บายๆ “ พิกุลเดินออกมาหน้าบ้านแล้วก็โบกมือบายๆลูกสาวกับหลานสาว จิ๊งหรีดกับมะปรางเห็นความน่ารักของคนเป้นแม่เธอก็โบกมือบายๆตอบกับพร้อมกับเดินไปที่หน้าปากซอยเพื่อที่จะรอรถเมล์ฟรี
“ อ้าวโทษทีที่ให้เธอรอนานแตงไทย “ จิ๊งหรีดเอ้ยออกมาเมื่อเห้นแตงไทยที่ยืนรออยู่หน้าหอ เพราะเรื่องที่จะไปซื้อของที่สำเพ็งมาขายพอแตงไทยได้ยินเธอก็ขอรวมด้วย เพราะเธอก็อยากมีรายได้ระหว่างเรียนเช่นเดียวกัน เพราะทั้ง3เรียนรอบเช้าด้วยความฉลาดของพวกนางสามคน ต้องเรียนรอบเช้าแล้วตอนเย็นทั้งสามเลิกเรียนมาจะได้มีเวลาพักทำโครงงาน และก็งานบ้านงฃานต่างๆหรือไม่ก็เตรียมมตัวไปขายของ ซึ่งนี้ก็เป็นแผนของมะปรางด้วความที่กรุงเทพเป็นเมื่อร้อน ไม่เหมาะกับการขายของตอนเช้าหรือกลางวันเพราะวสาวๆวัยรุ่นวัยทำงานจะไม่เดินตลาดตอนกลางวันเด็ดขาดเพราะกลัวดำดังนั้นเรื่องขายของตอนเย็นเป็นช่อยที่ดีที่สุดแล้ว
“ อื้มไม่นานหรอก ไปกันเดี๋ยวร้อนกว่านี้เดี๋ยวเราจะละลาย” แตงไทยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสุดกวนจิ๊งหรีดกับแตงไทยนิสัยเหมือนกันส่วนมะปรางเป็นเด็กเรียนบร้อยเรียนเก่งนิสัยดี เอาง่ายๆว่าเธอมองโลกในแง่ดีเชื่อคนง่ายแต่นางไม่โง่เพราะเธอมีเพื่อนดีอย่างจิ๊งหรีดและชาวบ้านที่อยู่ที่บล้านนอกเลี้ยงดูเธอมาอย่างดี
บรื้น….บรื้น….บรื้น
ไม่นานทั้งสามก็ขึ้นมาบนรถเมล์ฟรีที่แออัดยัดเยียดอย่างกับตังเมย์ เพราะเป็นรถฟรีเลยทำให้มีผู้โดยสารเยอะ
“ เห้ย…อุตส่าออกมาแต่เช้าจะได้นั่งให้ตายเถอะ “ แตงไทยบ่นอุบออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายร้อนเป็นอย่างมากเพราะคนที่ไปทำงานเยอะมากยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทรอมด้วยเลยทำให้รถเมล์แน่นขนัดแต่เช้า มะปรางแบละจิ๊งหรีดที่เห็นเพื่อนบ่นแบบนั้นก็อดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
- ผู้เขียน
